Metamorphosis - Agrypnie

Durchdringend der Blick meiner Reflektion

Im fließenden Gewässer

Der Strom verharrt in Gedanken

Beim Schritt über die schimmernde Grenze

Der Wandel durchbricht den Stillstand des Flusses

Treibt mich zurück an die Oberfläche

Wieder verdrängt die Erkenntnis

Verschlossen die Augen, blockiert den Verstand

Der Blick meines Zerrbildes trifft mich erneut

Fordernd bleckt es die Zähne

Mein Schatten erscheint vom Mondlicht geworfen

Langsam wie stark verfremdet

Die Geräusche gedämpft

Einzig das Krachen verformender Knochen erhallend

Verzweifeltes Brüllen bahnt sich den qualvollen Weg

Aus meiner heiseren Kehle

Steigend die Spannung der kochenden Haut

In Fetzen mein Antlitz gerissen

Das Fieber der Jagd kontrolliert die Reflexe

Triebgeleitet vom inneren Drang

Von tosender Raserei überwältigt

Erstickt das Rauschen des Blutes die Welt

Im Bann der zügellosen Wut

Verkümmern die menschlichen Züge

In Ketten mein duldsames Dasein gelegt

Der Wandel gänzlich vollzogen

Befreit vom nagenden Zweifel

Der Schwere des leidenden Herzens

Die Leere eurer polemischen Phrasen

Sind lange schon ohne Bedeutung

Entschlossen blickt mir im Rinnsal entgegen

Des Scharfrichters verfeindete Miene

Zwischen den gläsernen Bauten

Durch die nächtlichen Straßen streunend

Ausgemergelt der gezeichnete Körper

Wirr der heimgefundene Geist

Erneut befreit aus den Ketten

Doch jeder Wandel raubt ein Stück meiner Selbst

Und grausam die Bilder der Heimsuchung

Meiner in eure Kehlen gestoßene Krone

Doordringen in de blik van mijn spiegelbeeld

In stromend water

De stroom blijft in gedachten hangen

Over de glinsterende grens stappen

De verandering doorbreekt de stagnatie van de stroom

Drijft me terug naar de oppervlakte

Weer de kennis onderdrukt

Sluit je ogen, blokkeert je geest

De blik van mijn vervormde beeld raakt me weer

Het ontbloot zijn tanden veeleisend

Mijn schaduw lijkt geworpen door het maanlicht

Langzaam hoe sterk vervreemd

De geluiden gedempt

Alleen klinkend voor het kraken van kronkelende botten

Wanhopig gebrul effent het martelende pad

Van mijn schorre keel

De spanning van de kokende huid verhogen

Mijn gezicht aan flarden gescheurd

De koorts van de jacht regelt de reflexen

Geleid door de innerlijke drang

Overweldigd door razende razernij

De stroom van bloed verstikt de wereld

In de ban van ongebreidelde woede

Atrofie van de menselijke eigenschappen

Zet mijn tolerante bestaan ​​in ketens

De verandering is voltooid

Bevrijd van de knagende twijfel

De zwaarte van het lijdende hart

De leegte van je polemische zinnen

Maakte lang niet meer uit

Vastbesloten kijkt me aan in het straaltje

De vijandige uitdrukking van de beul

Tussen de glazen gebouwen

Slenteren door de nachtelijke straten

Het getekende lichaam was uitgemergeld

Verward de geest gevonden thuis

Weer bevrijd van de ketenen

Maar elke verandering berooft een stukje van mezelf

En wreed de foto's van de visitatie

Mijn kroon in je keel gestoken