Safer in the Forest/Love Song for Poor Michigan - La Dispute

I’ve been watching a slow thaw come around.

I’ve been waiting in the cold and hazy blue.

I’ve been driving alone out to the edge of town.

I’ve been thinking too much of you.

Last snowfall left splinters and some winters never end;

neither wane nor wear.

And sunshine is like lovers and some summers just pretend;

only warm the air.

It’s that I’m tired of the feeling here.

It’s too near to death,

it’s too jobless year-round.

It’s not the weather in the city or the highway moan.

Not the streets or the buildings, neither wooden nor stone.

Every reason to leave this place behind, why I should be alone,

Are made of flesh and bone.

I’ve been thinking of exile.

I’ve been thinking hit the highway and head up North.

I’ve been thinking cross the bridge and don’t turn back.

The only warmth is a warmth alone.

He packed up, took 75 northbound to a brand new life and

Waved goodbye to the world in the rearview mirror.

Saw it clearer in hindsight,

The shape of its skyline traced in a flame from the windows ablaze,

The people restless and the streetlights glowing like

Many beacons in the sea or like a lantern lit

For the ones still lost out in the dead of the night.

Like lightning striking darkness once, no thunder, no pain.

Have you ever watched a slow thaw come around?

Have you waited in the cold and hazy blue?

There’s an airport there out near the edge of town.

I’ve been thinking too much of you.

Settled in that still forest like another phantom or another shadow cast by choice.

A noiseless chorus blows through the leaves and trees and brings a peace at last

From a place where the song kept changing just when he was starting to get it.

When he was starting to trust there’d be a day he’d find a way to keep the rust

at-bay,

There’d be a day he’d find a hum to help him muffle the past.

Like thunder underwater, he hears it fading and feels no pain at all.

To a Boring, Desperate City,

It’s been weeks since I’ve been around you.

Has the fear begun to fade away

like sunlight when it sinks into the lake?

Are they now building up,

or breaking down and boarding up the fronts?

Has the whole town been

foreclosed now?

And what happened to those youthful dreams sunk deep in the

river weak?

Or got tangled up in weeds or else they’re stumbling drunk on Wealthy Street?

Or making plans to leave?

I need to leave.

I can’t marry this

place.

I won’t bury the past.

I just need a change of scenery.

I will hold

these old streets sweetly in my head like her.

And I will praise their bravery

always till the end.

Let tongues confess the plague of joblessness a temporary

illness.

Let us wave their flag from there to here then over and again and let

us hope for better things though we may not ever get them.

We will rise again from ashes one day.

Until then, just roll me away.

I need to leave but swear I will carry you in me until the end.

So, Tuebor, my home!

Your desperate friend,

Ik heb een langzame dooi zien rondkomen.

Ik heb gewacht in het koude en wazige blauw.

Ik ben alleen naar de rand van de stad gereden.

Ik heb te veel aan je gedacht.

De laatste sneeuwval liet splinters achter en sommige winters houden nooit op;

niet afnemen of slijten.

En zonneschijn is als geliefden en sommige zomers doen net alsof;

alleen de lucht opwarmen.

Het is dat ik het gevoel hier beu ben.

Het is te dicht bij de dood,

het is te werkloos het hele jaar door.

Het is niet het weer in de stad of de snelweg.

Niet de straten of de gebouwen, noch van hout noch van steen.

Alle reden om deze plek achter te laten, waarom ik alleen zou moeten zijn,

Zijn gemaakt van vlees en botten.

Ik heb aan ballingschap gedacht.

Ik heb erover nagedacht om de snelweg op te gaan en naar het noorden te rijden.

Ik heb nagedacht over de brug oversteken en niet teruggaan.

De enige warmte is een warmte alleen.

Hij pakte in, nam 75 in noordelijke richting naar een gloednieuw leven en

Zwaaide vaarwel tegen de wereld in de achteruitkijkspiegel.

Achteraf gezien duidelijker,

De vorm van zijn skyline getekend in een vlam van de brandende ramen,

De mensen rusteloos en de straatverlichting gloeien als

Veel bakens in de zee of als een lantaarn verlicht

Voor degenen die nog steeds verloren in het holst van de nacht.

Als bliksem die een keer in de duisternis valt, geen donder, geen pijn.

Heb je ooit een langzame dooi zien opkomen?

Heb je in het koude en wazige blauw gewacht?

Er is daar een luchthaven aan de rand van de stad.

Ik heb te veel aan je gedacht.

Gevestigd in dat stille bos als een ander spook of een andere schaduw naar keuze.

Een geruisloos refrein waait door de bladeren en bomen en brengt eindelijk rust

Van een plek waar het nummer steeds veranderde net toen hij het begon te snappen.

Toen hij begon te vertrouwen, zou er een dag zijn dat hij een manier zou vinden om de roest te behouden

in de buurt,

Er zou een dag zijn dat hij een brom zou vinden om hem te helpen het verleden te dempen.

Als donder onder water, hoort hij het vervagen en voelt hij helemaal geen pijn.

Naar een saaie, wanhopige stad,

Het is weken geleden dat ik bij je in de buurt was.

Is de angst begonnen te vervagen?

zoals zonlicht wanneer het in het meer zakt?

Zijn ze nu aan het opbouwen,

of de fronten afbreken en instappen?

Is de hele stad geweest?

nu geblokkeerd?

En wat er met die jeugddromen gebeurde, zonk diep in de

rivier zwak?

Of zijn ze verstrikt geraakt in onkruid of strompelen ze dronken op Wealthy Street?

Of plannen maken om te vertrekken?

Ik moet gaan.

Ik kan hier niet mee trouwen

plaats.

Ik zal het verleden niet begraven.

Ik heb gewoon een verandering van omgeving nodig.

ik zal vasthouden

deze oude straten zoet in mijn hoofd zoals zij.

En ik zal hun moed prijzen

altijd tot het einde.

Laat tongen de plaag van werkloosheid een tijdelijke belijdenis

ziekte.

Laten we met hun vlag zwaaien van daar naar hier en dan keer op keer en laten we

we hopen op betere dingen, hoewel we die misschien nooit zullen krijgen.

Op een dag zullen we weer uit de as herrijzen.

Rol me tot die tijd maar weg.

Ik moet weg, maar zweer dat ik je tot het einde in me zal dragen.

Dus, Tuebor, mijn thuis!

Je wanhopige vriend,