Quand le diable est au piano - La Rumeur

Et puis on danse sur les sens interdits quand l’incendie

Chante une douce mélodie, applaudis et dis que t’en veux encore

Si c’est faux dans les accords, peu importe si ça matraque fort

Ils ont l’or et la chanson qui va avec

Et un chef d’orchestre qui joue du plomb pour nous clouer le bec

Ducon, chez nous l’argent rime avec urgent

Genre, oppose la crasse à du détergent

Or ils veulent qu’on plie, qu’on casse, ils veulent qu’on flanche

Quand le diable est au piano et qu’il n’enclenche que les touches blanches

Et les sales races entassées dans les préfabriqués

Quand vient la chasse, allumeront les briquets

Traqués dans ce putain de zoo, avec des chiens autour des os

Dont les écoutes ont fait saturer le réseau

Joue leur un do mineur et ils te feront un doigt majeur

Parce que la rue n’est qu’un incinérateur

Quand le diable est au piano, dès ses premières notes

La mélodie du meurtre se heurte aux partitions morbides d’un homicide

Ou l’ombre sur l’instrument, sombre pressentiment

Naissant d’une détonation claire qui me glace le sang

Involontaire ou délibérée

Quand la musique du chaos suit le mouvement saccadé

La république s'écroule à nos pieds

Et nos chevilles ouvrières lui piétinent sa mère

Quand la haine répond aux appels des sirènes stridentes

D’une symphonie instruite du bruit de la détente

Puisque comme vous dites nous sommes des parasites

Réprimez-nous comme vous le faîtes

Imprimez le deuil à nos sourires y compris pendant les jours de fête

Réécrivez des pans de notre histoire entière

Continuez à jouer avec nos nerfs

Ce concert d’ironie noircira les mœurs doucement mais sûrement

Au fil des heures en attendant d’y voir plus clair

Jusqu'à ce qu’il n’y ait plus rien à faire

Quand le diable est au piano, qu’il joue la note de trop

Quand le piano est au diable ce que la corde est au cou des présumés coupables

Quand le diable est au piano, les voix s'éraillent, s'écorchent

Les peaux s’arrachent et s’offrent en images et en strophes

Il tombe des cordes, prêtes à nouer le désordre

Les sonorités se tordent sous de sales mots d’ordre

C’est pas faute de vous avoir prévenus

Contrairement aux somations, avant ces balles perdues

Le verre se brise et le sang rougeoie au mur

Le cuir s’ajoute au cuivre et les fils à l’ossature

La chair dans un éclair se sert en fil de fer

Humide qui s’agrippe à la prise terre

Les gammes s’affairent et s’enflamment crescendo

Avec la douce violence du verbe à fleur de peau

Quand le diable est au piano, l’accord est comme une faux

Un genre de coupe-nuque au bras d’un vieux bourreau

Symphonie blanche, belle comme un échafaud

Alphabet de la haine froide en guise d’ex-voto

Tous pétés à la douleur de l'étau, l’encéphalogramme haut

Nous sommes les fils des plus vieux barreaux

Esthétique de l’embargo du berceau au tombeau

Héritage du fouet pour histoire sur pied-bot

Mais qui se paye notre peau?

Qui nous crache d’en haut?

Mais qui a le trousseau de clefs au cachot?

Et tout ce bordel ne me parle plus qu'à demi mot

Quand il me résume le monde par un seul écriteau:

Une voie, deux trains, trois raisons de prier

Avant de courir te foutre à l’eau

Sur une portée recto-verso, à la faveur d’une insomnie de trop

J’ai vomi les partitions du diable en solo

Quand le diable est au piano, qu’il joue la note de trop

Quand le piano est au diable ce que la corde est au cou des présumés coupables

En dan dansen we op verboden richtingen als het vuur

Zing een zoete melodie, klap en zeg dat je meer wilt

Als het verkeerd is in de akkoorden, maakt het niet uit of het hard aanslaat

Ze hebben het goud en het bijbehorende liedje

En een dirigent die lead speelt om ons de mond te snoeren

Ducon, bij ons rijmt geld met urgentie

Zoals vuil tegen wasmiddel zetten

Maar ze willen dat we buigen, breken, ze willen dat we breken

Wanneer de duivel aan de piano zit en hij slaat alleen op de witte toetsen

En de smerige races in de prefabs gepropt

Als de jacht komt, zullen de aanstekers aansteken

Opgejaagd in deze verdomde dierentuin, met honden rond de botten

Wiens afluisteren het netwerk verzadigd heeft

Speel ze een C mineur en ze geven je een grote vinger

Omdat de straat slechts een verbrandingsoven is

Wanneer de duivel aan de piano zit, vanaf de eerste noten

De melodie van moord botst met de morbide scores van een moord

Of de schaduw op het instrument, donker voorgevoel

Geboren uit een duidelijke ontploffing die mijn bloed bevriest

Onvrijwillig of opzettelijk

Wanneer de muziek van chaos de schokkerige beweging volgt

De republiek brokkelt af aan onze voeten

En onze kingpins vertrappen zijn moeder op hem

Wanneer haat de roep van de schrille sirenes beantwoordt

Van een symfonie geleerd van het geluid van ontspanning

Omdat we, zoals je zegt, parasieten zijn

Onderdruk ons ​​zoals jij doet

Druk rouw af op onze glimlach, ook op feestdagen

Herschrijf delen van onze hele geschiedenis

Blijf spelen met onze zenuwen

Dit ironische concert zal de moraal langzaam maar zeker zwart maken

In de loop van de uren wachten om duidelijker te zien

Tot er niets meer te doen is

Als de duivel aan de piano zit, speelt hij de noot te veel

Wanneer de piano naar de hel is, wat de strop is naar de nek van de vermeende schuldigen

Als de duivel aan de piano zit, krassen, schrapen de stemmen

De huiden scheuren af ​​en bieden zichzelf aan in beelden en strofen

Touwen vallen, klaar om de rommel vast te binden

De geluiden verdraaien onder vuile wachtwoorden

Het is niet omdat ik je niet heb gewaarschuwd

In tegenstelling tot de waarschuwingen, vóór deze verdwaalde kogels

Het glas breekt en het bloed gloeit op de muur

Het leer wordt toegevoegd aan het koper en de draden aan het frame

Vlees in een flits maakt gebruik van draad

Vocht dat aan de aardingsstekker blijft kleven

De schalen zijn bezig en ontbranden crescendo

Met het zoete geweld van het werkwoord op scherp

Als de duivel aan de piano zit, is het akkoord als een zeis

Een soort nekbreker op de arm van een oude beul

Witte symfonie, mooi als een steiger

Cold Hate Alphabet als ex-voto

Allemaal een scheet laten tot de pijn van de bankschroef, het encefalogram hoog

Wij zijn de zonen van de oudste bars

Van wieg tot graf Embargo Esthetiek

Erfenis van het klompvoetverhaal Whip

Maar wie betaalt voor onze huid?

Wie spuugt ons van boven?

Maar wie heeft de sleutelbos in de kerker?

En al deze shit spreekt me alleen maar in halve woorden aan

Als hij de wereld voor mij samenvat met een enkel teken:

Eén spoor, twee treinen, drie redenen om te bidden

Voordat je rent, neuk jezelf in het water

Op een dubbelzijdig nest, ten gunste van één teveel slapeloosheid

Ik braakte de bladmuziek van de duivel solo uit

Als de duivel aan de piano zit, speelt hij de noot te veel

Wanneer de piano naar de hel is, wat de strop is naar de nek van de vermeende schuldigen