Муза - Jandro

Лирика известных истин - мой душевный эпилог.

Знаю, я сейчас корыстен.

Прошу, прости мне это;

о, мой Бог.

Будучи рабом Искусства, пламенем его огня,

Доведённый до безумства в который раз отдамся тебе я.

Моё призрачное счастье и незримая тоска.

Цель моих далёких странствий, страж родного очага.

Всех побед моих отрада но, порою, и беда.

Словно героя Илиады злополучная беда.

Я искал тебя повсюду.

Не знаю, рядом ты иль далека.

Через Запад на Восток, и к Югу - я брёл по свету маяка.

Снова возложив надежды, снова убедив себя,

Что всё может стать, как прежде - вернуться на круги своя.

Ты стала частью меня.

Позволь же частью тебя

Стану я, стану я.

Оправданиям нет смысла.

Я беспечно проиграл.

Некогда греховным мыслям уступив тебя, я возжелал

Видеть лишь с одним с собою, чувствовать твой нежный стан -

Так своей собственной рукою лишь пустоту я приобнял.

Ведь ты вольная, как птица.

Мне тебя не удержать.

Так должно было случиться, суждено было страдать.

И может быть найти погибель мне в объятиях твоих.

Я ведь против них бессилен.

Ведь в них рождается мой стих!

Ты стала частью меня.

Позволь же частью тебя

Стану я, стану я.

De teksten van bekende waarheden zijn mijn spirituele epiloog.

Ik weet dat ik nu egoïstisch ben.

Vergeef me dit alstublieft;

O mijn God.

Een slaaf zijn van de kunst, de vlam van haar vuur,

Voor de zoveelste keer tot waanzin gedreven, zal ik mezelf aan jou geven.

Mijn spookachtig geluk en onzichtbaar verlangen.

Het doel van mijn verre omzwervingen, de bewaker van de inheemse haard.

Al mijn overwinningen zijn een vreugde, maar soms ook een ongeluk.

Zoals de held van de Ilias, een ongelukkig ongeluk.

Ik heb je overal gezocht.

Ik weet niet of je dichtbij of ver weg bent.

Door het westen naar het oosten en naar het zuiden - ik dwaalde door het licht van de vuurtoren.

Weer hoop geven, mezelf weer overtuigen

Dat alles kan worden zoals voorheen - weer normaal worden.

Je bent een deel van mij geworden.

Laat een deel van jou

Ik zal zijn, ik zal zijn.

Excuses slaan nergens op.

Ik verloor achteloos.

Toen zondige gedachten zich aan jou overgaven, verlangde ik...

Om te zien met slechts één met mij, om je zachte kamp te voelen -

Dus met mijn eigen hand omarmde ik alleen de leegte.

Je bent tenslotte vrij, als een vogel.

Ik kan je niet vasthouden.

Het moest gebeuren, het was voorbestemd om te lijden.

En misschien mijn dood in jouw armen vinden.

Ik ben machteloos tegen hen.

Mijn vers is er tenslotte in geboren!

Je bent een deel van mij geworden.

Laat een deel van jou

Ik zal zijn, ik zal zijn.