Освободи меня - Jandro

Хватит с меня этой лжи — глупой, нелепой бравады

Ныне мосты сожжены, и мне не вернуться обратно,

А я ведь совсем не такой, каким бы хотелось казаться

Привычно скрывающий боль под тёмной железною маской,

А мне лишь хотелось найти приют для усталой души

Где золотом блещут сады, где б смог воплотить я мечты свои

В унынии том я был слаб, с покорностью всей будто раб

Отдался пучине страстей, а расплата пришла лишь теперь

Освободи меня, не дай сойти с ума

В мире, где пустота — в сердце у большинства

В бурном течении масс, хлёстком потоке прохожих

Я выставив жизнь напоказ стал на них чем-то похожим

С улыбкой на мёртвых губах, спокойствием в кипящих жилах

Беспечностью в грустных глазах я бы мог показаться счастливым

Ах, как бы хотелось найти пристанище беглой души

Где некогда были сады — теперь же они отцвели, увы

В том месте, царил лишь обман, но я поздно его распознал

Доверившись сладким мечтам, частицу себя потерял я там

Освободи меня, не дай сойти с ума

В мире, где пустота — в сердце у большинства

Здесь я совсем один бьюсь из последних сил

Дабы не стать чужим тому, чему служил

Ik heb genoeg van deze leugens - stomme, belachelijke bravoure

Nu zijn de bruggen verbrand, en ik kan niet meer terug,

En ik ben helemaal niet wat ik zou willen lijken

Gewoonlijk pijn verbergen onder een donker ijzeren masker,

En ik wilde gewoon onderdak vinden voor een vermoeide ziel

Waar tuinen schitteren van goud, waar ik mijn dromen kon laten uitkomen

In die moedeloosheid was ik zwak, met alle nederigheid als een slaaf

Overgegeven aan de afgrond van passies, en vergelding kwam pas nu

Laat me los, laat me niet gek worden

In een wereld waar leegte in het hart van de meerderheid is

In de turbulente stroom van de massa's, de bijtende stroom van voorbijgangers

Nadat ik mijn leven had laten zien, werd ik zoiets als zij

Met een glimlach op dode lippen, kalmte in kokende aderen

Met onvoorzichtigheid in droevige ogen, zou ik gelukkig kunnen lijken

Oh, wat zou ik graag een toevluchtsoord vinden voor een weggelopen ziel

Waar ooit tuinen waren - nu zijn ze helaas vervaagd

In die plaats regeerde alleen bedrog, maar ik herkende het laat

Vertrouwend op zoete dromen, verloor ik daar een deel van mezelf

Laat me los, laat me niet gek worden

In een wereld waar leegte in het hart van de meerderheid is

Hier ben ik helemaal alleen aan het vechten met mijn laatste kracht

Om geen vreemde te worden voor wat hij diende