La vie de cocagne - Jeanne Moreau

Je rêve toujours d’me tirer, d’me barrer

D’me tailler, de foutre le camp

Moi qu’aimerais tant m’arrêter d’cavaler

Prendre le temps

D’avoir des chats, des petits chats

Des chiens, des tas d’enfants

Un vieux fauteuil au coin du feu

Où me laisser glisser à deux

Avoir mes bouquins sous la main

Qui s’ouvrent d’eux-mêmes

Aux pages que l’on aime

Et qu’on relit sans fin

Parce qu’on les aime

Un petit clocher de Cocagne

Que j’entendrais tinter

L’hiver tout comme l'été

La nuit, le jour, sur la campagne

Me donneraient envie de n’plus changer ma vie

On verrait chaque soir

L’tourbillon fou du monde devant la télé

Mes chats, mes chiens roupillant à nos pieds

À poings fermés

Et qu’au dehors le vent d’hiver

Se donnerait un mal de chien

Pour faire plier les peupliers

Que nous aurions plantés à deux

Et les soirées d’automne couleraient

Douces et monotones

Et chaque nuit on se dirait: «Chéri, on réveillonne!»

Aïe !

Quelle petite vie de Cocagne

L’hiver tout comme l'été

J’pourrais pas m’en lasser

La nuit, le jour, dans ma campagne

Ni vue et ni connue dans mon petit coin perdu

Mais v’là qu’il faut me tirer, me barrer

Me tailler, foutre le camp

J’ai même pas l’temps d’m’oublier

Un instant loin du présent

Adieu mes chats, mes petits chats, mes chiens

Adieu le vent

Ce vieux fauteuil au coin du feu

J’m’y serais jamais planquée à deux

C’est bête ce rêve que j’fais chaque jour

Dans ma p’tite auto

En venant du bureau

Qui pourrit ma vie de nostalgie

Ik droom er altijd van om eruit te komen, om eruit te komen

Om me af te sluiten, om verdomme eruit te komen

Ik die zo graag wil stoppen met rijden

Neem de tijd

Katten hebben, kleine katten

Honden, veel kinderen

Een oude fauteuil bij het vuur

Waar twee laat me glijden

Houd mijn boeken bij de hand

die zichzelf openen

Naar de pagina's waar we van houden

En dat we eindeloos herlezen

Omdat we van ze houden

Een kleine klokkentoren van Cocagne

Dat ik zou horen rinkelen

Winter net als zomer

Nacht, dag, over het platteland

Zou ervoor zorgen dat ik mijn leven niet meer wil veranderen

We zouden elke nacht zien

De gekke wervelwind van de wereld voor de tv

Mijn katten, mijn honden die aan onze voeten liggen te dutten

Met gesloten vuisten

En buiten de winterwind

Zou heel veel pijn doen

Om de populieren te buigen

Dat we samen zouden hebben geplant

En de herfstavonden zouden stromen

Zoet en eentonig

En elke avond zeiden we: "Schat, we zijn op oudejaarsavond!"

Au!

Wat een beetje Cocagne leven

Winter net als zomer

Ik kon er geen genoeg van krijgen

Nacht, dag, op mijn platteland

Noch gezien noch bekend in mijn verloren hoek

Maar daar moet je me aan trekken, me blokkeren

Sluit me af, ga verdomme weg

Ik heb niet eens tijd om mezelf te vergeten

Even weg van het heden

Vaarwel mijn katten, mijn kleine katten, mijn honden

Afscheid van de wind

Die oude stoel bij het vuur

Ik zou daar nooit zijn verstopt met twee

Het is stom deze droom die ik elke dag heb

In mijn kleine auto

Komt van kantoor

Wie verrot mijn leven met nostalgie