Ma dernière chanson triste - Lonepsi

La pluie fait le bruit de cinq-cent chevaux qui fuient, quand elle atterrit sur

les carreaux de mon cœur

Les mots que je ne peux te dire qu’après minuit résonnent différemment quand la

nuit se meurt

Des pensées si lumineuses envahissent ma plume, comme si ma mémoire après toi

fut lavée

Les ténèbres n’ont pour autant pas disparus, j’ai le clair et l’obscur d’une

étoile cassée

Le soir une frénésie m’empêche de freiner vite, je dois m'évader loin pour

réécrire

Mes ennuis mes désirs qui ne cessent de s'épaissir jusqu'à m’empêcher de

réfléchir

J’aurais pu rêver si le temps était réversible mais tu vois le soir une frénésie

Gronde comme un éclair gris pendant un été triste et m’empêche de réfléchir

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri, han

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri

Dans ma mémoire avec le temps, tes traces s’effacent, comme si tu marchais sur

une plage au bord de l’eau

Surmonterai-je ces aléas désagréables?

Trouverai-je un jour un lit qui donne

repos?

Il est trop tard pour faire changer d’avis, le temps, il ne nous rendra pas nos

heures épanouies

Pourrait-on au moins retrouver rapidement ce qui tuait nos tracas,

les faisait s'évanouir?

Le soir une frénésie m’empêche de freiner vite, je dois m'évader loin pour

réécrire

Mes ennuis mes désirs qui ne cessent de s'épaissir jusqu'à m’empêcher de

réfléchir

J’aurais pu rêver si le temps était réversible mais tu vois le soir une frénésie

Gronde comme un éclair gris pendant un été triste et m’empêche de réfléchir

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri, han

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri

Nous sommes comme deux montagnes l’une en face de l’autre, qui s’observent

tristement car elles se rendent compte

Que le simple contact de leurs deux peaux s’avère n'être qu’une impossible

rencontre

Si je me perds et m'égare dans une forêt de nuit, me guideras-tu du bout de tes

étoiles?

J’aimerais tant savoir ce que ça fait de fuir, pas à l’aide de mes pensées mais

de tes voiles

Nous pouvions survivre au monde et ce pendant des heures, dans l’immense vide

que l’on s'était inventé

Un vide vaste comme un rêve dans un désert, profond comme nos choix les plus

insensés

La pluie fait le bruit de cinq-cent chevaux qui fuient, quand elle atterrit sur

les carreaux de mon cœur

Les mots que je ne peux te dire qu’après minuit perdent de leur sens quand la

nuit se meurt

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri, han

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste

Je récupérerai ce que les gens m’ont pris

Cette musique ça fait longtemps que j’attends son cri, hum

De regen maakt het geluid van vijfhonderd vluchtende paarden, wanneer het landt op

de tegels van mijn hart

De woorden die ik pas na middernacht tegen je kan zeggen, klinken anders als de

de nacht sterft

Gedachten zo helder overspoelen mijn pen, alsof mijn herinnering na jou

was gewassen

De duisternis is echter niet verdwenen, ik heb het licht en donker van een

gebroken ster

's Avonds verhindert een razernij me om snel te remmen, ik moet ver ontsnappen om

herschrijven

Mijn problemen, mijn verlangens die steeds dikker worden totdat ze me ervan weerhouden

nadenken

Ik had kunnen dromen als het weer omkeerbaar was, maar je ziet de avond een razernij

Dendert als grijze bliksem in een droevige zomer en weerhoudt me van denken

De dag dat ik mijn laatste droevige lied schrijf, krijg ik terug wat mensen

nam me

Deze muziek, ik heb lang op zijn kreet gewacht, han

De dag dat ik mijn laatste droevige lied schrijf, krijg ik terug wat mensen

nam me

Deze muziek, ik wacht al heel lang op zijn kreet

In mijn herinnering vervagen je sporen na verloop van tijd, alsof je verder loopt

een strand aan het water

Zal ik deze onaangename gevaren overwinnen?

Zal ik ooit een bed vinden dat geeft?

rust?

Het is te laat om van gedachten te veranderen, de tijd, het geeft ons onze

bloei uren

Konden we op zijn minst snel vinden wat onze zorgen deed verdwijnen,

ze flauwvallen?

's Avonds verhindert een razernij me om snel te remmen, ik moet ver ontsnappen om

herschrijven

Mijn problemen, mijn verlangens die steeds dikker worden totdat ze me ervan weerhouden

nadenken

Ik had kunnen dromen als het weer omkeerbaar was, maar je ziet de avond een razernij

Dendert als grijze bliksem in een droevige zomer en weerhoudt me van denken

De dag dat ik mijn laatste droevige lied schrijf, krijg ik terug wat mensen

nam me

Deze muziek, ik heb lang op zijn kreet gewacht, han

De dag dat ik mijn laatste droevige lied schrijf, krijg ik terug wat mensen

nam me

Deze muziek, ik wacht al heel lang op zijn kreet

We zijn als twee bergen die tegenover elkaar staan ​​en naar elkaar kijken

helaas omdat ze beseffen

Dat het loutere contact van hun twee huiden een onmogelijke blijkt te zijn

ontmoeting

Als ik verdwaal en verdwaal in een nachtelijk bos, wil je me dan leiden met je

sterren?

Ik zou graag willen weten hoe het is om weg te rennen, niet met mijn gedachten maar

van je zeilen

We zouden de wereld uren kunnen overleven, in de enorme leegte

die we hadden uitgevonden

Een leegte zo groot als een droom in een woestijn, diep als onze diepste keuzes

dom

De regen maakt het geluid van vijfhonderd vluchtende paarden, wanneer het landt op

de tegels van mijn hart

De woorden die ik pas na middernacht tegen je kan zeggen, verliezen hun betekenis wanneer de

de nacht sterft

De dag dat ik mijn laatste droevige lied schrijf, krijg ik terug wat mensen

nam me

Deze muziek, ik heb lang op zijn kreet gewacht, han

De dag dat ik mijn laatste droevige lied schrijf, krijg ik terug wat mensen

nam me

Deze muziek, ik wacht al heel lang op zijn kreet

De dag dat ik mijn laatste droevige lied schrijf

Ik krijg terug wat mensen van me hebben afgenomen

Op deze muziek wacht ik al heel lang op zijn kreet, hum