Rien n'arrive plus - Jeanne Moreau

Rien n’arrive plus dans les bois de Mai

Sur la douce mousse au temps du muguet

On a oublié comment y aller

Les petits chemins creux pour y arriver

Ils sont effacés les chemins détournes

Vers les bois de Mai fleuris de muguet

Sur la nappe blanche parmi les cristaux

Les éclaboussur's d’un vin de Bordeaux

La main d’une femm' partout se promène

Fuyante et mouvant' la main d’une femme

Et sa main à lui doucement s’avance

Entre les cristaux sur la nappe blanche

Rien n’arrive plus dans les champs de blé

Sous les coqu’licots parmi les bleuets

On a oublié comment y aller

Les petits chemins creux pour y arriver

Ils sont effacés les chemins détournés

Vers les champs de blé fleuris de bleuets

La main blanche et fine parée de bijoux

Charmante et coquette s’amuse de tout

Et sa main à lui partout la poursuit

Pendant qu’elle se joue, se moque de lui

Et sa main à lui soudain la saisit

Soudain la saisit sur le dos de la mit

Rien n’arrive plus dans les prés d’automne

Entre les colchiqu’s et l’odeur des pommes

On a oublié comment y aller

Les petits chemins creux pour y arriver

Ils sont effacés les chemins détournés

Vers les prés d’automne aux parfums mouillés

La main de la femme est emprisonnée

Paume contre paume dans la main fermée

La main blanche et fine parée de bijoux

Sur la main de l’homme consentit à tout

Paume renversée et les doigts noués

D’une folle étreinte ressortit brisée

Rien n’arrive plus dans la neige blanche

Pourtant faite exprès pour mouler les hanches

On a oublié comment y aller

Les petits chemins creux pour y arriver

Ils sont effacés les chemins détournés

Vers les neiges vierges qui scintillaient

Er gebeurt niets meer in de Maywoods

Op het zoete mos in de tijd van lelietje-van-dalen

We zijn vergeten hoe we er moeten komen

De kleine holle wegen om er te komen

Ze zijn gewist de omwegen

Op weg naar de Maywoods bloeiend met lelietje-van-dalen

Op het witte tafelkleed tussen de kristallen

De spetters van een Bordeaux-wijn

De hand van een vrouw loopt overal

Vluchten en bewegen' de hand van een vrouw

En zijn hand strekt zich zachtjes uit

Tussen de kristallen op het witte tafelkleed

Er gebeurt niets meer in de korenvelden

Onder de klaprozen tussen de bosbessen

We zijn vergeten hoe we er moeten komen

De kleine holle wegen om er te komen

Ze zijn gewist de rotondes

Naar de korenvelden bloeiend met korenbloemen

De fijne witte hand versierd met juwelen

Charmant en flirterig heeft plezier met alles

En zijn hand achtervolgt hem overal

Terwijl ze speelt, lacht ze hem uit

En zijn hand grijpt hem plotseling vast

Plotseling greep haar op de achterkant van de mit

Er gebeurt niets meer in de herfstweiden

Tussen colchiqu's en de geur van appels

We zijn vergeten hoe we er moeten komen

De kleine holle wegen om er te komen

Ze zijn gewist de rotondes

Op weg naar de herfstweiden met natte parfums

De hand van de vrouw zit vast

Palm tot palm in gesloten hand

De fijne witte hand versierd met juwelen

Aan de hand van de mens ingestemd met alles

Omgedraaide handpalm en geknoopte vingers

Uit een gekke omhelzing kwam gebroken uit

Er gebeurt niets meer in de witte sneeuw

Maar met opzet gemaakt om de heupen te vormen

We zijn vergeten hoe we er moeten komen

De kleine holle wegen om er te komen

Ze zijn gewist de rotondes

Naar de maagdelijke sneeuw die glinsterde