Respon-me - Lluís Llach

Amic que tants de cops em parles,

aquí assegut,

ulls abatuts,

mai no has sabut

dir-me allò just

del nostre absurd.

I avui que tinc el cos ple d'ànsia,

la meva sang,

les meves mans,

els meus afanys,

aquest pocs anys

m’estan cridant.

Qui va vèncer?

Qui dels ferros forjats per les bombes

va fer un poble nou?

Qui va vèncer?

Qui damunt de tants cossos aixafats

va aixecar aquella casa per a tothom?

Qui va vèncer?

Qui del llit s’aixeca amb el dret d’anar

pel carrer sense sentir por?

Pots dir-m'ho tu?

Pots dir-m'ho tu?

Saps que ningú.

Tots hem perdut,

tots som vençuts.

I amic, renegaràs amb força

d’aquesta nit,

de qui som fills,

d’aquest destí,

del nostre ahir

que ens ha traït.

Però, amic, més que buscar respostes,

cal adreçar

el foc, la llar,

hem de guanyar

tots aquests anys

que estan cridant:

Qui va vèncer…

Kerel, je praat zo vaak tegen me,

hier aan het zitten

neergeslagen ogen,

je wist het nooit

vertel me het juiste

van onze absurditeit.

En vandaag is mijn lichaam vol angst,

mijn bloed

mijn handen

mijn verlangens

deze paar jaar

ze bellen mij.

Wie won?

Wie van de ijzers gesmeed door de bommen?

een nieuw dorp gemaakt?

Wie won?

Wie op zoveel verpletterde lichamen?

heeft hij dat huis voor iedereen gebouwd?

Wie won?

Wie komt uit bed met het recht om te gaan?

over straat zonder bang te zijn?

Kan je me zeggen?

Kan je me zeggen?

Je kent niemand.

We hebben allemaal verloren

we zijn allemaal verslagen.

En vriend, je zult het ten stelligste ontkennen

vanavond

van wie wij kinderen zijn,

van deze bestemming,

van onze gisteren

die ons heeft verraden.

Maar vriend, in plaats van naar antwoorden te zoeken,

moet worden aangepakt

brand, thuis,

we moeten winnen

al deze jaren

die schreeuwen:

Wie won