A la taverna del mar - Lluís Llach

A la taverna del mar hi seu un vell

amb el cap blanquinós, deixat anar;

té el diari al davant perquè ningú no li fa companyia.

Sap el menyspreu que els ulls tenen pel seu cos,

sap que el temps ha passat sense cap goig,

que ja no pot donar l’antiga frescor d’aquella bellesa que tenia.

És vell, prou que ho sap;

és vell, prou que ho nota.

És vell, prou que ho sent cada instant que plora.

És vell, i té temps, massa temps per a veure-ho.

Era, era quan era ahir encara.

I se’n recorda del seny, el mentider,

com el seny que li va fer aquest infern

quan a cada desig li deia «demà tindràs temps encara».

I fa memòria del plaer que va frenar,

cada albada de goig que es va negar,

cada estona perduda que ara li fa escarni del cos llaurat pels anys.

A la taverna del mar, hi seu un vell

que, de tant recordar, tant somniar,

s’ha quedat adormit damunt la taula.

Een oude man zit in de zeetaverne

met witachtig hoofd, loslaten;

hij heeft de krant voor zich, want niemand houdt hem gezelschap.

Hij kent de minachting die zijn ogen hebben voor zijn lichaam,

hij weet dat de tijd voorbij is gegaan zonder enige vreugde,

die niet langer de oude frisheid kan geven van de schoonheid die het had.

Hij is oud, hij weet genoeg;

het is oud genoeg om het op te merken.

Hij is oud genoeg om het elk moment dat hij huilt te voelen.

Hij is oud, en hij heeft tijd, te lang om het te zien.

Het was, het was nog gisteren.

En hij herinnert zich het gezond verstand, de leugenaar,

zoals de wijsheid die deze hel hem maakte

toen hij tegen elke wens zei: "Morgen heb je nog tijd."

En hij herinnert zich het plezier dat hem vertraagde,

elke dageraad van vreugde weigerde hij,

elk verloren moment waardoor hij nu de spot drijft met het lichaam dat door de jaren heen is omgeploegd.

Een oude man zit in de zeetaverne

dat, van zoveel herinneringen, zoveel dromen,

op tafel in slaap is gevallen.