Разве это слабость? - Jandro

Скажи мне, разве это слабость — любить тебя очень?

И в мыслях о тебе не спать до глубокой ночи?

Не в тех порочных, где только одного желают —

То не мой почерк, но ведь ты сама об этом знаешь.

И разве это стыдно в сей любви признаваться?

Неужто больше чести в том, чтобы сопротивляться;

Молчать, скрываться под мертвой маской безразличия —

Быть может да, быть может это лишь дело привычки?

Тогда скажи мне, какая польза нам с того,

Что жизнь мы, превращая в черно-белое кино,

Отбросим всё, в чем есть хоть призрачный намёк,

Что сердце ещё бьётся, а душа ещё живет.

Ведь разве это глупо — хотеть просыпаться

В одной постели с той, что заставляет улыбаться?

Каждое утро лицезреть её милейший образ —

Разве такому воспротивиться совесть?

I hear your call, it bursts into my heart,

But I fall, when I try to move to your side.

In your head there are so many fears,

But I will stand here, until they will defeated.

Что с нами стало, если мы любить страшимся?

Откуда с юных лет преисполнены цинизма?

Как потеряли веру в искренность и доброту,

Законы чести и верность слову своему?

Но нет, не думай, что в жизни я не оступался —

Бывало прежде и попуще прочих обжигался.

И сердце моё также шрамами испещрено.

Душа стерпела то, что и представить не дано.

Но разве это повод замыкаться в себя —

Закрываясь от всех, щелчком ключа в замке?

Избрав себе удел отшельника-монаха,

Не светлых побуждений ради, а лишь из-за страха —

Что могут вновь беспощадно предать

Ведь так не хочется больше страдать.

Но вот, не спишь опять ты до глубокой ночи

Это вовсе не слабость любить кого-то очень.

I hear your call, it bursts into my heart,

But I fall, when I try to move to your side.

In your head there are so many fears,

But I will stand here, until they will defeated.

I hear your call, it bursts into my heart,

But I fall, when I try to move to your side.

In your head there are so many fears,

But I will stand here, until they will defeated.

Zeg me, is het zwakte om heel veel van je te houden?

En niet slapen in gedachten over jou tot laat in de nacht?

Niet in die gemene, waar er maar één gewenst is -

Dat is niet mijn handschrift, maar u weet er zelf van.

En is het gênant om deze liefde te bekennen?

Is het echt meer eer om weerstand te bieden;

Stilte, verstopt onder een dood masker van onverschilligheid -

Misschien wel, misschien is het gewoon een kwestie van gewoonte?

Vertel me dan wat goed is voor ons

Dat wij, het leven veranderen in een zwart-witfilm,

Laten we alles weggooien dat zelfs maar een spookachtige hint heeft,

Dat het hart nog klopt, maar de ziel nog leeft.

Is het tenslotte stom om wakker te willen worden?

In hetzelfde bed met degene die je aan het lachen maakt?

Elke ochtend om haar liefste beeld te overdenken -

Kan het geweten zich tegen zoiets verzetten?

Ik hoor je roep, het barst in mijn hart,

Maar ik val, wanneer ik probeer om naar je kant te gaan.

In je hoofd zijn er zoveel angsten

Maar ik blijf hier staan ​​tot ze verslagen zijn.

Wat is er van ons geworden als we bang zijn om lief te hebben?

Waarom zijn ze van jongs af aan vol cynisme?

Hoe we het vertrouwen in oprechtheid en vriendelijkheid verloren,

Wetten van eer en trouw aan je woord?

Maar nee, denk niet dat ik in mijn leven niet ben gestruikeld -

Het is eerder gebeurd en het werd meer verbrand dan andere.

En mijn hart zit ook onder de littekens.

De ziel heeft doorstaan ​​wat niet is gegeven.

Maar is dit een reden om je in jezelf terug te trekken -

Jezelf afsluiten voor iedereen door op de sleutel in het slot te klikken?

Nadat hij voor zichzelf het lot van een heremiet-monnik had gekozen,

Niet voor heldere motieven omwille van, maar alleen vanwege angst -

Wat kan weer genadeloos verraden

Je wilt tenslotte niet meer lijden.

Maar nu slaap je pas laat in de nacht weer

Het is helemaal geen zwakte om heel veel van iemand te houden.

Ik hoor je roep, het barst in mijn hart,

Maar ik val, wanneer ik probeer om naar je kant te gaan.

In je hoofd zijn er zoveel angsten

Maar ik blijf hier staan ​​tot ze verslagen zijn.

Ik hoor je roep, het barst in mijn hart,

Maar ik val, wanneer ik probeer om naar je kant te gaan.

In je hoofd zijn er zoveel angsten

Maar ik blijf hier staan ​​tot ze verslagen zijn.