King Park - La Dispute

Another shooting on the southeast side.

This a drive-by, mid-day,

Outside of the bus stop, by Fuller and Franklin.

Or near there.

Not far from the park.

About a block from where the other shooting was last

month.

Or was it last week?

Shots were fired from an SUV heading northbound, Eastown,

The target a rival but they didn’t hit the target this time.

They hit a kid we think had nothing to do with it.

And I travel backwards through time and space and I disintegrate,

become invisible.

I want to see it where I couldn’t when it happened.

I want to see it all first hand this time.

I want to know what it felt like.

So I float behind police lines, reconstruct the scene in fragments of memories.

I want to know what his mother looked like up close, I want to see her leaning

over his body.

So I float there, transcend time.

I want to capture it accurately.

I want to know what the color of the blood was spilling out from the tarp onto

the concrete.

I want to write it all down so I can always remember.

If you could see it up close how could you ever forget how senseless death,

how precious life.

I want to be there when the bullet hit.

And the crowd poured out as the shots drowned into siren sounds,

out of their houses now

And over front yards, all the way up to the place where the police tape ran to

mark the crime

Scene.

Everybody trying to catch a glimpse of what was happening,

Of what was going on between the ambulance and all the cop cars.

Everybody gossiping, «Whose kid got hit?

Where’d it hit him?

And who could’ve

fired it?»

Everybody wondering, «How did it happen again?

And is he dead?

These children.

Our kids.»

Everybody wondering how far they were from where the victims lived.

And I visit them, their houses.

Inside my dream I visit them.

My spirit, soaring high and high up over King Park, leaves the crime scene,

travels further back

Till far before the shooting, through their windows, to their living rooms.

I see them younger this time, playing games and doing homework.

All these marks of youth soon transformed coldly into stone for fights and

stupid feuds.

For ruins wrapped in gold.

And cruelly I recall why I have come:

To find a reason.

But

There cannot be a reason, not for death, not like this.

Not like this.

Three days later they made funeral plans.

The family.

Three days later a mother had to bury her son.

Not far away the shooter holed up in a hotel near to the highway with a friend

and the gun.

That same gun.

He’d fled immediately but was identified by witnesses,

his picture on TV.

Only 20 years old, they called him «Grandpa."He was older than the others by a

year,

Maybe two.

And he was safe for awhile until somebody saw him there and notified the

authorities

Who surrounded the hotel, first arresting an accomplice while attempting to

flee,

Then chasing him up the staircase to the floor where he’d stayed.

He closed the door hard

Behind him, locked himself in the room.

They could’ve kicked in the door but knew the gun was still with him,

One he’d already used and so they feared what he’d do.

I floated up through the window of a room to the West.

I hovered out to the hallway, tried to listen in.

I heard them trying to reason, get him to open the door.

His uncle begging and pleading, half-collapsed to the floor.

He preached of hope and forgiveness,

Said, «There is always a chance to rectify what you’ve taken, make your peace

in the world.»

I thought to slip through the door, I could’ve entered the room,

I felt the burden of murder, it shook the earth to the core.

Felt like the world was collapsing.

Then we heard him speak,

«Can I still get into heaven if I kill myself?

Can I still get into heaven if I kill myself?

Can I ever be forgiven 'cause I killed that kid?

It was an accident I swear it wasn’t meant for him!

And if I turn it on me, if I even it out, can I still get in or will they send

me to hell?

Can I still get into heaven if I kill myself?»

I left the hotel behind, don’t want to know how it ends.

Nog een schietpartij aan de zuidoostkant.

Dit is een drive-by, middag,

Buiten de bushalte, bij Fuller en Franklin.

Of daar in de buurt.

Niet ver van het park.

Ongeveer een blok verwijderd van waar de andere schietpartij het laatst was

maand.

Of was het vorige week?

Er werden schoten afgevuurd vanuit een SUV in noordelijke richting, Eastown,

Het doelwit was een rivaal, maar deze keer troffen ze het doelwit niet.

Ze sloegen een kind waarvan we denken dat het er niets mee te maken had.

En ik reis achteruit door tijd en ruimte en ik desintegreer,

onzichtbaar worden.

Ik wil het zien waar ik het niet kon zien toen het gebeurde.

Ik wil het deze keer allemaal uit de eerste hand zien.

Ik wil weten hoe het voelde.

Dus ik zweef achter politielinies, reconstrueer het tafereel in fragmenten van herinneringen.

