THE CHILD WE LOST 1963 - La Dispute

There were shadows in the bedroom

Where the light got thrown by the lamp on the nightstand

On your mother’s side, after midnight, still

You can see it all

You can see it all

And the closet in the corner

On the far back shelf with the keepsakes, she hid

That box there full of letters of regret

By the pictures of the kids

You get faint recollections of your mother’s sigh, countryside drive

And the landscape seen from the window of the backseat with some flowers in a

basket

That afternoon after school you and your older sisters

Found your parents in the kitchen at the table

Father lifting off the lid of the box

And a hush fell over everything like a funeral prayer

A reverence, ancestral, heavy in the air

Though you didn’t understand what it meant

That they never said her name aloud around you

Even sitting at the table with her things they’d kept

You recall faintly cards, tiny clothes, and the smell of the paint in the

upstairs bedroom

Until then you didn’t know that’s what the box had held

Your parents tiptoeing slowly around always speaking in code

No, they never said her name aloud around you

Only told you it was perfect where your sister went

And you didn’t understand why it hurt them so much then that she’d come and

left so soon

Could only guess inside your head at what a «stillbirth» meant

Only knew that mother wept

You watched while father held her, said «Some things come but can’t stay here.»

You saw a brightness.

Like a light through your eyes closed tight

Then she tumbled away from here, some place

To remain in the nighttime shadows she made

To be an absence in mom, a sadness hanging over her

Like some Pentecostal flame, drifting on and off

She was «Sister,» only whispered

Sometimes «Her» or

«The Child We Lost.»

You were visions

A vagueness, a faded image

You were visions

You were a flame lit that burned out twice as brightly as the rest of us did

When you left, you were light, then you tumbled away

There are shadows that fall still here at a certain angle

In the bedroom on the nightstand by your mother’s side

From the light left on there

There’s the box in the closet, all the things kept

And the landscape where she left

Flowers on the grave, marble where they etched that name

And mother cried the whole way home

But she never said it once out loud

On the way back home from where you thought they meant

When they said where sister went

After grandpa got hospice sick and he couldn’t fall asleep

They wheeled his stretcher bed beside her at night

And I saw the light

On the day that he died

By their bed in grandma’s eyes

While us grandkids said our goodbyes

She said «don't cry»

Somewhere he holds her

Said a name I didn’t recognize

And the light with all the shadows combined

Er waren schaduwen in de slaapkamer

Waar het licht werd geworpen door de lamp op het nachtkastje

Van je moeders kant, na middernacht, nog steeds

Je kunt het allemaal zien

Je kunt het allemaal zien

En de kast in de hoek

Op de achterste plank met de aandenkens verstopte ze zich

Die doos daar vol met spijtbrieven

Door de foto's van de kinderen

Je krijgt vage herinneringen aan de zucht van je moeder, het plattelandsritje

En het landschap gezien vanuit het raam van de achterbank met wat bloemen in een

mand

Die middag na school jij en je oudere zussen

Vond je ouders in de keuken aan tafel

Vader tilt het deksel van de doos op

En er viel een stilte over alles als een begrafenisgebed

Een eerbied, voorouderlijk, zwaar in de lucht

Hoewel je niet begreep wat het betekende

Dat ze haar naam nooit hardop zeiden bij jou in de buurt

Zelfs aan tafel zitten met haar spullen die ze hadden bewaard

Je herinnert je vage kaartjes, kleine kleren en de geur van de verf in de

slaapkamer boven

Tot die tijd wist je niet dat er in de doos zat

Je ouders lopen langzaam op hun tenen rond en spreken altijd in code

Nee, ze zeiden nooit haar naam hardop bij jou in de buurt

Ik heb je alleen verteld dat het perfect was waar je zus heen ging

En je begreep niet waarom het hen toen zoveel pijn deed dat ze kwam en...

zo snel vertrokken

Kon in je hoofd alleen maar raden wat een «doodgeboorte» betekende

Wist alleen dat moeder huilde

Je keek toe terwijl vader haar vasthield en zei: "Sommige dingen komen maar kunnen hier niet blijven."

Je zag een helderheid.

Als een licht door je ogen strak gesloten

Toen tuimelde ze weg van hier, ergens

Om in de nachtelijke schaduwen te blijven die ze maakte

Om een ​​afwezige in moeder te zijn, een verdriet dat over haar hangt

Als een Pinkstervlam, die aan en uit drijft

Ze was «Zuster», fluisterde alleen

Soms «haar» of

"Het kind dat we verloren."

Je was visioenen

Een vaagheid, een vervaagd beeld

Je was visioenen

Je was een vlam die twee keer zo fel uitbrandde als de rest van ons

Toen je wegging, was je licht, toen tuimelde je weg

Er zijn schaduwen die hier onder een bepaalde hoek stil vallen

In de slaapkamer op het nachtkastje naast je moeder

Van het licht daar links aan

Er is de doos in de kast, alle dingen bewaard

En het landschap waar ze wegging

Bloemen op het graf, marmer waar ze die naam hebben geëtst

En moeder huilde de hele weg naar huis

Maar ze heeft het nooit hardop gezegd

Op de terugweg naar huis van waar je dacht dat ze bedoelden

Toen ze zeiden waar zus heen ging

Nadat opa ziek werd in het hospice en hij niet in slaap kon vallen

Ze rolden 's nachts zijn brancard naast haar

En ik zag het licht

Op de dag dat hij stierf

Bij hun bed in de ogen van oma

Terwijl wij kleinkinderen afscheid namen

Ze zei "niet huilen"

Ergens waar hij haar vasthoudt

Zei een naam die ik niet herkende

En het licht met alle schaduwen gecombineerd