Не было и нет - КооперативништяК

Только их не было и нет,

Лишь промелькнули тени по книгам

Гофман был пьян, когда писал этот бред

Утром тени исчезнут, забрав его силы.

Остались ноты на холодном столе,

Остались пастельных тонов картины,

Тени растворились в легком эгейском вине,

Души проросли коноплей на могилах.

Вечер растворил сущность гордых стихов,

Ветер разметал одинокие звуки,

Мы с тобой пойдем в направлении снов,

Серебром оправит нам мистика руки.

На санскрите книги о живущих богах,

В Греции канистры с оливковым маслом,

Маргиналы водкой заливают свой страх,

Признаки арабов проступают сквозь краску,

Камуфляж нацистов на рынках в цене,

Черные рубашки, ботинки и флаги,

Космос захохочет в своей глубине,

Жирные крестьяне тихо вымрут от браги.

А над нашим домом есть в небе дыра,

Сквозь нее в нас падают смерти кристаллы,

Выпустим наружу наши души без дна,

Где-то в океане их облепят кораллы,

Вурдалаки выпьют всю нашу любовь,

А кроме нее нам ничего не осталось,

В незнакомом месте нам не встретиться вновь,

Не жалейте нас, нам ни к чему ваша жалость.

В беспощадность слов нас наша лень уведет,

В красоту слогов и в бесконечность лишений,

Мертвых гарпий в небе так ярок полет,

Они как наши песни после смерти в движении.

Только их не было и нет,

Лишь промелькнули тени по книгам

Гофман был пьян, когда писал этот бред

Утром тени вернутся обратно в могилы…

Alleen waren en zijn ze niet,

Alleen schaduwen flitsten door de boeken

Hoffmann was dronken toen hij deze onzin schreef

In de ochtend zullen de schaduwen verdwijnen en zijn kracht wegnemen.

Er lagen briefjes op de koude tafel,

Overgebleven pastelkleurige schilderijen,

Schaduwen opgelost in lichte Egeïsche wijn,

Zielen ontsproten hennep op de graven.

De avond loste de essentie van trotse verzen op,

De wind verstrooide de eenzame geluiden

Jij en ik zullen in de richting van dromen gaan,

De mysticus zal onze handen met zilver zetten.

In het Sanskriet, boeken over levende goden,

In Griekenland worden bussen olijfolie,

Verschoppelingen gieten wodka over hun angst,

De tekenen van de Arabieren komen door de verf heen,

Nazi-camouflage op de markten in prijs,

Zwarte shirts, laarzen en vlaggen

De kosmos zal lachen in zijn diepte,

Dikke boeren zullen stilletjes sterven van puree.

En boven ons huis is een gat in de lucht,

Daardoor vallen doodskristallen in ons,

Laten we onze zielen bevrijden zonder bodem,

Ergens in de oceaan zullen ze bedekt zijn met koralen,

Ghouls zullen al onze liefde opdrinken

En buiten haar hebben we niets meer,

Op een onbekende plek zullen we elkaar niet meer ontmoeten,

Heb geen medelijden met ons, we hebben uw medelijden niet nodig.

Onze luiheid zal ons leiden naar de meedogenloosheid van woorden,

In de schoonheid van lettergrepen en oneindigheid van ontberingen,

Dode harpijen in de lucht zo heldere vlucht

Ze zijn als onze liedjes na de dood in beweging.

Alleen waren en zijn ze niet,

Alleen schaduwen flitsten door de boeken

Hoffmann was dronken toen hij deze onzin schreef

In de ochtend keren de schaduwen terug naar de graven...