Parler de rien - Lonepsi

J’aimerais que l’on arrive à se parler de rien

Que l’on remplisse nos échanges de simples regards

Que nos silences deviennent un refuge ou notre gare

Dans le ou laquelle on pourrait se parler de rien

On se réveillerait le lendemain de nos secrets

Les draps remplis des illusions que le silence crée

J’aimerais te parler, mais te parler de rien du tout

Te parler de nous sans que ne sorte un son de ma bouche

Je n’ai pas pu te consacrer moins d’cinq lignes

Pourquoi tout est différent quand le soleil s’incline?

Elle veille sur mon sommeil comme la gardienne des rêves

Pendant que mes yeux se ferment, les siens clignent

Est-ce que tout oublier est le meilleur des stratagèmes?

Faut-il aussi laisser tout ce à quoi on s’rattachait?

On trouvera un titre à notre histoire, une fois que le page s’ra tachée

En attendant, nos nuits ont des secondes qui battent plus lentement que les

autres, peu importe

Si le temps qu’on appelle durée n’a rien à voir avec l'éternité que j’te porte

(yeah, yeah)

Nos nuits ont des secondes qui battent plus lentement que les autres,

peu importe

Si le temps qu’on appelle durée n’a rien à voir avec l'éternité que j’te porte

(eh)

Ton regard bleu réveille en moi d'étranges rêveries

Tes yeux m’ont fait oublier que je n’avais que cette vie

Au moment de s’en aller d’ici, moi, j’imagine

Que nos yeux se ferment comme une plaie qui cicatrise

Yeah, eh, eh, eh, eh

Nan, nan, nan, nan, nan

Oh nan, nan, nan, nan, nan, nan, nan, yeah

Nos deux mains qui s’enlacent puis, lentement, nos deux corps

Parlent un langage qui provient d’un autre monde

Est-ce que tu sais où l’on s’en va pendant que l’on s’endort?

Je pense qu’elles se rejoignent nos deux âmes vagabondes

Car j’amène ton absence dans chaque endroit où je vais

Depuis, comment veux-tu que je crois cette phrase qui dit que tout se perd?

Si nos chemins se séparaient, qui de nous deux se retournerait?

Comme d’habitude, la réponse, je ne l’ai pas mais je sais que

J’aimerais que l’on arrive à se parler de rien

Que l’on remplisse nos échanges de simples regards

Que nos silences deviennent un refuge ou notre gare

Dans le ou laquelle on pourrait se parler de rien

On se réveillerait le lendemain de nos secrets

Les draps remplis des illusions que le silence crée

J’aimerais te parler, mais te parler de rien du tout

Te parler de nous sans que ne sorte un son de ma bouche

Ik wou dat we met elkaar over niets konden praten

Dat we onze uitwisselingen vullen met slechts blikken

Mogen onze stiltes een toevluchtsoord of ons station worden

Waar we over niets konden praten

We zouden de dag na onze geheimen wakker worden

Lakens gevuld met illusies die stilte creëert

Ik zou graag met je willen praten, maar met je praten over helemaal niets

Met je praten over ons zonder dat er een geluid uit mijn mond komt

Ik zou niet minder dan vijf regels aan jou kunnen wijden

Waarom is alles anders als de zon ondergaat?

Ze waakt over mijn slaap als de bewaker van dromen

Terwijl mijn ogen sluiten, knipperen de hare

Is alles vergeten de beste truc?

Moeten we ook alles achterlaten waaraan we gehecht waren?

We zullen een titel voor ons verhaal vinden, zodra de pagina is bevlekt

Ondertussen hebben onze nachten seconden die langzamer kloppen dan de

anderen, maakt niet uit

Als de tijd die we duur noemen niets te maken heeft met de eeuwigheid die ik voor je draag

(Jaaa Jaaa)

Onze nachten hebben seconden die langzamer kloppen dan andere,

laat maar

Als de tijd die we duur noemen niets te maken heeft met de eeuwigheid die ik voor je draag

(eh)

Je blauwe blik ontwaakt in mij vreemde dagdromen

Je ogen deden me vergeten dat ik alleen dit leven had

Wanneer het tijd is om hier te vertrekken, ik, stel ik me voor

Laat onze ogen sluiten als een genezende wond

Ja, eh, eh, eh, eh

Nee, nee, nee, nee, nee

Oh nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, ja

Onze twee handen verstrengelen zich dan, langzaam, onze twee lichamen

Spreek een taal die uit een andere wereld komt

Weet je waar we heen gaan terwijl we in slaap vallen?

Ik denk dat ze zich bij onze twee dolende zielen voegen

Want ik breng je afwezigheid naar elke plek waar ik ga

Sindsdien, hoe verwacht je dat ik deze zin geloof die zegt dat alles verloren is?

Als onze paden zouden scheiden, wie van ons zou dan omkeren?

Zoals gewoonlijk, het antwoord, ik heb het niet, maar ik weet dat

Ik wou dat we met elkaar over niets konden praten

Dat we onze uitwisselingen vullen met slechts blikken

Mogen onze stiltes een toevluchtsoord of ons station worden

Waar we over niets konden praten

We zouden de dag na onze geheimen wakker worden

Lakens gevuld met illusies die stilte creëert

Ik zou graag met je willen praten, maar met je praten over helemaal niets

Met je praten over ons zonder dat er een geluid uit mijn mond komt