Toucher l'instant - Grand Corps Malade

On a trempé notre plume dans notre envie de changer de vision

De prendre une route parallèle, comme une furtive évasion

On a trempé notre plume et est-ce vraiment une hérésie

De se dire qu’on assume et qu’on écrit de la poésie

Il existe paraît-il, un instant dans l'écriture

Qui oublie la page blanche et efface les ratures

Un véritable état second, une espèce de transe

Qui apparaît mystérieusement et s’envole en silence

Que l’on rape ou que l’on slame, on recherche ce moment

Il allume une flamme qui nous éclaire brièvement

Cette flamme est la preuve, laisse moi t’en faire une démo

Qu’il est possible de combattre le mal par les mots

C’est tout sauf une légende, on espère juste toucher l’instant

Les quelques secondes du poète qui échappent à l’espace-temps

Les moment rares et irréels que la quiétude inonde

Rouda, n’oublie jamais notre parole du bout du monde

On ressent comme une coupure dans la vie, comme un rêve

On oublie les coups durs de la vie, comme une trêve

C’est un phénomène puissant, je ne te parle pas d’inspiration

Mais d’un souffle plus profond comme une seconde respiration

On voit et on entend l’encre devenir vivante

On goûte et on sent la saveur d’une rime errante

On touche du doigt l’instant qui nous enveloppe de sa puissance

C’est sans cesse la renaissance de l’essence même de nos cinq sens

C’est le moment où on passe de l’autre côté des paysages

On sympathise avec le vent et on tutoie les nuages

Il fait jour en pleine nuit et il fait nuit en plein jour

Profite de cet instant, il ne durera pas toujours

C’est tout sauf une légende, on espère juste toucher l’instant

Les quelques secondes du poète qui échappent à l’espace-temps

Le moment où le voile se lève et la magie s'élance

Là où j’ai croisé Souleymane au bout du sixième silence

Si on a pas atteint le Nirvana, on doit en être au seuil

Pourtant je suis simplement assis là devant ma feuille

Peut-être que cet instant n’existe que dans mon esprit

Et que je suis complètement mythomane lorsque j'écris

Mais laisse moi mon stylo, y’a pas moyen que je m’arrête

J’ai une envie d'écrire comme t’as une envie de cigarette

Et pour m’enlever ce désir je te demanderais de repasser

Car tant que je pourrais écrire je continuerai de penser

Que c’est tout sauf une légende, on espère juste toucher l’instant

Les quelques secondes du poète qui échappent à l’espace-temps

Les moments que l’on redécouvre, que l’on connaît plus ou moins

Tu l’as déjà touché Jacky, j’en suis témoin

On a trempé notre plume dans notre envie de changer de vision

De prendre une route parallèle, comme une furtive évasion

On a trempé notre plume et est-ce vraiment une hérésie

De se dire qu’on assume et qu’on écrit de la poésie

We doopten onze pen in ons verlangen om onze visie te veranderen

Om een ​​parallelle route te nemen, als een heimelijke ontsnapping

We hebben onze pen ondergedompeld en is het echt ketterij?

Om onszelf te vertellen dat we aannemen en dat we poëzie schrijven

Er is, zo lijkt het, een moment op schrift

Wie vergeet de blanco pagina en wist de wissingen

Een echte tweede staat, een soort trance

Die mysterieus verschijnt en in stilte wegvliegt

Of we nu rappen of slaan, we zijn op zoek naar dat moment

Hij steekt een vlam aan die ons even verlicht

Deze vlam is het bewijs, laat me het demonstreren

Dat het mogelijk is om het kwaad met woorden te bestrijden

Het is allesbehalve een legende, we hopen gewoon het moment aan te raken

De paar seconden van de dichter die ontsnappen aan de ruimte-tijd

De zeldzame en onwerkelijke momenten die de rust overspoelt

Rouda, vergeet nooit ons woord van het einde van de wereld

Het voelt als een snee in het leven, als een droom

We vergeten de harde klappen van het leven, zoals een wapenstilstand

Het is een krachtig fenomeen, ik heb het niet met jou over inspiratie

Maar met een diepere ademhaling als een tweede ademhaling

We zien en horen de inkt tot leven komen

We proeven en ruiken de smaak van een zwervend rijmpje

We raken het moment aan dat ons omhult in zijn kracht

Het is de constante wedergeboorte van de essentie van onze vijf zintuigen

Het is het moment waarop we naar de andere kant van het landschap gaan

We leven mee met de wind en we raken de wolken aan

Het is dag in het midden van de nacht en het is nacht in het midden van de dag

Geniet van dit moment, het duurt niet eeuwig

Het is allesbehalve een legende, we hopen gewoon het moment aan te raken

De paar seconden van de dichter die ontsnappen aan de ruimte-tijd

Op het moment dat de sluier oplicht en de magie stijgt

Waar ik Souleymane ontmoette aan het einde van de zesde stilte

Als we Nirvana nog niet hebben bereikt, moeten we op de drempel staan

Toch zit ik hier gewoon voor mijn laken

Misschien bestaat dit moment alleen in mijn gedachten

En dat ik helemaal mythomaan ben als ik schrijf

Maar laat me mijn pen, er is geen manier waarop ik kan stoppen

Ik heb een verlangen om te schrijven zoals jij een verlangen naar een sigaret hebt

En om dit verlangen weg te nemen zou ik je willen vragen om terug te komen

Want zolang ik kan schrijven zal ik blijven denken

Dat het allesbehalve een legende is, we hopen gewoon het moment aan te raken

De paar seconden van de dichter die ontsnappen aan de ruimte-tijd

De momenten die we herontdekken, die we min of meer kennen

Je hebt het al aangeraakt Jacky, ik ben een getuige

We doopten onze pen in ons verlangen om onze visie te veranderen

Om een ​​parallelle route te nemen, als een heimelijke ontsnapping

We hebben onze pen ondergedompeld en is het echt ketterij?

Om onszelf te vertellen dat we aannemen en dat we poëzie schrijven