Paradis perdu - Lonepsi

Combien d’années en tout faut-il amasser

Pour embrasser les vagues du passé?

Pour effacer et me débarrasser

De cette impression d’en avoir assez?

Comment taire ça autrement qu’en tercets?

Dans ma tour seul c’est comme en autarcie

Le poids de mes rêves travaille mes dorsaux

Le doute m’endurcit

Tous les jours ça n’est pas radieux pourtant

Ébaucher un sourire, ça me paraît important

À la recherche de mon paradis perdu

Pourquoi suis-je tant apeuré de partir?

Combien d’années me faudra-t-il passer

Pour embrasser les vagues du passé?

Pour effacer et me débarrasser

De cette impression d'être condamné?

J’ai perdu la mémoire en voulant me faire des souvenirs

Mais j’imagine un jour qu’ils puissent me revenir

Ce tas de souvenirs que je n’ai pas su retenir

C’est mon paradis perdu, dis-moi si tu l’as aperçu?

J’ai perdu la mémoire en voulant me faire des souvenirs

Mais j’imagine un jour qu’ils puissent me revenir

Ce tas de souvenirs que je n’ai pas su retenir

C’est mon paradis perdu, dis-moi si tu l’as aperçu?

Rappelle-moi les promesses qu’on s’est faites à condition qu’elles tiennent

encore

Rappelle-moi le moindre centimètre de la joie qui parcourait nos corps

Rappelle-moi tous les échecs endurés

Rappelle-moi nos longs périples aux coins des rues

Rappelle-moi comme on ne faisait que d’errer

Et puis dis-moi qui j'étais en cas d’erreur

Rappelle-moi les siestes qu’on faisait dans un parc à l’ombre des ennuis

Rappelle-moi la taille de nos erreurs

Les larmes qu’on a séchées sous la pluie, hey

Rappelle-moi les nuits qu’on implorait pour s’en aller loin hors du réel

Pendant qu’elles perduraient elles

Pendant qu’on s'échappait rêveusement par des ruelles

Rappelle-moi comment la vie était belle

Comment les secondes étaient volatiles, s’envolaient-elles?

Comment la vie était douce

Console-moi ne serait-ce qu’un seul émoi

J’ai perdu la mémoire en voulant me faire des souvenirs

Mais j’imagine un jour qu’ils puissent me revenir

Ce tas de souvenirs que je n’ai pas su retenir

C’est mon paradis perdu, dis-moi si tu l’as aperçu?

J’ai perdu la mémoire en voulant me faire des souvenirs

Mais j’imagine un jour qu’ils puissent me revenir

Ce tas de souvenirs que je n’ai pas su retenir

C’est mon paradis perdu, dis-moi si tu l’as aperçu?

J’ai perdu la mémoire en voulant me faire des souvenirs

Mais j’imagine un jour qu’ils puissent me revenir

Ce tas de souvenirs que je n’ai pas su retenir

C’est mon paradis perdu, dis-moi si tu l’as aperçu?

Hoeveel jaar moet er in totaal worden verzameld?

Om de golven van het verleden te omarmen?

Om te wissen en zich te ontdoen van

Dat gevoel dat je er genoeg van hebt?

Hoe kun je dat anders het zwijgen opleggen dan in terceten?

Alleen in mijn toren is het net als in autarkie

Het gewicht van mijn dromen werkt op mijn ruggengraat

Twijfel verhardt me

Elke dag straalt het nog niet

Schets een glimlach, het lijkt me belangrijk

Op zoek naar mijn verloren paradijs

Waarom ben ik zo bang om te vertrekken?

Hoeveel jaar zal ik moeten besteden?

Om de golven van het verleden te omarmen?

Om te wissen en zich te ontdoen van

Van dit gevoel gedoemd te zijn?

Ik verloor mijn geheugen terwijl ik probeerde herinneringen te maken

Maar ik stel me voor dat ze op een dag bij mij terug zouden komen

Deze stapel herinneringen die ik niet kon bewaren

Dit is mijn verloren paradijs, vertel me of je het hebt gezien?

Ik verloor mijn geheugen terwijl ik probeerde herinneringen te maken

Maar ik stel me voor dat ze op een dag bij mij terug zouden komen

Deze stapel herinneringen die ik niet kon bewaren

Dit is mijn verloren paradijs, vertel me of je het hebt gezien?

Herinner me aan de beloften die we hebben gedaan op voorwaarde dat ze zich houden

nog

Herinner me aan elke centimeter van vreugde die door ons lichaam stroomde

Herinner me aan alle mislukkingen die ik heb meegemaakt

Herinner me aan onze lange reizen op straathoeken

Herinner me eraan hoe we vroeger alleen ronddwaalden

En vertel me dan wie ik was als ik het mis heb

Herinner me aan de dutjes die we deden in een park in de schaduw van de problemen

Herinner me aan de omvang van onze fouten

De tranen die we droogden in de regen, hey

Herinner me aan de nachten dat we smeekten om ver weg te gaan van de realiteit

Zolang ze duurden

Terwijl we dromerig door steegjes ontsnapten

Herinner me eraan hoe goed het leven was

Hoe vluchtig de seconden waren, vlogen ze weg?

Hoe zoet was het leven

Troost me als er maar één emotie is

Ik verloor mijn geheugen terwijl ik probeerde herinneringen te maken

Maar ik stel me voor dat ze op een dag bij mij terug zouden komen

Deze stapel herinneringen die ik niet kon bewaren

Dit is mijn verloren paradijs, vertel me of je het hebt gezien?

Ik verloor mijn geheugen terwijl ik probeerde herinneringen te maken

Maar ik stel me voor dat ze op een dag bij mij terug zouden komen

Deze stapel herinneringen die ik niet kon bewaren

Dit is mijn verloren paradijs, vertel me of je het hebt gezien?

Ik verloor mijn geheugen terwijl ik probeerde herinneringen te maken

Maar ik stel me voor dat ze op een dag bij mij terug zouden komen

Deze stapel herinneringen die ik niet kon bewaren

Dit is mijn verloren paradijs, vertel me of je het hebt gezien?