Ik wil weten hoe zijn moeder er van dichtbij uitzag, ik wil haar zien leunen

over zijn lichaam.

Dus ik zweef daar, overstijg de tijd.

Ik wil het nauwkeurig vastleggen.

Ik wil weten wat de kleur van het bloed was dat uit het zeil stroomde op?

het beton.

Ik wil het allemaal opschrijven, zodat ik het me altijd kan herinneren.

Als je het van dichtbij zou kunnen zien, hoe zou je dan ooit kunnen vergeten hoe zinloos de dood,

hoe kostbaar het leven.

Ik wil erbij zijn als de kogel inslaat.

En de menigte stroomde naar buiten toen de schoten verdronken in sirenegeluiden,

nu uit hun huizen

En over voortuinen, helemaal tot aan de plek waar het politielint naartoe liep

markeer de misdaad

Tafereel.

Iedereen die probeert een glimp op te vangen van wat er gebeurde,

Van wat er gaande was tussen de ambulance en alle politieauto's.

Iedereen roddelt: 'Wiens kind is geraakt?

Waar heeft het hem geraakt?

En wie had dat kunnen?

ontslagen?»

Iedereen vraagt ​​zich af: «Hoe is het ook alweer gebeurd?

En is hij dood?

Deze kinderen.

Onze kinderen."

Iedereen vroeg zich af hoe ver ze waren van waar de slachtoffers woonden.

En ik bezoek hen, hun huizen.

In mijn droom bezoek ik ze.

Mijn geest, die hoog en hoog boven King Park zweeft, verlaat de plaats delict,

reist verder terug

Tot ver voor de schietpartij, door hun ramen, naar hun woonkamers.

Ik zie ze deze keer jonger, spelletjes spelen en huiswerk maken.

Al deze jeugdkenmerken veranderden al snel in steen voor gevechten en

domme ruzies.

Voor ruïnes gewikkeld in goud.

En wreed herinner ik me waarom ik ben gekomen:

Om een ​​reden te vinden.

Maar

Er kan geen reden zijn, niet voor de dood, niet op deze manier.

Niet zoals dit.

Drie dagen later maakten ze plannen voor de begrafenis.

De familie.

Drie dagen later moest een moeder haar zoon begraven.

Niet ver weg verschuilde de schutter zich in een hotel in de buurt van de snelweg met een vriend

en het pistool.

Datzelfde pistool.

Hij was onmiddellijk gevlucht, maar werd geïdentificeerd door getuigen,

zijn foto op tv.

Slechts 20 jaar oud, ze noemden hem «Opa». Hij was een stuk ouder dan de anderen

jaar,

Misschien twee.

En hij was een tijdje veilig totdat iemand hem daar zag en de...

autoriteiten

Die het hotel omsingelde, eerst een handlanger arresteerde terwijl hij probeerde...

vluchten,

Daarna achter hem aan de trap op naar de verdieping waar hij had verbleven.

Hij deed de deur hard dicht

Achter hem sloot hij zichzelf op in de kamer.

Ze hadden de deur kunnen intrappen, maar wisten dat het pistool nog bij hem was.

Een die hij al had gebruikt en dus waren ze bang voor wat hij zou doen.

Ik zweefde omhoog door het raam van een kamer naar het westen.

Ik zweefde naar de gang en probeerde mee te luisteren.

Ik hoorde dat ze probeerden te redeneren, hem zover te krijgen de deur te openen.

Zijn oom die smeekte en smeekte, viel half op de grond.

Hij predikte van hoop en vergeving,

Zei: «Er is altijd een kans om te herstellen wat je hebt genomen, om je vrede te sluiten»

in de wereld."

Ik dacht door de deur te glippen, ik had de kamer kunnen betreden,

Ik voelde de last van de moord, het schudde de aarde tot op het bot.

Het voelde alsof de wereld instortte.

Toen hoorden we hem spreken,

«Kan ik nog in de hemel komen als ik zelfmoord pleeg?

Kan ik nog steeds in de hemel komen als ik zelfmoord pleeg?

Kan het me ooit vergeven worden omdat ik dat kind heb vermoord?

Het was een ongeluk, ik zweer het je, het was niet voor hem bedoeld!

En als ik het op mij aanzet, als ik het uitzet, kan ik dan nog steeds instappen of sturen ze

mij naar de hel?

Kan ik nog in de hemel komen als ik zelfmoord pleeg?»

Ik heb het hotel achtergelaten, wil niet weten hoe het afloopt.