Enfants du désordre - Grand Corps Malade

Il regarde son décor, s’enfoncer dans la nuit

Il fait froid, il est tard mais il ne rentre pas chez lui

Tout au fond d’son regard, il ne fait pas ses douze ans

Alors de faire ses devoirs, il pense à faire de l’argent

Sa vie est agressive alors il le lui rend bien

Il s’est battu de nombreuses fois, il ne sait plus combien

Il a grandi trop vite, loin des histoires à l’eau d’rose

Il a vu son voisin se faire planter pour une dose

On a enlevé l’innocence dans son propre logiciel

Et au-dessus d’son immeuble, y a pas souvent d’arc-en-ciel

À l'âge où les autres jouent, lui il se défend

Au milieu du désordre, il n’a plus le temps d'être un enfant

Sombre le monde quand on voit qu’une seule partie

Il ne sait pas dire à quel point il souffre

Sur le chemin, il a croisé des navires

Qui sont tombés bien trop bas dans le gouffre

Il compte plus les heures seul

On lui a dit juste: «Tais-toi et bouffe»

Dans la cité rien ne lui glace le sang

Pour lui il n’y a ni après ni avant

Il n’a pas connu l'état d'être enfant

Et il compte plus les heures, seul

Oh-oh-oh-oh (seul, seul)

«Tais-toi et bouffe»

Il regarde son décor s’enfoncer dans la peur

Y a des cris dehors, il connait ça par cœur

À vingts minutes de chez lui, les beaux quartiers s’allument

Il n’a connu qu’la misère et ses reflets dans l’bitume

Son espoir s’est usé dans une cage d’escalier

Sa part d’ange s’est fanée au quatorzième palier

À traîner avec les grands, il en perd son âge

Il est presque né violent, c’est pas un personnage

Son père est trop absent, sa mère est dépassée

Il passe le temps à faire le gai devant le bâtiment C

Avant d’apprendre à sourire, il a appris à mordre

Il est parmi tant d’autres un enfant du désordre

Enfant du désordre

La violence est une rancœur qu’on a laissé grandir

Une colère prisonnière qui ne veut plus partir

Oh-oh-oh

Les enfants du désordre ne savent que se défendre

La société les juge avant de les entendre

Oh-oh-oh-oh

«Tais-toi et bouffe»

Il regarde son avenir s’enfoncer dans l’impasse

Aucun projet en vue, les questions qui s’entassent

Il regarde la vie des autres pour oublier ses drames

Sa vie à lui ne ressemble pas aux story d’Instagram

Il n’est pas malheureux puisqu’il ne cherche pas l’bonheur

À qui la faute s’il n’a pas les mêmes chances qu’ailleurs?

La faute à sa cité, la faute à pas d’chance

La faute au manque d’argent, la faute à la France

La faute au manque d’illusion, au fatalisme rampant

La faute à l'état français qui ferme les yeux depuis trente ans

La faute au manque d’horizon, la faute aux grilles tout autour

Au manque de considération, la faute au manque d’amour

Au manque d’amour

La violence est une rancœur qu’on a laissé grandir

Une colère prisonnière qui ne veut plus partir

Oh-oh-oh

Les enfants du désordre ne savent que se défendre

La société les juge avant de les entendre

Oh-oh-oh-oh

«Tais-toi et bouffe»

Hij kijkt naar zijn landschap, wegzinkend in de nacht

Het is koud, het is laat, maar hij komt niet naar huis

Diep in zijn ogen ziet hij er niet twaalf uit

Dus doe zijn huiswerk, hij denkt aan geld verdienen

Zijn leven is agressief, dus hij geeft het terug

Hij heeft vaak gevochten, hij weet niet hoeveel

Hij groeide te snel op, ver van de rozenwaterverhalen

Hij zag zijn buurman gepakt worden voor een oplossing

We hebben de onschuld uit onze eigen software gehaald

En boven zijn gebouw is niet vaak een regenboog

Op de leeftijd dat de anderen spelen, verdedigt hij zichzelf

Te midden van de puinhoop heeft hij geen tijd meer om kind te zijn

Verduistert de wereld als je maar één deel ziet

Hij kan niet zeggen hoeveel pijn hij heeft

Onderweg passeerde hij schepen

Die veel te laag in de afgrond viel

Hij telt de uren niet meer alleen

Hij kreeg net te horen: "Hou je mond en eet"

In de stad bevriest niets zijn bloed

Voor hem is er noch na, noch voor

Hij kende de staat van het kind zijn niet

En hij telt de uren alleen

Oh-oh-oh-oh (alleen, alleen)

"Hou je mond en eet"

Hij ziet zijn landschap zinken in angst

Er is geschreeuw buiten, dat weet hij uit zijn hoofd

Twintig minuten van zijn huis lichten de chique buurten op

Hij kende alleen ellende en de weerspiegeling ervan in het asfalt

Zijn hoop is vervlogen in een trappenhuis

Haar engelengedeelte vervaagde op de veertiende rij

Als hij met de grote jongens rondhangt, verliest hij zijn leeftijd

Hij was bijna gewelddadig geboren, hij is geen personage

Zijn vader is te afwezig, zijn moeder is overweldigd

Hij brengt zijn tijd door met rommelen voor Gebouw C

Voordat hij leerde glimlachen, leerde hij bijten

Hij is onder andere een kind van wanorde

kind van wanorde

Geweld is een wrok die heeft mogen groeien

Een gevangen woede die niet weg wil

Oh Oh oh

Kinderen van wanorde weten alleen hoe ze zichzelf moeten verdedigen

De samenleving beoordeelt ze voordat ze ze hoort

Oh Oh oh oh

"Hou je mond en eet"

Hij ziet zijn toekomst in een doodlopende straat zinken

Geen plannen in zicht, vragen stapelen zich op

Hij kijkt naar de levens van anderen om zijn drama's te vergeten

Zijn leven lijkt niet op Instagram stories

Hij is niet ongelukkig omdat hij niet op zoek is naar geluk

Wiens schuld is het als hij niet dezelfde kansen krijgt als elders?

De schuld van zijn stad, de schuld van pech

De schuld van het gebrek aan geld, de schuld van Frankrijk

Gebrek aan illusie, ongebreideld fatalisme

De schuld van de Franse staat die al dertig jaar zijn ogen heeft gesloten

De fout van het gebrek aan horizon, de fout van de poorten rondom

In het gebrek aan aandacht, de fout in het gebrek aan liefde

Bij gebrek aan liefde

Geweld is een wrok die heeft mogen groeien

Een gevangen woede die niet weg wil

Oh Oh oh

Kinderen van wanorde weten alleen hoe ze zichzelf moeten verdedigen

De samenleving beoordeelt ze voordat ze ze hoort

Oh Oh oh oh

"Hou je mond en eet"