Étincelle - Lonepsi

Vu c’qu’il s’passe

Je me demande qui pourra faire un peu de justice là

Quand mes gus tizent tard

Ils font tout pour éviter les comas de justesse, ah.

Ma feuille est blanche et brûlante comme un radiateur

Car je pense fort aux choses que je ne t’ai pas dit à tort

Je suis amoureux…

Je suis amoureux des passantes dans les rues de Paris

Amoureux de ma cigarette et de sa connotation tragique

Parfois c’est vrai, j’aimerais les rejoindre mais je suis juste ici

Car quand mon cœur en fait des siennes, mon cerveau joue les justiciers

Comme un bout de lumière faisant face à la nuit

On se découvre, on fait l’amour et puis vite, on passe à l’ennui

C’est ainsi, je suis comme une étincelle

Qui même parmi ses semblables à toujours été seule

Pendant que des gens sur les quais

Débattent et m’allument les nerfs

Croyant que la lune est pleine

Moi, je songe à me diriger vers

La plus belle des rues désertes

Mais cette nuit vu l’effet

D’une légère fumée verdâtre

Je prendrais ma plume

Et ferai couler l’encre à rude échelle

Ici, mes idées m’appartiennent et paraissent dénudées

Certes, tu sais, j’ai du mal parler depuis que le silence tue mes peines

Si je n'étais pas fou, je deviendrai sûrement dingue

Kijk wat er aan de hand is

Ik vraag me af wie daar recht kan doen

Als mijn jongens te laat zijn

Ze doen er alles aan om coma ternauwernood te vermijden, ah.

Mijn laken is wit en heet als een radiator

Omdat ik goed nadenk over de dingen die ik je niet verkeerd heb verteld

Ik ben verliefd…

Ik ben verliefd op de voorbijgangers in de straten van Parijs

Verliefd op mijn sigaret en zijn tragische connotatie

Soms is het waar, ik zou graag mee willen doen, maar ik ben hier

Want als mijn hart het doet, spelen mijn hersenen de burgerwacht

Als een stukje licht dat de nacht inkijkt

We ontdekken elkaar, we bedrijven de liefde en dan snel gaan we over tot verveling

Zo is het, ik ben als een vonk

Wie is zelfs onder haar leeftijdsgenoten altijd alleen geweest?

Terwijl mensen in de haven

Discussieer en licht mijn zenuwen op

Geloven dat de maan vol is

Ik, ik denk erover om naar

De mooiste van de lege straten

Maar vanavond het effect gezien

Van een licht groenige rook

Ik zou mijn pen nemen

En de inkt op grote schaal morsen

Hier zijn mijn ideeën van mij en lijken ze kaal

Zeker, weet je, ik vind het moeilijk om te spreken, omdat stilte mijn verdriet verdrijft

Als ik niet gek was, zou ik zeker gek worden