Je suis partout où que j'aille - Lonepsi

Me soustraire à mes responsabilités comme un enfant à qui l’on pourrait tout

pardonner

J’aimerais tant m’enfuir, mais je suis partout où que j’aille

J’aimerais tant m’enfuir, mais je suis partout où que j’aille

J’aimerais tant m’enfuir, mais je suis partout où que j’aille

J’aimerais tant m’enfuir

J’avoue, j’ai longtemps pensé que j’allais pouvoir me sauver en me sauvant

En me fuyant, mais être avec soi-même sans que ça n’soit décevant

Voilà peut-être le seul combat, réussir à composer avec soi-même

Et faire en sorte de se suffire, tout en laissant la porte ouverte à la

compagnie d’une autre

J’aimerais tant m’enfuir, mais je suis partout où que j’aille

J’aimerais tant m’enfuir (yeah)

Combien de fois j’ai voulu m’en aller, m’abandonner à d’autres oublis?

Ne plus être celui que j'étais devenu

À quel point j’ai déjà désiré déserter ma vie, fuir mes obligations quand elles

formaient un tourbillon continu

Comment peut-on en arriver là?

À ne plus s’aimer, au point de vouloir

s'échapper de soi

Comment peut-on?

Comment peut-on en arriver là?

Je te l’demande

J’aimerais me fuir, mais je suis partout où que j’aille

Au moment où j'écris ça, je suis devant ma feuille, complètement incapable

d'écrire la suite de ce texte

Je pourrais très bien abandonner tout de suite et tirer une taffe sur ma

cigarette, au bord de ma fenêtre

Mais si j’y vais, je ne finirais pas ce texte et je me connais trop bien,

le vide m’angoisse

Et quand les mots me manquent, qu’il n’y a plus rien autour de moi

Le blanc de la page devient trop pesant, alors je fais l’choix de rester devant

ma feuille et j'écris ça

Comme pour me justifier, comme pour rester avec moi-même

Pour une fois, ne pas me fuir car il y a des choses qu’on évite pas

J’ai fait le choix de rester devant ma feuille et j’ai fait ça pour entendre ma

voix

Dire et mesurer à quel point être avec soi est si dur, mais si nécessaire à la

fois

Mezelf onttrekken aan mijn verantwoordelijkheden als een kind aan wie alles gedaan kan worden

vergeven

Ik zou graag wegrennen, maar ik ben overal waar ik ga

Ik zou graag wegrennen, maar ik ben overal waar ik ga

Ik zou graag wegrennen, maar ik ben overal waar ik ga

Ik zou zo graag weglopen

Ik geef toe, ik heb lang gedacht dat ik mezelf zou kunnen redden door weg te rennen

Door van me weg te lopen, maar bij jezelf te zijn zonder dat het tegenvalt

Dat is misschien de enige strijd, erin slagen om met jezelf in het reine te komen

En zorg ervoor dat u zelfvoorzienend bent, terwijl u de deur open laat voor

bedrijf van een ander

Ik zou graag wegrennen, maar ik ben overal waar ik ga

Ik zou zo graag wegrennen (ja)

Hoe vaak heb ik niet willen vertrekken, me overgeven aan andere vergetelheden?

Niet langer zijn wie ik was geworden

Hoe graag wilde ik ooit mijn leven in de steek laten, wegrennen van mijn verplichtingen toen ze

vormde een continue werveling

Hoe kunnen we hiertoe komen?

Om niet langer van elkaar te houden, tot op het punt van willen

ontsnappen aan zichzelf

Hoe kunnen we?

Hoe kunnen we hiertoe komen?

Ik vraag u

Ik zou graag wegrennen, maar ik ben overal waar ik ga

Terwijl ik dit schrijf, zit ik voor mijn blad, helemaal niet in staat

om het vervolg van deze tekst te schrijven

Ik kan net zo goed nu opgeven en een klap op mijn

sigaret, aan de rand van mijn raam

Maar als ik ga, zal ik deze tekst niet afmaken en ik ken mezelf maar al te goed,

de leegte baart me zorgen

En als woorden mij tekort schieten, is er niets om mij heen

Het wit van de pagina wordt te zwaar, dus ik kies ervoor om vooraan te blijven

mijn blad en ik schrijf dit

Alsof ik mezelf wil rechtvaardigen, alsof ik bij mezelf wil blijven

Ren voor één keer niet van me weg, want er zijn dingen die je niet kunt vermijden

Ik maakte de keuze om voor mijn laken te blijven en ik deed dit om mijn . te horen

stem

Zeggen en meten hoe met jezelf zijn zo moeilijk is, maar zo noodzakelijk om

tijd