Lettre à nuit - Lonepsi

Blotti dans ton souffle lent, je bois tout le parfum de ta peau rose et froide

Je suis coincé dans tes bras comme un mot qu’on écrit dans une prose trop

étroite

Toutes les courbes de ton corps viennent envelopper le rebord de mon regard

Même le ciel étoilé devient ringard, quand je t’aime moins, tu m’en tiens

rigueur

La vitesse à laquelle fusaient, fusaient, tous nos mouvements

Vient colorer nos gestes qui deviennent émouvants mais

Elle fera surement revenir lentement le mauvais moi

Éclairé, cette nuit par quelques néons mauves et miels

Je pourrais débrancher le soleil si un jour tu ne pouvais plus cligner des yeux

Ton absence est si vénéneuse

J’ai été parfois l’auteur de mots maladroits

Mais par amour on peut contenir à la fois

Le bon comme le mauvais pourvu qu’ce soit rattrapable

Et qu’on ne se dise pas qu’on en est pas capable

Parfois tu pars comme un sentiment qui s’isole

Parfois je pars comme si je ne revenais jamais

Parfois je ne te montre seulement que le minimum

Alors qu’je pourrais te donner la mer et ses galets

Tu viens désorienter mes sens

Réveiller mon adolescence

Tu es ma seconde naissance

Le frein qui contient mon essence

Et ce je ne sais quoi

Ne fait que me secouer

Mon cœur a froid, ça caille

Sauf les nuits sous sa couette

Tes yeux sont le filtre par lequel l’instant peut devenir un souvenir

Ainsi te regarder par le reflet fera que je n'étais pour toi qu’un rêve

Un ballet d'émotions folles peut nous envahir, ne serait-ce qu’après un verre

On tremblera confusément quand nos chemins emprunteront des directions inverses

Notre rencontre a été le moment où le hasard est devenu prévisible

Noyé dans tes paroles éthyliques, qui ne nous deux voudra que l’on s'élimine?

À l’heure où sonnait l’extase, continuer ce jeu frôlait l’exploit

Pourquoi m’as-tu demandé: «Lindo l’amour se cultive ou il s’exploite ?»

À l’heure où sonnait l’extase, continuer ce jeu frôlait l’exploit

Pourquoi m’as-tu demandé: «Lindo se cultive ou il s’exploite ?»

Geknuffeld in je langzame adem, drink ik de hele geur van je koude roze huid

Ik zit vast in je armen als een woord dat je in te veel proza ​​schrijft

smal

Alle rondingen van je lichaam wikkelen zich rond de rand van mijn blik

Zelfs de sterrenhemel wordt cheesy, als ik minder van je hou, hou je me vast

strengheid

De snelheid waarmee al onze bewegingen aan het racen waren, racen

Komt om onze gebaren te kleuren die ontroerend worden maar

Ze zal de slechte ik zeker langzaam terugbrengen

Vanavond verlicht door wat neon paars en honing

Ik zou de zon kunnen loskoppelen als je op een dag niet kon knipperen

Je afwezigheid is zo giftig

Ik was soms de auteur van ongemakkelijke woorden

Maar voor liefde kunnen we beide bevatten

Het goede als het slechte, zolang het herstelbaar is

En laten we onszelf niet wijsmaken dat we het niet kunnen

Soms ga je weg als een gevoel dat zichzelf isoleert

Soms vertrek ik alsof ik nooit meer terugkom

Soms laat ik je alleen het minimum zien

Terwijl ik je de zee en haar kiezelstenen zou kunnen geven

Je komt om mijn zintuigen te desoriënteren

Word wakker mijn puberteit

Jij bent mijn tweede geboorte

De rem die mijn essentie vasthoudt

En dat je ne sais quoi

Schudt me alleen

Mijn hart is koud, het is ijskoud

Behalve de nachten onder zijn dekbed

Je ogen zijn het filter waardoor het moment een herinnering kan worden

Dus als ik naar je kijk door de reflectie, zal ik gewoon een droom voor je maken

Een ballet van gekke emoties kan ons binnenvallen, al was het maar na een drankje

We zullen verward beven als onze paden in tegengestelde richting gaan

Onze ontmoeting was toen het toeval voorspelbaar werd

Verdronken in jouw dronken woorden, wie zouden we elkaar niet allebei willen uitschakelen?

In een tijd van extase was doorgaan met dit spel bijna een prestatie

Waarom vroeg je me: "Lindo-liefde wordt gecultiveerd of uitgebuit?"

In een tijd van extase was doorgaan met dit spel bijna een prestatie

Waarom vroeg je me: "Lindo cultiveert of exploiteert?"