The Surgeon and the Scientist - La Dispute

Don’t call this an art project.

This is science, this is progress.

And don’t pretend these are heartfelt words, we are

Children dressed as surgeons but disturbed by the sight of our scars.

And now we carry scalpels to trace the scarring resting somewhere

On the line between my house, your heart and into your home.

Where you lay sleeping like a ceiling fan in winter,

Gently turning as the wind reaches it’s fingers through the window

Just to hold you, like I held you.

Pressed like a rose between my fingers or like stones

I keep in pockets meant to weigh me underwater.

These scars will fade away but never disappear, my dear.

We’ll raise our fists like lightning to rods to god and

If he strikes us down,

Then he strikes us down.

But first, let him hear us speak:

We are like the legacy of thunderstorms we watched and swore in doorways,

«we will never be the same again.»

I can feel you healing and I hate it,

(Like a harpist without hands you only bang the strings

You used to love to touch so much)

To hear the dissonance drain violently and then dissolve

Like all the songs I sang but never once could make you smile.

My god, I would kill to make you smile.

And reach out to my hands, soft and frail,

To make good on the love that you swear still exists, and still thrives

Though we’ve buried our bodies in blood (and old lies,

Like, «I'm fine"and «you look so much better than him»

But don’t trust the surgeon with your heart,

She’s drunk and sips from poison cups, and

Don’t you trust the scientist,

He says «life-is-like-a-wineglass"as he spills his drink

Like secrets

All across your dress and says:

«my dear, I must confess, I never thought you ever knew what love was like for

real.

I never thought you needed me.")

Noem dit geen kunstproject.

Dit is wetenschap, dit is vooruitgang.

En doe niet alsof dit oprechte woorden zijn, dat zijn we

Kinderen verkleed als chirurgen, maar gestoord door het zien van onze littekens.

En nu dragen we scalpels om de littekens ergens op te sporen

Op de lijn tussen mijn huis, jouw hart en in jouw huis.

Waar je lag te slapen als een plafondventilator in de winter,

Zachtjes draaien als de wind zijn vingers door het raam bereikt

Gewoon om je vast te houden, zoals ik je vasthield.

Gedrukt als een roos tussen mijn vingers of als stenen

Ik bewaar in zakken die bedoeld zijn om me onder water te wegen.

Deze littekens zullen vervagen maar nooit verdwijnen, mijn liefste.

We zullen onze vuisten als de bliksem heffen tot staven voor god en

Als hij ons neerslaat,

Dan slaat hij ons neer.

Maar laat hem ons eerst horen spreken:

We zijn als de erfenis van onweersbuien die we hebben bekeken en gezworen in deuropeningen,

"we zullen nooit meer hetzelfde zijn."

Ik voel je genezen en ik haat het,

(Als een harpiste zonder handen sla je alleen op de snaren

Je hield er altijd zo van om aan te raken)

Om de dissonantie krachtig te horen wegvloeien en vervolgens op te lossen

Zoals alle liedjes die ik zong, maar die je nooit aan het lachen hebben kunnen maken.

Mijn god, ik zou een moord doen om je aan het lachen te maken.

En reik uit naar mijn handen, zacht en broos,

Om de liefde waar te maken waarvan je zweert dat die nog steeds bestaat en nog steeds gedijt

Hoewel we onze lichamen in bloed hebben begraven (en oude leugens,

Zoals, "Het gaat goed" en "je ziet er zoveel beter uit dan hij"

Maar vertrouw de chirurg niet met je hart,

Ze is dronken en drinkt uit gifbekers, en...

Vertrouw je de wetenschapper niet,

Hij zegt «het leven is-als-een-wijnglas» terwijl hij zijn drankje morst

zoals geheimen

Over je hele jurk en zegt:

«Mijn liefste, ik moet bekennen, ik had nooit gedacht dat je ooit wist hoe liefde was voor

echt.

Ik had nooit gedacht dat je me nodig had.")