Sibérie - Lonepsi

Les fenêtres pleurent, l’impression que ça fait des années que je n'écris plus

Esseulé chez moi, le temps s’en va, j’attends d’avoir les chakras pleins

Je chercherai ta voix dans chaque recoin

Imaginerai ta robe échancrée qui

M’accueillerait dans chaque repli

Après ça, rien n’me choquera plus

Il n’y a que des bonheurs ensevelis

Des moments de joie qui partent en s’envolant

Rappelle-toi les baisers qu’on s’volait

Pas la mélancolie que nous jouent ces violons

Ça fait du bien de s'éparpiller

Recompter billet par billet

À chaque phrase, c’est un nouveau souvenir que je pars piller

Je plane et je ne veux pas atterrir

J’ai le cerveau qui tangue et qui dérive

Besoin de l’inconnu, de l’inédit

D’une trajectoire qui dévie

Le cœur est gelé comme en Sibérie

Le temps parait plus long que mille exils

Je vois des souvenirs d’antan qui défilent

La vie est encore jolie mais le cœur gelé

Je plane et je ne veux pas atterrir

Je flirte avec le vide et l’amnésie

Le cri silencieux d’une fenêtre ouverte

Qui me rappelle qui je suis quand mon âme est vide

Avec le temps, tout peut s’effacer vite

Désespéré d'être libre

En haut de ma tour, je ne veux pas guérir

Je plane et je ne veux pas atterrir

Comment pourrais-je parler d’un seul thème en restant concentré

Quand la nuit des millions d’idées dans ma tête causent entre elles?

Et j’aurais beau leur dire: «Faut qu’on s’entraide «Comment pourrais-je parler de ma peine sans être égocentré?

Rôder dans les rues jusqu'à tellement tard

Mettre à l’abri les miens telle est ma tare

Pas là pour jouer, pour étaler mes torts

Pas là non plus récolter la matière

J’ai autant besoin de me casser

Que de protéger les miens comme Mikasa

Alors nuit et jour, je ne me dédie qu'à ça

Je te jure faut que je parte de là

Pour ne pas faire de délit

La peine dans la fumée se dilue

Les deux aiguilles ne font qu’onduler

Tard la nuit quand on rôdait

Aucune question nous taraudait

Aujourd’hui torrent de pensées comme Rodin

On n’a pas la réponse du sphynx et du mal on s’fait qu'ça

Car avant les buts qu’on s’fixait atténuaient notre asphyxie

Impossible de demander à un sourire d’exister pour toujours

Et puis d’connaître la joie

Certains humains font des choix pour les sommes

J’espère devenir la somme de mes choix

De ramen huilen, het voelt alsof het jaren geleden is dat ik heb geschreven

Eenzaam thuis, de tijd dringt, wachtend tot mijn chakra's vol zijn

Ik zal je stem zoeken in elke hoek

Stel je voor dat je hoog uitgesneden jurk

Zou me in elke plooi verwelkomen

Daarna zal niets me meer schokken

Er is alleen begraven geluk

Momenten van vreugde die wegvliegen

Denk aan de kussen die we hebben gestolen

Niet de melancholie die deze violen ons spelen

Het voelt goed om te spreiden

Ticket voor ticket opnieuw tellen

Bij elke zin is het een nieuwe herinnering die ik ga plunderen

Ik ben high en ik wil niet landen

Mijn brein dobbert en dwaalt af

Behoefte aan het onbekende, het nieuwe

Van een afwijkend traject

Het hart is bevroren zoals in Siberië

De tijd lijkt langer dan duizend ballingen

Ik zie herinneringen aan vervlogen tijden

Het leven is nog steeds mooi, maar het hart is bevroren

Ik ben high en ik wil niet landen

Ik flirt met leegte en geheugenverlies

De stille roep van een open raam

Wie herinnert me aan wie ik ben als mijn ziel leeg is?

Met de tijd kan alles snel vervagen

Wanhopig om vrij te zijn

Op de top van mijn toren, ik wil niet genezen

Ik ben high en ik wil niet landen

Hoe kon ik over een enkel onderwerp praten en gefocust blijven?

Wanneer 's nachts miljoenen ideeën in mijn hoofd met elkaar praten?

En ik zou tegen hen zeggen: "We moeten elkaar helpen, "Hoe zou ik over mijn pijn kunnen praten zonder egocentrisch te zijn?

Dwaal door de straten tot zo laat

De mijne onderdak bieden is mijn smet

Niet hier om te spelen, om te pronken met mijn fouten

Ook daar niet om de zaak te oogsten

Ik moet zo veel breken

Bescherm dan de mijne zoals Mikasa

Dus dag en nacht, dat is alles waar ik me aan wijd

Ik zweer dat ik hier weg moet

Om geen misdaad te plegen

De pijn in de rook verdunt

De twee handen rimpelen gewoon

's Avonds laat toen we aan het rondsnuffelen waren

Geen vragen kwelden ons

Vandaag een stroom van gedachten zoals Rodin

We hebben het antwoord van de sphynx niet en het kwaad doen we alleen dat

Omdat vóór de doelen die we hadden gesteld onze verstikking werd verminderd

Kan een glimlach niet vragen om voor altijd te bestaan

En dan om de vreugde te kennen

Sommige mensen maken keuzes voor bedragen

Ik hoop de som van mijn keuzes te worden