L'horloger - Jeanne Moreau

Le soleil sur le p’tit banc de notr' rencontre,

la petit' pelouse de nos beaux jours,

dans le p’tit square de mes amours,

les papillons tournaient en rond.

Dans le p’tit square de mes amours,

un petit banc, chaq' jour

me rappell' notre rencontre,

notre tout' première étreinte,

premier baiser angoissé

que nous avons échangé

à l’heure de nous séparer;

mais sa passion était feinte…

Le rendez-vous sous la montre

géante d’un horloger,

à la nuit presque tombée,

comme il était en retard,

j’sautillais sur le trottoir,

cherchant à l’apercevoir…

Ce rendez-vous sous la montre

géante d’un horloger,

à la nuit presque tombée,

comme il n’est jamais venu,

je me suis retrouvée nue

dans les bras d’un étranger…

Dans les bras de l’horloger

qui, sous sa montre géante,

me voyant désemparée,

chez lui m’avait fait monter,

profitant de mes sanglots,

piqua ma virginité.

Depuis, je remont' les montres

de mon mari l’horloger.

J' n’arrêt' plus d’pleurer, d’pleurer!

Aïe!

quel triste souvenir!

Jusqu'à l’instant de mourir

je ne ferai que maudir

ce rendez-vous sous la montre

géante d’un horloger

à la nuit presque tombée

et de vivre chaque jour

sur le square de mes amours,

ça me fait pleurer, pleurer!

V’là qu’il neige sur le p’tit banc de notr' rencontre,

la petit' pelouse de mes beaux jours,

dans le p’tit square de mes amours,

de gros flocons tournent en rond

dans le p’tit square de mes amours,

un petit banc devient tout blanc

un petit banc devient tout blanc

un petit banc devient tout blanc

De zon op het bankje van onze ontmoeting,

het kleine 'gazon van onze mooie dagen,

op het pleintje van mijn liefdes,

de vlinders cirkelden.

Op het pleintje van mijn liefdes,

elke dag een bankje

doet me denken aan onze ontmoeting,

onze allereerste omhelzing,

gekwelde eerste kus

die we hebben uitgewisseld

wanneer we uit elkaar gaan;

maar zijn passie werd geveinsd...

Het rendez-vous onder de wacht

reuzin van een horlogemaker,

tegen het bijna vallen van de avond,

hoe laat hij was,

Ik huppelde op de stoep,

probeer het te zien...

Dit rendez-vous onder de klok

reuzin van een horlogemaker,

tegen het bijna vallen van de avond,

zoals hij nooit kwam,

Ik vond mezelf naakt

in de armen van een vreemde...

In de armen van de horlogemaker

die, onder zijn reusachtige wacht,

mij hulpeloos zien,

bij zijn huis had me naar boven doen gaan,

genietend van mijn snikken,

prikte in mijn maagdelijkheid.

Sindsdien wind ik de horloges op

van mijn man de horlogemaker.

Ik kan niet stoppen met huilen, huilen!

Au!

wat een trieste herinnering!

Tot de tijd om te sterven

ik zal alleen maar vloeken

deze vergadering onder toezicht

reuzin van een horlogemaker

bijna avond

en leef elke dag

op het plein van mijn liefdes,

het maakt me aan het huilen, huilen!

Hier sneeuwt het op het bankje van onze ontmoeting,

het kleine 'gazon van mijn mooie dagen,

op het pleintje van mijn liefdes,

grote sneeuwvlokken draaien rond

op het pleintje van mijn liefdes,

een klein bankje wordt helemaal wit

een klein bankje wordt helemaal wit

een klein bankje wordt helemaal wit