Banjo Moon - Greg Brown

There was someone that I used to know

She was a personal friend of mine

We were lovers long ago

Back in the traveling times

And I happened to pass through her town

I thought I’d call her on the phone

So we could talk about what we’d found

She said, hey, please just leave me alone

Oh, and I

I don’t know

Everywhere I go

Sorrow is as thin as an electric mandolin

And the moon is as round as a banjo

I guess he took it pretty hard

He just kept drinking all through the night

We walked along by the old church yard

In the bloodshot morning light

He said, «I was always afraid she’d go away

I’ve been expecting it for years»

And as I looked at the cold blue bay

It looked like my friend’s eyes all full of tears

Oh, and I

I don’t know

Everywhere I go

Sorrow is as thin as an electric mandolin

And the moon is as round as a banjo

Oh, grandmother has seen such grief

That when she laughs we all go crazy

She says that it is her belief

That us youngsters get too lazy

We give up on love so fast

And we scatter out so wide and so far

We dream of no future and we love no past

Grandma don’t know where all her great grandchildren are

Oh, and I

I don’t know

Everywhere I go

Sorrow is as thin as an electric mandolin

And the moon is as round as a banjo

There’s so many of my friends

And I bet there’s some of yours too

Who find themselves at such loose ends

All grown up and nothing to do

Just trying to make a little dough

And help eachother through the dark

I hope they find a way to go

I pray they will not lose their spark

Oh, and I

I don’t know

Everywhere I go

Sorrow is as thin as an electric mandolin

And the moon is as round as a banjo

I’d like to meet you someplace

Besides a tavern or a station

Where we could look at eachother’s face

In a little better situation

We could have some supper and a talk

Play that music that we love

And we could take a country walk

Under the holy stars above

Oh, and I

I don’t know

Everywhere I go

Sorrow is as thin as an electric mandolin

And the moon is as round as a banjo

Er was iemand die ik kende

Ze was een persoonlijke vriendin van mij

We waren al lang geliefden

Terug in de reistijd

En ik kwam toevallig door haar stad

Ik dacht dat ik haar zou bellen aan de telefoon

Zodat we konden praten over wat we hadden gevonden

Ze zei, hé, laat me alsjeblieft met rust

Oh, en ik

Ik weet het niet

Overal waar ik heen ga

Verdriet is zo dun als een elektrische mandoline

En de maan is zo rond als een banjo

Ik denk dat hij het behoorlijk moeilijk vond

Hij bleef de hele nacht door drinken

We liepen langs het oude kerkhof

In het bloeddoorlopen ochtendlicht

Hij zei: "Ik was altijd bang dat ze weg zou gaan"

Ik verwacht het al jaren»

En terwijl ik naar de koude blauwe baai keek

Het leek alsof de ogen van mijn vriend vol tranen waren

Oh, en ik

Ik weet het niet

Overal waar ik heen ga

Verdriet is zo dun als een elektrische mandoline

En de maan is zo rond als een banjo

Oh, oma heeft zo'n verdriet gezien

Dat als ze lacht we allemaal gek worden

Ze zegt dat het haar geloof is

Dat wij jongeren te lui worden

We geven de liefde zo snel op

En we verspreiden zo wijd en zo ver

We dromen van geen toekomst en we houden van geen verleden

Oma weet niet waar al haar achterkleinkinderen zijn

Oh, en ik

Ik weet het niet

Overal waar ik heen ga

Verdriet is zo dun als een elektrische mandoline

En de maan is zo rond als een banjo

Er zijn zo veel van mijn vrienden

En ik wed dat er ook een paar van jou zijn

Die zich met zulke losse eindjes bevinden?

Allemaal volwassen en niets te doen

Ik probeer gewoon een beetje deeg te maken

En help elkaar door het donker

Ik hoop dat ze een manier vinden om te gaan

Ik bid dat ze hun vonk niet zullen verliezen

Oh, en ik

Ik weet het niet

Overal waar ik heen ga

Verdriet is zo dun als een elektrische mandoline

En de maan is zo rond als een banjo

Ik wil je graag ergens ontmoeten

Naast een taverne of een station

Waar we naar elkaars gezicht kunnen kijken

In een iets betere situatie

We kunnen wat eten en praten

Speel die muziek waar we van houden

En we kunnen een plattelandswandeling maken

Onder de heilige sterren hierboven

Oh, en ik

Ik weet het niet

Overal waar ik heen ga

Verdriet is zo dun als een elektrische mandoline

En de maan is zo rond als een banjo