You and I in Unison - La Dispute

What will I find?

Some sacred thing to help me handle the tragedy?

Or did I once-Did I have it and lose it?

No one should ever have to walk through the fire alone

No one should ever have to brave that storm.

No

Everybody needs someone or something

And when I sing, don’t I sing your name out

Right at the same time that I sing my own?

Some days I swear I can feel you splitting the light through the window frame

The shapes it makes are always warmer, always brighter than the rest of what

comes through

Some days I swear I can hear you sing to me or whisper my name in the slightest

way

It’s like the warmest light now laid across my bedroom floor is somehow

actually you and not just sunlight

I have the memory climb down the balcony

I put a flower on the back of its dress

It’s probably best to forget it

It’s probably best to let go

I paint it the shade of where the skin and the lip meet

Only a moment after breaking the kiss.

And

I blur out everything else

That’s how I choose to remember it

Some nights are a lot like the days, I lay awake too late, I watch the shadows

casted

Trace your shape.

Those silver slivers on the wall then on the bedsheets

I hear your song in the trees.

I finally fall into rest

Often later when I’m sleeping you show up in my dreams

Just doing simple things, like buying groceries

And when I wake up I could swear you must’ve just left me

Like you got up to make breakfast or maybe just to get dressed

But the truth is, you were never there.

You won’t ever be

Sometimes I think I’m not either so what do I do

When every day still seems to start and end with you?

And you won’t ever know, you won’t ever see

How much your ghost since then has been defining me

I leave the memory up atop the balcony

I tear this flower from the back of the dress

It’s best this time, I bet, to just forget and let go

Paint it the shade of where the lip bleeds and blur it out

I blur out everything else, just blur out everything else

And let go, and let go, and let go

Everybody has to let go someday

Everybody has to let go

I wonder when I will.

I wonder

But if I still hear you singing in every city I meet

After I blur it all out, our every memory, if

You never fade with the days, your shape still haunting me then

Should I not just sing along?

Should I not just sing along?

I will sing sweetly hope that the notes change but

I do not need it to happen.

I’m not resigned to it.

And

If they never do I’ll sing your name in every line

Just like I did throughout this.

Just like I’ve always done

In every gun, the empty church, and every tortured son

In all those giving up.

In all those giving in

Until I die I will sing our names in unison

Until I die I will sing our names in unison

Wat vind ik?

Iets heiligs om me te helpen de tragedie te verwerken?

Of heb ik ooit-Heb ik het gehad en ben ik het kwijtgeraakt?

Niemand zou ooit alleen door het vuur moeten lopen

Niemand zou ooit die storm moeten trotseren.

Nee

Iedereen heeft iets of iemand nodig

En als ik zing, zing ik je naam dan niet uit?

Op hetzelfde moment dat ik mijn eigen zing?

Sommige dagen zweer ik dat ik voel dat je het licht door het raamkozijn splijt

De vormen die het maakt zijn altijd warmer, altijd helderder dan de rest van wat

komt erdoor

Sommige dagen zweer ik dat ik je voor me kan horen zingen of in het minst mijn naam kan fluisteren

manier

Het is alsof het warmste licht dat nu op mijn slaapkamervloer wordt gelegd, op de een of andere manier is

eigenlijk jij en niet alleen zonlicht

Ik laat de herinnering van het balkon klimmen

Ik zette een bloem op de achterkant van zijn jurk

Het is waarschijnlijk het beste om het te vergeten

Het is waarschijnlijk het beste om los te laten

Ik schilder het in de schaduw van waar de huid en de lip elkaar ontmoeten

Slechts een moment na het verbreken van de kus.

En

Ik vervaag al het andere

Zo kies ik ervoor om het te onthouden

Sommige nachten lijken veel op de dagen, ik lig te laat wakker, ik kijk naar de schaduwen

gegoten

Volg je vorm.

Die zilveren splinters op de muur en dan op de lakens

Ik hoor je lied in de bomen.

Ik val eindelijk in rust

Vaak later, als ik slaap, duik je in mijn dromen op

Gewoon simpele dingen doen, zoals boodschappen doen

En als ik wakker word, zou ik zweren dat je me zojuist hebt verlaten

Alsof je opstond om te ontbijten of misschien gewoon om je aan te kleden

Maar de waarheid is dat je er nooit was.

Dat zal je nooit zijn

Soms denk ik dat ik dat ook niet ben, dus wat moet ik doen?

Wanneer elke dag nog steeds met jou begint en eindigt?

En je zult het nooit weten, je zult het nooit zien

Hoeveel jouw geest sindsdien mij definieert

Ik laat de herinnering boven op het balkon liggen

Ik scheur deze bloem van de achterkant van de jurk

Ik wed dat het deze keer het beste is om het gewoon te vergeten en los te laten

Verf het in de schaduw van waar de lip bloedt en vervaag het uit

Ik vervaag al het andere, vervaag gewoon al het andere

En laat gaan, en laat gaan, en laat gaan

Iedereen moet ooit loslaten

Iedereen moet loslaten

Ik vraag me af wanneer ik dat zal doen.

Ik vraag me af

Maar als ik je nog steeds hoor zingen in elke stad die ik ontmoet

Nadat ik het allemaal heb vervaagd, al onze herinneringen, als

Je vervaagt nooit met de dagen, je vorm achtervolgt me nog steeds

Moet ik niet gewoon meezingen?

Moet ik niet gewoon meezingen?

Ik zal zoet zingen, hoop dat de noten veranderen, maar

Ik hoef het niet te laten gebeuren.

Ik heb me er niet bij neergelegd.

En

Als ze dat nooit doen, zing ik je naam in elke regel

Net zoals ik de hele tijd deed.

Net zoals ik altijd heb gedaan

In elk wapen, de lege kerk en elke gemartelde zoon

In al degenen die opgeven.

In al degenen die toegeven

Totdat ik sterf, zal ik onze namen in koor zingen

Totdat ik sterf, zal ik onze namen in koor zingen