Тоска по Родине - КооперативништяК

Проходя сквозь фундамент морга, Адам обратил внимание,

Что структура бетона разумна и находится в вечном движении

И бессмысленность существования точно так же терзает сознание

Жизнь проходит в тоске по Родине и в бессмысленном накоплении.

А покойники в исступлении колотили в дверь холодильника,

Будто что-то оставили дома, будто их еще не забыли,

Но угрюмый разум оракулов укрывал серым снегом могильники,

Так приходит тоска по Родине, так уходят в туман Валькирии.

Но без горечи и без радости грыз Адам наливные яблочки,

Ела Ева зеленые персики, бог на них смотрел в окулярчики

Раскололось небо весеннее на зеленое и бесцельное

Жизнь проходит в тоске по Родине, все печальное, все похмельное.

Прилетай на метле, любимая, приноси с собой вечер сладостный,

Мы с тобой отправимся странствовать в параллельный мир, там, где радостно,

Ведь структура бетона разумна и находится в вечном движении,

Жизнь проходит в тоске по Родине и в бессмысленном размножении.

Toen hij door de fundering van het mortuarium liep, merkte Adam op:

Dat de structuur van beton intelligent is en voortdurend in beweging is

En de zinloosheid van het bestaan ​​kwelt het bewustzijn op dezelfde manier

Het leven gaat voorbij in verlangen naar het moederland en in zinloze accumulatie.

En de doden sloegen in een razernij op de koelkastdeur,

Alsof ze thuis iets hadden achtergelaten, alsof ze nog niet vergeten waren,

Maar de sombere geest van de orakels bedekte de graven met grijze sneeuw,

Zo komt het verlangen naar het moederland, zo gaan de Walkuren de mist in.

Maar zonder bitterheid en zonder vreugde at Adam appels in grote hoeveelheden,

Eva at groene perziken, God keek ernaar door de oculairs

De lentelucht spleet in groen en doelloos

Het leven gaat voorbij in verlangen naar het moederland, alles is verdrietig, alles heeft een kater.

Kom op een bezemsteel, mijn liefste, breng een zoete avond met je mee,

Jij en ik zullen gaan dwalen in een parallelle wereld, waar het vreugdevol is,

De structuur van beton is immers redelijk en voortdurend in beweging,

Het leven gaat voorbij in verlangen naar het moederland en in zinloze reproductie.