Harder Harmonies - La Dispute

Like a shadow on a shadow, a phantom in a film strip

Faint glimmer of the past trapped in mother’s old slides

Sits still in the apartment while sifting through some pictures

Of the child that he once was and the sense of hope they framed

«It's a shame»

And I fear that fate while the humming from the street keeps me awake

He says, «I let life get twisted

Get worn out, torn up, and late with the rent.

And

Now nothing makes sense except the bench and that piano

A feeling nearing order when I’m pressing down the chords.»

And he plays

And it swells and breaks, but what’ll it take to make my life sound like that

And brings a fever, a dream of sweat and ecstasy

A kiss on every hammer hit that follows as the keys fall down and

Bring an order first, then chaos, then a calm, that

Paints every shift in murals on the wall.

And

It presses to your neck

It clutches to your hips

Softly sings to you of fireworks and God and art and sex and it’s strange-

That it feels so right when nothing else does

But all the while he’s playing there’s a humming

Coming up and through the window from outside

And even he has to admit a certain melody in it, but then why can’t he

harmonize?

It’s like the city’s got it’s own song but he can’t play along

He sees the notes as they fly by but always plays them wrong

And in the bathroom it gets blurry, gets warm and distorted

Like light pushed the orange of the pillbox he poured in

His palm.

It falls to the floor, he smiles as it hits

«Sounds a little like an instrument.»

Like a voice in the choir, that hum and that drumbeat of life as an art-form and

Fire through the streets that keep moving us in silence to phantom baton sweeps

Keep tapping to the tempo of our feet

And all the ones who seem to fit the best into the chorus never notice there’s

a song

And the ones who seem to hear it end up tortured by the chords when they fail

to find

A way to sing along

And when you sing the wrong thing it all starts collapsing

Starts to ring out and feedback, starts lapsing and crashing, on notes that

don’t clash

But that never quite feel like they match

And I never quite feel like mine match

There’s a melody in everything

I’m trying to find a harmony but

Nothing seems to work

Nothing seems to fit

There’s a melody in everything

I’m trying to find a harmony but

Nothing seems to work

Nothing seems to fit

There’s a melody in everything

I’m trying to find a harmony but

Nothing seems to work

Nothing fits

Als een schaduw op een schaduw, een spook in een filmstrook

Vage glimp van het verleden gevangen in oude dia's van moeder

Zit stil in het appartement terwijl hij door wat foto's bladert

Van het kind dat hij ooit was en het gevoel van hoop dat ze omlijstten

"Het is jammer"

En ik vrees dat lot terwijl het geroezemoes van de straat me wakker houdt

Hij zegt: "Ik laat het leven verdraaien"

Versleten, verscheurd en te laat met de huur.

En

Nu heeft niets meer zin, behalve de bank en die piano

Een gevoel dat orde nadert als ik de akkoorden indruk.»

En hij speelt

En het zwelt en breekt, maar wat is er nodig om mijn leven zo te laten klinken?

En brengt koorts, een droom van zweet en extase

Een kus op elke hamerslag die volgt als de toetsen naar beneden vallen en

Breng eerst een orde, dan chaos, dan een kalmte, dat

Schildert elke shift in muurschilderingen op de muur.

En

Het drukt tegen je nek

Het klemt zich vast aan je heupen

Zingt zachtjes voor je van vuurwerk en God en kunst en seks en het is vreemd-

Dat het zo goed voelt als niets anders dat doet

Maar terwijl hij aan het spelen is, is er een gezoem

Naar boven komen en door het raam van buitenaf

En zelfs hij moet er een bepaalde melodie in opnemen, maar waarom kan hij dan niet

harmoniseren?

Het is alsof de stad zijn eigen lied heeft, maar hij kan niet meespelen

Hij ziet de noten terwijl ze voorbij vliegen, maar speelt ze altijd verkeerd

En in de badkamer wordt het wazig, warm en vervormd

Als licht duwde de sinaasappel van de pillendoos die hij erin goot

Zijn handpalm.

Het valt op de grond, hij lacht als het raakt

«Klinkt een beetje als een instrument.»

Als een stem in het koor, dat gezoem en die drumbeat van het leven als een kunstvorm en

Vuur door de straten die ons in stilte blijven bewegen tot fantoomstokzwaaien

Blijf tikken op het tempo van onze voeten

En al degenen die het beste in het refrein lijken te passen, merken nooit op dat er is

een lied

En degenen die het lijken te horen, worden gemarteld door de akkoorden als ze falen

vinden

Een manier om mee te zingen

En als je het verkeerde zingt, begint het allemaal in te storten

Begint te rinkelen en feedback te geven, begint te vervallen en crasht, op opmerkingen die:

niet botsen

Maar dat voelt nooit helemaal alsof ze bij elkaar passen

En ik heb nooit echt het gevoel dat de mijne matcht

Er zit een melodie in alles

Ik probeer een harmonie te vinden, maar

Niets lijkt te werken

Niets lijkt te passen

Er zit een melodie in alles

Ik probeer een harmonie te vinden, maar

Niets lijkt te werken

Niets lijkt te passen

Er zit een melodie in alles

Ik probeer een harmonie te vinden, maar

Niets lijkt te werken

Niets past