Bury Your Flame - La Dispute

We could blame it on our hands,

They lifted the drink to our mouths so we drank it.

Or

we could blame it on our bodies,

they say, «We like the way we feel

when we get touched.»

You’ve got your fingers snared in my veins,

I think it’s time you pulled them out.

And I don’t care about the flesh it’ll tear,

it isn’t flesh that I’m worried about.

We held a match to keep our sight on the path but the flame gave up and we lost

it.

And I’ve knelt for the last three years trying to find it back with the

blackened matchstick.

Today I’m not afraid of failure.

«The past is a flower.

The future: the snow.»

I wasn’t ever close to perfect, but

I didn’t let you go.

You let your doubt like a river lead you

on and on and on and

you will never get back to save what you had, hear me promise, «I will

bury your problems in me so sleep soundly.»

I held your heart in my fingers now it’s

gone, it’s gone, it’s gone and

you will never admit that you bid the wind blow the flames out

And buried the coals in the sea.

You tricked me.

You came back and you brought floods

wearing a necklace made of hearts that you’d dragged through the mud.

I guess I wasn’t quite sure what to do.

But then I saw mine, almost reached out to grab it.

Said,

«Darling, you’re the only one on Earth I want to have it.»

But now I’m not so sure that that was true,

after the hell you put it through.

But there was no sharp pain this time,

just the ghost of your presence compressing my chest like a vine.

An unshakeable absence,

like most of my insides crawled out through my mouth and went west.

But that’s fine.

We cast our hearts in plaster.

We imagined our bodies were fashioned from stone but

they chipped at the brick and the mortar,

We found out that we’re only layers of skin hiding bone.

And our bones are like chains, old and rusted in the rain—they're going to snap

when the weight shifts.

You moved like a fire through the forest.

You’re hands were as red as the skin on your lips.

You’d been flirting with distance, princess,

I tasted its spit in your kiss.

Oh, mistress, know:

Today I will bury the flames of your failure.

The past is a liar, the future: a whore.

I’ll lay your bones into the earth and you

will haunt my head no more.

We could blame it on our hands, but

it was our mouths that opened up to swallow and

our heads that commanded us drink.

But as I buried your flames in the dirt,

I watched the smoke pull your ghost from the grave.

And

I fear they’ll only lay in wait till we are face to face again.

Just when I said, «I'm moving—I'm moving on.»

I felt them come to life again.

There are fires that tear through valleys and make dust from grass.

There are wires—bound in blue light they pull us to the past.

We are tired.

We should’ve known from the start that this thing wouldn’t last.

We zouden het aan onze handen kunnen wijten,

Ze brachten het drankje naar onze mond, dus dronken we het op.

Of

we zouden het aan ons lichaam kunnen wijten,

ze zeggen: "We houden van hoe we ons voelen"

wanneer we worden aangeraakt.»

Je hebt je vingers in mijn aderen verstrikt,

Ik denk dat het tijd wordt dat je ze eruit haalt.

En ik geef niet om het vlees dat het zal scheuren,

het is geen vlees waar ik me zorgen over maak.

We hielden een wedstrijd om ons zicht op het pad te houden, maar de vlam gaf het op en we verloren

het.

En ik heb de afgelopen drie jaar geknield om het terug te vinden met de

zwartgeblakerde lucifer.

Vandaag ben ik niet bang om te falen.

«Het verleden is een bloem.

De toekomst: de sneeuw.»

Ik was nooit in de buurt van perfect, maar

Ik heb je niet laten gaan.

Je laat je twijfelen als een rivier je leiden

aan en aan en aan en aan

je komt nooit meer terug om te redden wat je had, hoor me beloven, "ik zal"

begraaf je problemen in mij, dus slaap lekker.»

Ik hield je hart in mijn vingers nu is het

weg, het is weg, het is weg en

je zult nooit toegeven dat je de wind hebt geboden om de vlammen uit te blazen

En begroef de kolen in de zee.

Je hebt me in de maling genomen.

Je kwam terug en je bracht overstromingen

met een ketting van harten die je door de modder had gesleept.

Ik denk dat ik niet helemaal zeker wist wat ik moest doen.

Maar toen zag ik de mijne, stak bijna mijn hand uit om hem te grijpen.

Zei,

"Lieveling, jij bent de enige op aarde die ik wil hebben."

Maar nu weet ik niet zo zeker of dat waar was,

na de hel heb je het doorstaan.

Maar deze keer was er geen scherpe pijn,

alleen de geest van jouw aanwezigheid die mijn borst samendrukt als een wijnstok.

Een onwankelbare afwezigheid,

zoals de meeste van mijn ingewanden door mijn mond naar buiten kropen en naar het westen gingen.

Maar dat is prima.

We werpen ons hart in gips.

We dachten dat onze lichamen van steen waren gemaakt, maar

ze hakten aan de baksteen en de mortel,

We kwamen erachter dat we slechts lagen huid zijn die bot verbergen.

En onze botten zijn als kettingen, oud en verroest in de regen - ze gaan breken

wanneer het gewicht verschuift.

Je bewoog als een vuur door het bos.

Je handen waren zo rood als de huid op je lippen.

Je was aan het flirten met afstand, prinses,

Ik proefde het spit in je kus.

Oh, meesteres, weet:

Vandaag zal ik de vlammen van je mislukking begraven.

Het verleden is een leugenaar, de toekomst: een hoer.

Ik zal je botten in de aarde leggen en jij

zal niet meer door mijn hoofd spoken.

We zouden het aan onze handen kunnen wijten, maar

het waren onze monden die opengingen om te slikken en

onze hoofden die ons gebood te drinken.

Maar terwijl ik je vlammen in het vuil begroef,

Ik zag hoe de rook je geest uit het graf trok.

En

Ik vrees dat ze alleen maar zullen wachten tot we weer oog in oog staan.

Net toen ik zei: "Ik ga - ik ga verder."

Ik voelde ze weer tot leven komen.

Er zijn vuren die door valleien scheuren en stof van gras maken.

Er zijn draden - gebonden in blauw licht, ze trekken ons naar het verleden.

We zijn moe.

We hadden vanaf het begin moeten weten dat dit niet lang zou duren.