Wir Ertrunkenen - Agrypnie

Beständig erschallt das tiefe Grollen als Vorbote des Sturms

Schwer hängen die Wolken am von Blitzen gezeichneten Horizont

Wir bieten trotzig dem nahenden Ungetüm die Stirn

Gleichwohl wissend ist unser Schicksal doch schon lange besiegelt

Ein letztes Loblied auf unbeugsamen Mut

Ein letzter Schluck benetzt brennend die Khle

Ein letztes Blcken der Zähne ins Angesicht des Schnitters

Ein letzter Blick schweift gedankenvoll gen weit entfernter Heimat

Ohrenbetäubendes Kreischen gefriert uns das Blut in den Adern

Kaltschnäuzig peitscht uns wütend der Regen

Das erfrorene Fleisch von den Knochen

Laut ächzend bricht das modernde Holz

Die See empfängt uns mit offenen Armen

Die Hoffnung versinkt in den Fluten

Das Tritonshorn erklingt aus der dunklen Tiefe

Und unerbittlich durchflutet die See unsere krampfenden Körper

Endlose letzte Sekunden im aussichtslosen, ungleichen Kampf

Unsere Schreie ersterben in rauen Kehlen

Die Kälte raubt uns die Sinne

Gnadenvoll empfängt uns die Dunkelheit

Versöhnlich zeigt sich die ruhende See bei Morgengrauen

Die bittenden Blicke sehnsüchtig rastend am goldenen Horizont

Stunden um Stunden schwindet die brüchige Zuversicht

Und mit dem letzten Lichtstrahl des Tages

Erlischt auch der eisernste Glaube

Het diepe gerommel weerklinkt voortdurend als een voorbode van de storm

De wolken hangen zwaar aan de horizon gemarkeerd door bliksem

We worden uitdagend geconfronteerd met het naderende monster

Niettemin wetende, is ons lot al lang bezegeld

Een laatste lofzang op ontembare moed

Een laatste slokje bevochtigt de brandende koelte

Een laatste ontbloten van tanden in het gezicht van de maaier

Een laatste nadenkende blik dwaalt af naar het verre thuisland

Oorverdovend geschreeuw bevriest ons bloed in onze aderen

Met een koud gezicht, de regen slaat ons woedend

Het bevroren vlees van de botten

Het rottende hout breekt met een luide kreun

De zee verwelkomt ons met open armen

Hoop zinkt in de overstromingen

De schelp klinkt vanuit de donkere diepten

En meedogenloos overstroomt de zee onze stuiptrekkende lichamen

Eindeloze laatste seconden in een hopeloos, ongelijk gevecht

Ons geschreeuw sterft in ruwe kelen

De kou berooft ons van onze zintuigen

De duisternis verwelkomt ons gracieus

De kalme zee lijkt vergevingsgezind bij zonsopgang

De smeekbede lijkt verlangend te rusten op de gouden horizon

Uur na uur neemt het fragiele vertrouwen af

En met de laatste lichtstraal van de dag

Zelfs het meest ijzeren geloof is uitgedoofd