a Poem - La Dispute

Third time writing you a letter, getting darker

I’m getting worse and worse

I had a reason for the writing, but trying to exorcise my demons didn’t work

To try to rid me of the worry and to purge you out of wonder for the future and

the hurt

I wrote a poem:

I’m increasingly aware I’ve been painting things in gray

I’m increasingly alarmed by the pain

I’m increasingly alive to every cloud up in the sky

I’m increasingly afraid it’s going to rain

See, lately I’ve hated me for over-playing pain

For always pointing fingers out at everyone

But who in fact is guilty and for picking at my scabs

Like they could never break but they can

And they will and I’ll spill like a leak in the basement

A drunk in the night choir

Just slur all those words to make deadbeat that sweet old refrain

Self-inflicting my pain and therein lies the real shame:

I heard when they were picking through the rubble

Finding limbs, they sang hymns, but now what of what I sing?

The worry, the wonder, the shortness of days

The replacement for purpose

The things swept away by

The worry, the wonder, my slightness of frame

The replacements for feeling

The casual lay.

And

The worst of the wildlife wears clothes and can pray and

The worry, the wonder, for three meals a day

Only death unimpeded, not slowing its pace

Brings that petty, old worry and wonder away

Derde keer dat ik je een brief schrijf, wordt het donkerder

Ik word slechter en slechter

Ik had een reden voor het schrijven, maar het lukte niet om mijn demonen uit te drijven

Om te proberen me van de zorgen te ontdoen en je te zuiveren van verwondering voor de toekomst en

de pijn

Ik heb een gedicht geschreven:

Ik ben me er steeds meer van bewust dat ik dingen in grijs schilder

Ik schrik steeds meer van de pijn

Ik leef steeds meer voor elke wolk in de lucht

Ik ben steeds banger dat het gaat regenen

Kijk, de laatste tijd heb ik een hekel aan me omdat ik teveel pijn speelde

Om altijd met de vinger naar iedereen te wijzen

Maar wie is er nu eigenlijk schuldig en voor het plukken aan mijn korstjes?

Alsof ze nooit kunnen breken, maar ze kunnen het wel

En zij zullen en ik zal morsen als een lek in de kelder

Een dronkaard in het nachtkoor

Smeek al die woorden gewoon om dat lieve oude refrein te laten kloppen

Zelf mijn pijn toebrengen en daarin ligt de echte schande:

Ik hoorde toen ze door het puin aan het zoeken waren

Ze vonden ledematen en zongen hymnes, maar hoe zit het nu met wat ik zing?

De zorgen, het wonder, de korte dagen

De vervanging voor het doel:

De dingen die zijn weggevaagd

De zorg, het wonder, mijn kleine frame

De vervangers voor gevoel

De informele lag.

En

De ergste dieren in het wild dragen kleding en kunnen bidden en

De zorg, het wonder, voor drie maaltijden per dag

Alleen de dood ongehinderd, niet vertragend

Brengt die kleine, oude zorgen en verwondering weg