Not Waving, But Drowning - Loyle Carner

I read about a man getting drowned once

His friends thought he was waving to them from the sea but really,

he was drowning

And then I thought that, in a way, it is true of life too

That a lot of people pretend, out of bravery really

That they are very jolly and ordinary sort of chaps

But really they do not feel at home at all in the world

Or able to make friends easily

So then they joke a lot and laugh

And people think they’re quite alright and jolly nice too

But sometimes that brave pretense breaks down

And then, like the poor man in this poem, they are lost

Not waving, but drowning

Ik las over een man die een keer verdronk

Zijn vrienden dachten dat hij vanaf de zee naar hen zwaaide, maar echt,

hij was aan het verdrinken

En toen dacht ik dat het in zekere zin ook voor het leven geldt

Dat veel mensen doen alsof, echt uit moed

Dat het heel vrolijke en gewone kerels zijn

Maar eigenlijk voelen ze zich helemaal niet thuis in de wereld

Of gemakkelijk vrienden kunnen maken

Dus dan maken ze veel grapjes en lachen ze

En mensen denken dat ze best oké zijn en ook nog eens heel aardig

Maar soms breekt die dappere pretentie af

En dan, net als de arme man in dit gedicht, zijn ze verloren

Niet zwaaien, maar verdrinken