Строение мира - КооперативништяК

В окно кирпичи влетают, у них есть прозрачные крылья.

В далеком от нас Египте их называли смертью,

Но время ушло, сварили из фараонов мыло.

Сегодня их называют совсем по-другому…

Верь мне.

Верь, что земля — тарелка в слоновьих руках бармена,

Он мчится на черепахе в великих просторах Нила.

Верь мне, что мы — святые, и нам не преграда стены,

Нам не нужны несчастья и ни к чему могилы.

Время ушло, хлопнув дверью, верь мне — оно чужое,

Оно заходило зачем-то к нам из другого мира.

Все становится ясно и просто, над нами — небо земное,

Без устали мчит черепаха в бесконечность просторов Нила…

Bakstenen vliegen het raam in, ze hebben transparante vleugels.

In Egypte, ver van ons, werden ze de dood genoemd,

Maar de tijd is verstreken en zeep werd gemaakt van farao's.

Tegenwoordig worden ze heel anders genoemd ...

Geloof me.

Geloof dat de aarde een bord is in de olifantenhanden van de barman,

Hij rijdt op een schildpad in de grote uitgestrektheid van de Nijl.

Geloof me dat we heiligen zijn, en er is geen muur voor ons,

We hebben geen ongeluk nodig en geen graven.

De tijd is verstreken, de deur dichtslaand, geloof me - het is van iemand anders,

Om de een of andere reden kwam het uit een andere wereld naar ons toe.

Alles wordt duidelijk en eenvoudig, boven ons is de aardse hemel,

De schildpad snelt onvermoeibaar de oneindigheid van de uitgestrektheid van de Nijl in ...