Ni trop tôt ni trop tard - Jeanne Moreau

Peu m’importe la tyrannie

et le reigne des soudards,

tant qu’ils nous laissent la vie,

tant qu’aimer n’est pas trop tard…

Dans tes bras, ta tendre amie,

de nos corps, les chatteries,

ont fait périr mon cafard.

Le bourdon du désespoir

a pétri toute ma vie,

le bourdon du désespoir

des angoisses les plus noires.

Peu m’importent vos sarcasmes

et vos hoquets goguenards,

l’uniforme du marasme,

tant qu’aimer n’est pas trop tard…

Dans tes bras, ta tendre amie

a repris goût à la vie

en bénissant les hasards

qui nous firent naître ensemble

et pas d’un siècle d'écart

qui nous firent naître ensemble,

ni trop tôt et ni trop tard.

Peu m’importent les mensonges

dont on broda nos berceaux

et la faux, le ver qui ronge,

de la mort, les oripeaux…

Dans tes bras, mon tendre ami,

nous ferons durer la vie

et nos rires et nos pleurs!

Le bonheur comme la peine

fait pleurer les amoureux,

le bonheur comme la peine,

mais vaut mieux pleurer à deux.

Peu m’importe le temps qui passe

et s'éloigne nulle part,

le doux présent nous enlace,

tant qu’aimer n’est pas trop tard…

Sais-tu bien, mon tendre ami,

qu’un jour se dissout la vie

comme s’effacent les brouillards?

Mieux vaut s’estomper ensemble,

sans une seconde d'écart,

Mieux vaut s’estomper ensemble,

ni trop tôt et ni trop tard.

Ik geef niets om tirannie

en het koninkrijk van de woestelingen,

zolang ze ons in leven laten,

zolang de liefde niet te laat is...

In je armen, je lieve vriend,

van ons lichaam, de cattery's,

doodde mijn kakkerlak.

De hommel van wanhoop

heeft mijn hele leven gekneed,

het gedreun van wanhoop

zwartste angsten.

Ik geef niets om je sarcasme

en je spottende snikken,

het doldrums-uniform,

zolang de liefde niet te laat is...

In je armen, je lieve vriend

heb weer zin in het leven

zegen de kansen

wie heeft ons samen geboren

en geen eeuw uit elkaar

die ons samen heeft geboren,

niet te vroeg en niet te laat.

Ik geef niets om de leugens

waarmee we onze wiegen borduurden

en de zeis, de worm die knaagt,

van de dood, klatergoud...

In jouw armen, mijn beste vriend,

we zullen het leven laten duren

en onze lach en onze tranen!

Geluk als verdriet

maakt geliefden aan het huilen,

geluk als verdriet,

maar het is beter om samen te huilen.

Het maakt me niet uit hoeveel tijd er verstrijkt

en gaat nergens heen,

het zoete cadeau omhelst ons,

zolang de liefde niet te laat is...

Weet je, mijn beste vriend,

dat op een dag het leven oplost

hoe verdwijnen de nevels?

Beter samen vervagen,

zonder een seconde verschil,

Beter samen vervagen,

niet te vroeg en niet te laat.