Монолог - Jandro

Мы с вами видим только то, что хотим видеть;

И слышим только лестные слуху слова.

Стараемся любить, но проще ведь ненавидеть;

Играем в жизнь, понимая — она не игра…

Мы убегаем от проблем, бежим без оглядки;

В надежде, что решиться всё само собой.

Вот только жизнь — это, опять же — не игра в прятки;

Нужно взрослеть и думать своей головой.

Мы не хотим делать выбор в боязни ошибиться.

Всегда ищем того, кто скажет, как нам поступить.

Даже при ссорах с близкими нам как-то трудно мириться.

Ведь всё легче прощать, чем прощения просить.

Мы всем поступкам своим найдем оправдания,

Даже худшим из них, какие хочется забыть;

А ведь они всё чаще приносят страдания

Тем, кто без нас не представляет свою жизнь.

Не слушать никого, делая вид, что умнее —

Удел лишь слабых, но мне он хорошо знаком.

Упрямо доказывать истинность своего мнения,

Пусть, даже зная, что ошибочно оно.

И так, день ото дня, утопая в самодурстве —

Каждый из нас сам усложняет себе жизнь.

Порою доводя себя до грани безумства,

Мы искренне хотим что-то в себе изменить.

Так и живем, с надеждою на перемены,

Что однажды проснувшись, мы обнаружим вдруг,

Что отступили и что мир стал светлее,

И от былого не осталось ничего вокруг.

И в этом ожидании прозябаем годами;

Мы всё ждём и ждём, когда наступит тот час,

Не понимая, что меняться мы сами должны —

Это, пожалуй, и есть наш единственный шанс.

Это, пожалуй, и есть наш единственный шанс.

Это, пожалуй, и есть наш единственный шанс.

Это, пожалуй, и есть наш единственный шанс.

Это, пожалуй, и есть наш единственный шанс.

Jij en ik zien alleen wat we willen zien;

En we horen alleen vleiende woorden.

We proberen lief te hebben, maar haten is makkelijker;

We spelen het leven, beseffend dat het geen spel is...

We rennen weg voor problemen, we rennen zonder achterom te kijken;

In de hoop dat alles vanzelf oplost.

Maar het leven is, nogmaals, geen verstoppertje;

Je moet opgroeien en met je eigen hoofd denken.

We willen geen keuze maken uit angst om een ​​fout te maken.

Altijd op zoek naar iemand die ons kan vertellen wat we moeten doen.

Zelfs met ruzies met dierbaren, is het op de een of andere manier moeilijk voor ons om het te verdragen.

Het is tenslotte gemakkelijker om te vergeven dan om vergeving te vragen.

We zullen excuses vinden voor al onze acties,

Zelfs de ergste, die je wilt vergeten;

Maar ze brengen steeds meer lijden

Voor wie zich een leven zonder ons niet kan voorstellen.

Luister naar niemand en doe alsof je slimmer bent -

Het lot van alleen de zwakken, maar ik weet het goed.

Bewijs koppig de waarheid van uw mening,

Laat, zelfs wetende dat het verkeerd is.

En dus, dag na dag, verdrinkend in tirannie -

Ieder van ons bemoeilijkt ons eigen leven.

Soms drijf ik mezelf tot de rand van waanzin,

We willen oprecht iets in onszelf veranderen.

Dit is hoe we leven, met de hoop op verandering,

Dat als we eenmaal wakker worden, we plotseling vinden

Dat trok zich terug en dat de wereld helderder werd,

En er was niets meer van het verleden in de buurt.

En in deze verwachting vegeteren we jarenlang;

We wachten nog steeds en wachten op dat uur,

Niet beseffend dat we zelf moeten veranderen -

Dit is misschien onze enige kans.

Dit is misschien onze enige kans.

Dit is misschien onze enige kans.

Dit is misschien onze enige kans.

Dit is misschien onze enige kans.