Am Ende der Welt - Teil 2 - Agrypnie

In den Weiten des mir fremden Landes

Verwischte das Meer die Spuren meines Weges

Als ständiger Begleiter die Einsamkeit an meiner Seite

Sirenengesang erklang im Lied der Wellen

Eines Tages stand er dort am Rand der Welt

Wie ein Monument erschin sein Schatten auf den Flsen

Die Stirn in tiefen Falten und Grau das lange Haar

Doch klar der weise Blick und in den Mundwinkeln ein Lächeln

Sein Körper glich einem Leuchtturm, der der stetigen Brandung strotzte

Welle um Welle schlug ununterbrochen gegen die schroffen Klippen

Beinahe regungslos, von rauer Gischt eingehüllt

Lag ruhend sein Blick auf die Ferne gerichtet

Es schien, als beschwöre er die Macht der Gezeiten

In meinem Kopf erklangen dröhnend mahnende Worte

Kehre den Augenblicken nicht zu schnell und sorglos den Rücken zu

Immerwährend reißt dich der Strom der Zeit in den Sog des Vergessens

Zerbrechlich wie dünnes Glas unter dem Druck von sich stützenden Händen

Die Illusion einer gleichmäßigen Beständigkeit deines Lebens

Sein Fall glich einem Apostel von der stetig rauen See unterspült

Erhobenen Hauptes hielt er die Arme weit geöffnet

Sein Antlitz verschwand in den tosenden Brandungswellen

Kaum ward der Augenblick vergangen

Erschien die Begegnung wie ein Trugbild

Versunken sein Körper in der Tiefe

Versunken der Nachhall seiner Worte

In de uitgestrektheid van het vreemde land

De zee bedekte de sporen van mijn pad

Als een constante metgezel, eenzaamheid aan mijn zijde

Sirenelied klonk in het lied van de golven

Op een dag stond hij daar aan de rand van de wereld

Zijn schaduw verscheen op de rotsen als een monument

Het voorhoofd in diepe rimpels en het lange grijze haar

Maar duidelijk de wijze blik en een glimlach in de mondhoeken

Zijn lichaam was als een vuurtoren die de gestage branding trotseerde

Golf na golf beukte onophoudelijk op de steile kliffen

Bijna onbeweeglijk, gehuld in ruwe spray

Zijn blik bleef op de verte gericht

Het leek alsof hij een beroep deed op de kracht van de getijden

Waarschuwingswoorden schoten door mijn hoofd

Keer de momenten niet te snel en achteloos de rug toe

De stroom van tijd trekt je constant in de vergetelheid

Breekbaar als dun glas onder de druk van ondersteunende handen

De illusie van een gelijkmatige consistentie in je leven

Zijn val was als een apostel weggevaagd door de gestaag ruwe zee

Met opgeheven hoofd hield hij zijn armen wijd open

Zijn gezicht verdween in de woeste golven van de branding

Het moment was nauwelijks voorbij

De ontmoeting leek een luchtspiegeling

Zijn lichaam zonk in de diepte

Verloor de echo van zijn woorden