Aus Zeit erhebt sich Ewigkeit - Agrypnie

Sie dreht und dreht und dreht mich

Sie zieht und zieht und zieht mich

Nach vorn — zurück, nach vorn — zurück, nach vorn — zurück

In inn’rer Nacht, in inn’rer Nacht, sie macht mich schwindeln

Sie zerrt und zerrt und zerrt — zerrt an mir

Sie zerrt und zerrt und zerrt — zerreißt mich

Ich kann nicht, ich kann nicht, ich kann nicht

Ich wage es nicht jetzt hinzuseh’n

In Licht muss vergeh’n

Sie fließt und fließt und fließt — durch mich

Sie fließt und fließt und fließt — frisst in mir

Ich kann nicht, ich kann nicht, ich kann nicht

Ich — wage es nicht weiter zu geh’n

In Fluten muss steh’n

Ein Fluss aus dunkelndem Gestern

Strömt durch dich zu dunkelndem Morgen

Was du hälst, es schwindet

Wonach du greifst, zerrinnt

Doch in dir tief die Ewigkeit

Sie wacht an Quelle und an Meer

Sie sitzt an Flusses beiden Ufern

Erkennt und lässt dein angstvoll' Selbst

In ihre einend' Stille

Vergänglich nur die Zeit

Die zeigt mir Mal um Mal um Mal

Dass nie mein Sein vergeht

Dass Formen feiern fließend' Feste

Erhellt von dem, was tief in mir

Vergänglich nur die Zeit

Als Spiegel nackter Ewigkeit

Vergänglich nur die Zeit

Bewusste Tiefe ist und bleibt

Aus Zeit erhebt sich Ewigkeit

Ze draait en draait en draait mij

Ze trekt en trekt en trekt aan mij

Vooruit — terug, vooruit — terug, vooruit — terug

In de innerlijke nacht, in de innerlijke nacht, het maakt me duizelig

Ze trekt en trekt en trekt - trekt aan mij

Ze trekt en trekt en trekt - tranen me

Ik kan niet, ik kan niet, ik kan niet

Ik durf nu niet te kijken

In het licht moet verdwijnen

Het stroomt en stroomt en stroomt - door mij

Het stroomt en stroomt en stroomt - eet in mij

Ik kan niet, ik kan niet, ik kan niet

Ik durf niet verder te gaan

Bij overstromingen moet staan

Een rivier van verduisterd gisteren

Stroomt door je heen naar de donker wordende ochtend

Wat je vasthoudt, het vervaagt

Waar je naar reikt, smelt weg

Maar diep van binnen is de eeuwigheid

Ze kijkt naar de lente en op zee

Ze zit aan beide oevers van de rivier

Herken en laat je angstige zelf los

In hun verenigende stilte

Alleen tijd is kortstondig

Ze laat het me keer op keer zien

Dat mijn wezen nooit eindigt

Dat vormt het vloeiend vieren van 'festivals'

Verlicht door wat diep in mij zit

Alleen tijd is kortstondig

Als een spiegel van de naakte eeuwigheid

Alleen tijd is kortstondig

Bewuste diepte is en blijft

Uit de tijd ontstaat de eeuwigheid