I si canto trist - Lluís Llach

Jo no estimo la por, ni la vull per a demà,

no la vull per a avui, ni tampoc com a record;

que m’agrada els somrís

d’un infant vora el mar

i els seus ulls com un ram d’il·lusions esclatant.

I si canto trist

és perquè no puc

esborrar la por

dels meus pobres ulls.

Jo no estimo la mort

ni el seu pas tan glaçat,

no la vull per a avui, ni tampoc com a record;

que m’agrada el batec d’aquell cor que, lluitant,

dóna vida a la mort

a què l’han condemnat.

I si canto trist

és perquè no puc

oblidar la mort

d’ignorats companys.

Jo no estimo el meu cant, perquè sé que han callat

tantes boques, tants clams, dient la veritat;

que jo m’estimo el cant

de la gent del carrer

amb la força dels mots

arrelats en la raó.

I si canto trist

és per recordar

que no és així

des de fa tants anys.

Ik hou niet van angst, en ik wil het ook niet voor morgen,

Ik wil het niet voor vandaag, noch als souvenir;

Ik hou van glimlachen

van een kind aan zee

en zijn ogen als een boeket barstende illusies.

ik zing helaas

het is omdat ik het niet kan

angst wissen

uit mijn arme ogen.

Ik hou niet van de dood

niet eens zijn ijzige stap,

Ik wil het niet voor vandaag, noch als souvenir;

dat ik hou van het ritme van dat hart dat, vechtend,

geeft leven aan de dood

waartoe hij is veroordeeld.

ik zing helaas

het is omdat ik het niet kan

vergeet de dood

van onbekende kameraden.

Ik hou niet van mijn zang, omdat ik weet dat ze hun mond hebben gehouden

zoveel monden, zoveel kreten, de waarheid vertellend;

dat ik van zingen hou

van de straatmensen

met de kracht van woorden

geworteld in de rede.

ik zing helaas

is om te onthouden

wat niet het geval is

voor zoveel jaren.