Am Ende der Welt - Teil 1 - Agrypnie

Es ist viele Jahre her, da stand ich am Ende der Welt

Mein Name erklang in der tosenden Brandung

Lockend die Stimmen, die von der Tiefe berichteten

In den uferlosen Armen der erhabenen Fremde gewogen

Gewichen die fortwährende Finsternis

Lichtüberflutt die mich treibend Strömung

Des Zweifels erhaben und im Gleichklang mit den herrschenden Gezeiten

Die Tiefe des Tals vor den Augen, verwegen der feste Schritt in die Leere

Es ist viele Jahre her, da stand ich am Ende der Welt

Rauschend der Sand in der endlosen Wüste

Verschwommen der Blick auf die flimmernde Weite

In meinen Träumen spüre ich noch immer die Umarmung

Scheint das ferne Licht noch zyklisch durch das Glas

Doch sind die Nächte schwarz und ohne Zwiegespräche

Und die Tage fallen wie die Blätter eines achtlosen Kalenders

Spurlos dieser Tage Geister für immer verschwunden

Das Gedenken dieser Tage Wunder schon lange verwelkt

Die Klinge tief im Fleisch, der Schmerz raubt die Sinne

Der Brandung letztes Echo getilgt durch weißes Rauschen

Der Zauber des Einklangs erloschen

Meines Herzens Schwere entströmt meinen Adern

Es ist viele Jahre her, da stand ich am Ende der Welt

Mein Blick fiel in die Tiefe, entlang der schroffen Klippen

Lockend die Stimmen, die noch heute von der Tiefe berichten

Het is vele jaren geleden dat ik aan het einde van de wereld stond

Mijn naam klonk in de verpletterende branding

Verleidelijke stemmen die vanuit de diepte verslag uitbrachten

Gewiegd in de grenzeloze armen van de sublieme vreemdeling

Voorbij is de eeuwige duisternis

Licht overspoelt de stroom die me drijft

Boven de twijfel en in harmonie met de heersende getijden

De diepte van de vallei voor je ogen, de gedurfde stap in de leegte

Het is vele jaren geleden dat ik aan het einde van de wereld stond

Het zand ritselt in de eindeloze woestijn

Vervaagd het zicht op de glinsterende uitgestrektheid

In mijn dromen voel ik nog steeds de knuffel

Het verre licht schijnt nog steeds cyclisch door het glas

Maar de nachten zijn zwart en zonder dialoog

En de dagen vallen als de bladeren van een zorgeloze kalender

Zonder een spoor tegenwoordig zijn geesten voor altijd verdwenen

De herdenking van die dagen van wonderen is allang vervaagd

Het mes diep in het vlees, de pijn berooft de zintuigen

De laatste echo van de branding weggevaagd door witte ruis

De magie van harmonie gedoofd

De zwaarte van mijn hart stroomt uit mijn aderen

Het is vele jaren geleden dat ik aan het einde van de wereld stond

Mijn blik viel in de diepte langs de ruige kliffen

De stemmen die nog steeds vertellen over de diepten zijn aanlokkelijk