Future Wars - La Dispute

(Crows, wipe the blood from the end of your claws.

Said the vulture

Lets gather like storms for the war.

Crows, as the night turns its skin into coal,

Dark as corpses but cluttered with gold.

They will label you thieves, wolves, and whores

but you are nothing less than angels,

cast down and covered in black.)

Ain’t this the bloodiest mess in the world?

Said the virgin, a torn little girl.

Boy, you went and made a sweet wreck of my soul, and I’ve already forgiven you.

And blood was running down

Her dress in streams into her hands where she

Was stitching on the flesh had left

In sections on the carpet near a bed that

Never slept while she was sleeping

In her clothes that he had laid with on

The floor with all his fingers crossed

In hoping that that distance

Wouldn’t grow.

But how it grew,

And how it hurt,

And how it hallowed every memory had

Never felt was threatened by a thing the world

Could conjure up to kill them, but he let it kill them

What a bunch of fools we lovers are.

And now shes smiling, with her self put back together,

just a shadow of the past before the war.

All sewn together, like a city sick from storms

and sick of waiting for a god to call the floods out of her home.

what a bunch of fools we lovers are

when tempted by the taste of flesh.

«My boy, you are nothing more than a thief and a whore

in a suit of the finest of armor."laughed the vulture.

«Pathetic little child, I am embarrassed for you.»

(Kraaien, veeg het bloed van het uiteinde van je klauwen.

zei de gier

Laten we ons verzamelen als stormen voor de oorlog.

Kraaien, terwijl de nacht zijn huid in steenkool verandert,

Donker als lijken, maar vol met goud.

Ze zullen jullie dieven, wolven en hoeren noemen

maar jullie zijn niets minder dan engelen,

neergeworpen en bedekt met zwart.)

Is dit niet de bloedigste puinhoop ter wereld?

Zei de maagd, een verscheurd meisje.

Jongen, je ging en maakte een zoete wrak van mijn ziel, en ik heb je al vergeven.

En het bloed stroomde naar beneden

Haar jurk in stroomt in haar handen waar ze

Was aan het naaien op het vlees dat nog over was

In secties op het tapijt bij een bed dat:

Nooit geslapen terwijl ze sliep

In haar kleren waarmee hij had gelegen

De vloer met al zijn vingers gekruist

In de hoop dat die afstand

Zou niet groeien.

Maar hoe het groeide,

En hoe het pijn deed,

En hoe het elke herinnering heiligde

Nooit gevoeld werd bedreigd door een ding van de wereld

Kon toveren om ze te doden, maar hij liet het ze doden

Wat zijn wij liefhebbers toch een stelletje dwazen.

En nu lacht ze, met zichzelf weer in elkaar gezet,

slechts een schaduw van het verleden voor de oorlog.

Allemaal aan elkaar genaaid, als een stad die ziek is van stormen

en ziek van het wachten op een god om de overstromingen uit haar huis te roepen.

wat zijn we toch een stelletje dwazen

wanneer verleid door de smaak van vlees.

«Mijn jongen, je bent niets meer dan een dief en een hoer»

in een pak van het beste harnas." lachte de gier.

"Zielig kind, ik schaam me voor je."