Then Again, Maybe You Were Right - La Dispute

I spoke too soon, it seems, for you made a home in my dreams.

While I slept you kept running yourself through my head,

Like, «I won’t be dead yet."I said, «You don’t understand.

We had no control.

They stole it;

love’s been so unfair to me.»

«But see, boy, that’s my point.

You must move on.»

Then felt her ghost move in me.

I heard her voice call out my name but this time it faded out — away.

«I'll bury it today.»

So I breathed her name out into a cold, cold room,

Watched her ghost ascend the walls and then dissolve,

«This time I choose to let her go.

I will not let my fear become the only world I’ve ever known.

I know my heart, kiss my mouth, set me free — I’ve wounds to mend.

And we’ll be more than friends, my dear;

I fear I’ve changed my mind again.»

«But boy, you’re too late.

Oh, God, it’s too late.»

Ik sprak te snel, zo lijkt het, want je hebt een thuis gemaakt in mijn dromen.

Terwijl ik sliep bleef jij jezelf door mijn hoofd rennen,

Zoals: "Ik zal nog niet dood zijn." Ik zei: "Je begrijpt het niet.

We hadden geen controle.

Ze hebben het gestolen;

liefde is zo oneerlijk tegen me geweest.»

'Maar kijk, jongen, dat is mijn punt.

Je moet verder.»

Toen voelde ze haar geest in mij bewegen.

Ik hoorde haar stem mijn naam roepen, maar deze keer vervaagde hij - weg.

"Ik zal het vandaag begraven."

Dus ik ademde haar naam uit in een koude, koude kamer,

Zag haar geest de muren bestijgen en dan oplossen,

«Deze keer kies ik ervoor om haar te laten gaan.

Ik zal niet toestaan ​​dat mijn angst de enige wereld wordt die ik ooit heb gekend.

Ik ken mijn hart, kus mijn mond, bevrijd me - ik heb wonden om te helen.

En we zullen meer zijn dan vrienden, mijn liefste;

Ik vrees dat ik weer van gedachten ben veranderd.»

'Maar jongen, je bent te laat.

O God, het is te laat.»