See You in Vancouver - La Dispute

I’m reading over your shoulder,

it says it in every line, in every curve and crack.

it says it in every detail of your face,

unmistakably apparent in this dull light.

tracing a separate letter, forming a separate word.

twisting together to build the same beautiful sentence,

the same painful realization.

the cracks in your lips

open with the books.

and

the smile shows the lines in your face.

perfectly crooked, and

perfectly familiar.

and for the moment, uncovered like a statue--

lay perfectly still.

to show the cracks in your lips.

give purpose to this pattern, and start to smile.

burst into flames, disappear

before your best intentions can no longer hide her ears

from that which will make them bleed.

before your own two hands become too weak to hold the blood inside her wounds.

before reality explodes before you in a brilliant flash of spectral fires,

into a thousand fragments of a past, long dead and gone.

(this is remembering the last time we touched,

the last time we spoke,

words ricocheting off empty tables.

vandalizing the pictures on these smoke-stained walls

and I can feel your mouth as it opens from across the room.

your tongue and lips forming the shape of your laughter,

its the curve of your stomach, its the bend in your legs.

its the remnants of the pages framed in the cracks of your bleeding lips,

its the curve of your stomach, its the bend in your legs.

your crooked teeth.)

I’m reading over your shoulder,

it says it in every line, in every curve and crack--

the same stupid message in every stupid bend and in every stupid stitch,

in every inch of our peeling skin.

its tracing letters in the same sentence,

(its screaming the same stupid thing,

like the howling of a plane playing over and over and over and over and over…)

Ik lees over je schouder mee,

het zegt het in elke regel, in elke bocht en barst.

het zegt het in elk detail van je gezicht,

onmiskenbaar duidelijk in dit saaie licht.

een aparte letter overtrekken en een apart woord vormen.

in elkaar draaien om dezelfde mooie zin op te bouwen,

hetzelfde pijnlijke besef.

de scheuren in je lippen

openen met de boeken.

en

de glimlach laat de lijnen in je gezicht zien.

perfect scheef, en

volkomen vertrouwd.

en voor het moment, onbedekt als een standbeeld...

volkomen stil liggen.

om de barsten in je lippen te laten zien.

geef dit patroon een doel en begin te glimlachen.

in vlammen opgaan, verdwijnen

voordat je beste bedoelingen haar oren niet langer kunnen verbergen

van datgene waardoor ze zullen bloeden.

voordat je eigen twee handen te zwak worden om het bloed in haar wonden te houden.

voordat de werkelijkheid voor je ontploft in een schitterende flits van spectrale vuren,

in duizend fragmenten van een verleden, lang dood en verdwenen.

(dit is de herinnering aan de laatste keer dat we elkaar aanraakten,

de laatste keer dat we elkaar spraken,

woorden weerkaatsen van lege tafels.

de foto's op deze met rook besmeurde muren vernielen

en ik kan je mond voelen als hij opengaat aan de andere kant van de kamer.

je tong en lippen die de vorm van je lach vormen,

het is de ronding van je maag, het is de buiging in je benen.

het zijn de overblijfselen van de pagina's ingelijst in de scheuren van je bloedende lippen,

het is de ronding van je maag, het is de buiging in je benen.

je scheve tanden.)

Ik lees over je schouder mee,

het zegt het in elke regel, in elke bocht en barst--

dezelfde stomme boodschap in elke stomme bocht en in elke stomme steek,

in elke centimeter van onze vervellende huid.

de traceerletters in dezelfde zin,

(het schreeuwt hetzelfde stomme ding,

zoals het gehuil van een vliegtuig dat steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw speelt ...)