La mélodie des mortiers - La Rumeur

De prime abord nos rimes sont pas des métaphores

Loin des fantasmes de nègres dans la musique et le sport

Elles me bousculent dans l’effort, à l’abri du réconfort

Plongé dans le formol, bouffe du poulet aux hormones

C’est formidable bâtard, et sans l’oseille du Qatar

Et nous on n’porte pas le même bleu que ces pédales d'écolos d’Avatar

Alors au bout du canon, du délit d’faciès

Aux damnés d’Fanon parce qu’y a d’quoi perdre patience

Ici, trop d’chances de ramasser les ordures

Chose promise, chôm'du, mais nous on reste des hommes purs

Elevés à la sévère

Donne moi du Jack, pas du thé vert

Des vers à la Césaire, pas Jacques Prévert

Je n’suis pas black ni homme de couleur

Qu’on leur rentre bien ça dans leur putain d’crâne avant qu’il s’passe un

putain d’drame

Et quand j’ai faim ça crame, ils sont déjà au parfum

Quand sur les pare-brises il pleut des parpaings

L’entends-tu?

La mélodie des mortiers

Faut qu’tu t’y habitues

La rue, trop énervée pour du slam

Chérie j’n’ai qu’de l’essence pour te déclarer ma flamme

D’origine cauchemardesque, on y est presque

Pff!

Ici, pas de plume romanesque

Plutôt pisser sur la fresque de leur époque coloniale

Y a pas d’balle au centre dans une guerre patrimoniale

Et que personne ne bouge quand le nègre entre

Ça pue l’hémoglobine, ça pue la peur au ventre

Qui prend sa mine innocente de peur qu’on la lui rentre

N’ose pas mettre une seule baffe de peur qu’on la lui rende

D’humeur comme mon encre, prêt à tacher

Fâché, au nom d’une terre arrachée

Doucement ou ma carabine va cracher

Toujours au bord du drame, comme un simple contrôle de routine

Qui au mieux s’prolonge en footing

Et des volutes de fumée qui ne forment que des éclairs

Fous-toi ton nucléaire au cul, on verra bien si t’as les idées claires

Et j’en deviens le calvaire de vos doutes

Ou l’explosif dans la soute qui n’demande qu'à prendre l’air

Prima facie zijn onze rijmpjes geen metaforen

Verre van negerfantasieën in muziek en sport

Ze verdringen me in inspanning, weg van troost

Gedompeld in formaline, hormoonkip etend

Het is een geweldige klootzak, en zonder de Qatarese sorrel

En we dragen niet hetzelfde blauw als die groene Avatar pedalen

Dus aan het einde van het vat, de misdaad van facies

Aan de verdoemden van Fanon omdat er reden is om geduld te verliezen

Hier, te veel kansen om afval op te halen

Beloofd ding, chôm'du, maar we blijven pure mannen

Verhoogd tot het uiterste

Geef me Jack, geen groene thee

Verses à la Césaire, niet Jacques Prévert

Ik ben niet zwart of gekleurd

Laten we dat in hun verdomde hoofden krijgen voordat er iets gebeurt

verdomd drama

En als ik honger heb, brandt het, ze zijn al gearomatiseerd

Als het op de voorruiten regent, regent het sintelblokken

Hoor je het?

De melodie van de mortieren

Je moet er aan wennen

De straat, te pissig om te slaan

Schat, ik heb alleen benzine om mijn vlam aan jou te verklaren

Van nachtmerrieachtige oorsprong, we zijn er bijna

Pff!

Hier, geen romantische pen

Pis liever op hun muurschildering uit het koloniale tijdperk?

Er is geen kogel in het midden in een erfgoedoorlog

En niemand beweegt als de nikker binnenkomt

Het stinkt naar hemoglobine, het stinkt naar angst in de buik

Wie neemt zijn onschuldige gezicht uit angst dat het in hem zal worden gestopt?

Durf geen enkele klap te geven, anders wordt het teruggegeven

In de stemming zoals mijn inkt, klaar om te vegen

Boos, in de naam van een verscheurd land

Rustig aan of mijn geweer spuugt

Altijd op het randje van drama, zoals een simpele routinecontrole

Wat zich op zijn best uitstrekt in joggen

En rookslierten die gewoon flitsen

Neuk je nucleaire reet, we zullen zien of je duidelijke ideeën hebt

En ik word de kruisweg van je twijfels

Of het explosief in het ruim dat wacht om wat lucht te krijgen