La pluie, c'est le passé qui revient - Lonepsi

La pluie, c’est le passé qui revient

Elle tombe, mais en vérité, elle est déjà tombée

Ailleurs, une autre fois

Ça faisait longtemps qu’elle était pas venue, la pluie

Alors moi je me rends à la terrasse du café d’en bas

Et je commande deux verres

Parce que c’est comme ça qu’on accueille les revenants ici

Un pour moi, et l’autre pour elle

Mon verre à la main, je peux pas m’empêcher de repenser à ce fameux cycle de

l’eau

Vous savez, quand le soleil fait s'évaporer l’eau des océans

Là-haut, la vapeur se rassemble dans les nuages

Pour ensuite se transformer en d’infimes gouttes

Qui tomberont sur nous, ou ailleurs

En recommençant sans cesse ce cycle, à l’infini

Je lève les yeux et il continue de pleuvoir

Comme si le temps nous faisait un caprice

Le temps de la météo, certes, mais

Le temps qu’il y a sur mon poignet aussi

Et d’un coup, comme éclairci par une idée, tombée du ciel, lumineuse et banale

Je me rends compte que la goutte de pluie qui tombe actuellement sur mon visage

Est possiblement la même goutte, qu’il y a plus de quatre mille ans

A mouillé le visage crispé d’un conquérant en Mésopotamie

D’un jeune esclave en Égypte, d’un phénicien sur son bateau

D’un empereur chinois ou d’un paysan breton

Et toujours avec le même émerveillement

Dans le rond du deuxième verre que j’avais fait servir à ma table

La pluie, comme si elle me parlait en morse pour que je la déchiffre

Fait tomber de façon irrégulière un message circulaire que je tente de

comprendre

Perdu dans mes pensées

Ça adoucit mes réflexions, ça apaise mon esprit

Ça met de l’eau dans mon vin

Des souvenirs, des images, me reviennent et mouillent mon âme

Jusqu'à me voir trempé, nageant entre deux eaux

Je flotte, je coule, je remonte

Noyé, ivre, de toi

Cet album contient treize morceaux

Treize souvenirs ramenés par la pluie

De regen is het verleden dat terugkomt

Ze valt, maar in werkelijkheid is ze al gevallen

Elders, een andere keer

Het is lang geleden dat ze kwam, de regen

Dus ik ga naar het terras van het café beneden

En ik bestel twee drankjes

Want zo verwelkomen we hier geesten

Een voor mij en een voor haar

Glas in de hand, ik kan het niet helpen, maar denk terug aan die beroemde cyclus van

het water

Je weet wanneer de zon water uit de oceanen verdampt

Daarboven verzamelt zich de stoom in de wolken

Om vervolgens in kleine druppeltjes te veranderen

Wie valt er op ons, of ergens anders?

Door deze cyclus keer op keer te herhalen, tot in het oneindige

Ik kijk omhoog en het regent nog steeds

Alsof de tijd een gril had

Weer weer zeker, maar

De tijd ook op mijn pols

En plotseling, als verduidelijkt door een idee, uit de lucht gevallen, lichtgevend en banaal

Ik realiseer me dat de regendruppel momenteel op mijn gezicht valt

Is mogelijk dezelfde druppel, die meer dan vierduizend jaar geleden

Maak het gespannen gezicht van een veroveraar in Mesopotamië nat

Van een jonge slaaf in Egypte, van een Fenicische op zijn boot

Van een Chinese keizer of een Bretonse boer

En altijd met dezelfde verwondering

In de ronde van het tweede glas dat ik aan mijn tafel had geserveerd

De regen, alsof hij tegen me sprak in Morse-code zodat ik het kon ontcijferen

Laat onregelmatig een cirkelvormig bericht vallen dat ik probeer

begrijpen

In gedachten verzonken

Het verzacht mijn gedachten, het verlicht mijn geest

Het doet water in mijn wijn

Herinneringen, beelden, kom bij me terug en maak mijn ziel nat

Tot ik mezelf doorweekt zie zwemmen tussen twee wateren

Ik zweef, ik zink, ik kom op

Verdronken, dronken, van jou

Dit album bevat dertien nummers

Dertien herinneringen opgehaald door de regen