Zu Grabe - Agrypnie

Beinahe greifbar stehst du wieder vor mir

Wie ein Virus befällt Schwäche meinen Körper

Vergebens gerungen in vernebelten Nächten

Mit betäubtem Geist zerfallene Träume zu verbannen

Unzählige Schritte doch keiner mindert die Distanz

Die Worte versiegt, schweres Schweigen auf den Lippen

Tagtäglich immer weiter voneinander entfremdet

Und was einstmals verband liegt nun im Reich des Vergessens

Wortlos deine Hand zu einer Geste erhoben

Kärglich gefestigt bersten mühevoll erbaute Dämme

Haltlos in der Tiefe deines Blickes ertrinkend

Tränen rinnen bitter über meine zu Stein erstarrte Miene

In Verzweiflung flehend um eine letzte Berührung

Doch dein Körper zerfällt gestaltlos zu Staub

Der Wind verweht die letzten Spuren von dir

Meine Erinnerung an dich trage ich für immer zu Grabe

Je bent weer bijna binnen handbereik voor mij

Als een virus dringt zwakte mijn lichaam binnen

Tevergeefs geworsteld op mistige nachten

Om verkruimelde dromen te verbannen met een verdoofde geest

Talloze stappen, maar geen enkele vermindert de afstand

De woorden droogden op, zware stilte op de lippen

Elke dag meer en meer van elkaar vervreemd

En wat ooit verbonden was, is nu in het rijk van de vergetelheid

Woordeloos je hand opsteken in een gebaar

Schaars versterkte, moeizaam gebouwde dammen barsten

Hulpeloos verdrinken in de diepten van je blik

Tranen lopen over mijn gezicht, dat tot steen is bevroren

In wanhoop smekend om een ​​laatste aanraking

Maar je lichaam brokkelt vormloos af tot stof

De wind blaast de laatste sporen van jou weg

Ik zal mijn herinnering aan jou voor altijd begraven