Campanades a Morts - Lluís Llach

Campanades a morts

Fan un crit per la guerra

Dels tres fills que han perdut

Les tres campanes negres

I el poble es recull

Quan el lament s’acosta

Ja són tres penes més

Que hem de dur a la memòria

Campanades a morts

Per les tres boques closes

Ai d’aquell trobador

Que oblidés les tres notes!

Qui ha tallat tot l’alè

D’aquests cossos tan joves

Sense cap més tresor

Que la raó dels que ploren?

Assassins de raons, de vides

Que mai no tingueu repòs en cap dels vostres dies

I que en la mort us persegueixin les nostres memòries

Campanades a morts

Fan un crit per la guerra

Dels tres fills que han perdut

Les tres campanes negres

II

Obriu-me el ventre

Pel seu repòs

Dels meus jardins

Porteu les millors flors

Per aquests homes

Caveu-me fons

I en el meu cos

Hi graveu el seu nom

Que cap oratge

Desvetllí el son

D’aquells que han mort

Sense tenir el cap cot

III

Disset anys només

I tu tan vell;

Gelós de la llum dels seus ulls

Has volgut tancar ses parpelles

Però no podràs, que tots guardem aquesta llum

I els nostres ulls seran llampecs per als teus vespres

Disset anys només

I tu tan vell;

Envejós de tan jove bellesa

Has volgut esquinçar els seus membres

Però no podràs, que del seu cos tenim record

I cada nit aprendrem a estimar-lo

Disset anys només

I tu tan vell;

Impotent per l’amor que ell tenia

Li has donat la mort per companya

Però no podràs, que per allò que ell va estimar

El nostres cos sempre estarà en primavera

Disset anys només

I tu tan vell;

Envejós de tan jove bellesa

Has volgut esquinçar els seus membres

Però no podràs, que tots guardem aquesta llum

I els nostres ulls seran llampecs per als teus vespres

IV

La misèria esdevingué poeta

I escrigué en els camps

En forma de trinxeres

I els homes anaren cap a elles

Cadascú fou un mot

Del victoriós poema

Dode klokken

Ze schreeuwen om oorlog

Van de drie kinderen die ze hebben verloren

De drie zwarte bellen

En de mensen verzamelen zich

Wanneer rouw komt

Er zijn al drie zinnen meer

Dat moeten we onthouden

Dode klokken

Voor de drie gesloten monden

Wee die troubadour

Vergeet de drie noten!

Wie is buiten adem?

Van zulke jonge lichamen

Zonder meer schat

Wat is de reden voor degenen die huilen?

Moordenaars van redenen, van levens

Moge je nooit rusten op een van je dagen

En mogen onze herinneringen je achtervolgen in de dood

Dode klokken

Ze schreeuwen om oorlog

Van de drie kinderen die ze hebben verloren

De drie zwarte bellen

II

Open mijn buik

voor zijn rust

Uit mijn tuinen

Breng de mooiste bloemen

Voor deze mannen

Graaf me diep

En in mijn lichaam

Schrijf je naam erop

Wat een storm

Hij werd wakker om te slapen

Van degenen die zijn overleden

Zonder hoofd te buigen

III

Slechts zeventien jaar

En je bent zo oud;

Jaloers op het licht in zijn ogen

Je wilde je oogleden sluiten

Maar dat kan niet, we houden allemaal dat licht

En onze ogen zullen flitsen voor jouw avonden

Slechts zeventien jaar

En je bent zo oud;

Jaloers op zo'n jonge schoonheid

Je wilde je ledematen uit elkaar scheuren?

Maar dat kan niet, we hebben herinneringen aan zijn lichaam

En elke nacht zullen we leren van hem te houden

Slechts zeventien jaar

En je bent zo oud;

Hulpeloos voor de liefde die hij had

Je hebt haar vermoord als een metgezel

Maar dat kan niet, daar hield hij van

Ons lichaam zal altijd in de lente zijn

Slechts zeventien jaar

En je bent zo oud;

Jaloers op zo'n jonge schoonheid

Je wilde je ledematen uit elkaar scheuren?

Maar dat kan niet, we houden allemaal dat licht

En onze ogen zullen flitsen voor jouw avonden

IV

Ellende werd een dichter

En hij schreef in de velden

In de vorm van loopgraven

En de mannen gingen naar hen toe

Elk was een woord

Van het zegevierende gedicht