Nos absents - Grand Corps Malade

C’est pas vraiment des fantômes, mais leur absence est tellement forte

Qu’elle crée en nous une présence qui nous rend faible ou nous supporte

C’est ceux qu’on a aimés qui créent un vide presque tangible

Car l’amour qu’on leur donnait est orphelin et cherche une cible

Pour certains on le savait, on s'était préparé au pire

Mais d’autres ont disparu d’un seul coup, sans prévenir

On leur a pas dit au revoir, ils sont partis sans notre accord

Car la mort a ses raisons que notre raison ignore

Alors on s’est regroupé d’un réconfort utopiste

À plusieurs on est plus fort mais on n’est pas moins triste

C’est seul qu’on fait son deuil, car on est seul quand on ressent

On apprivoise la douleur et la présence de nos absents

Nos absents sont toujours là, à l’esprit, dans nos souvenirs

Sur ce film de vacances, sur ces photos pleines de sourires

Nos absents nous entourent et resteront à nos côtés

Ils reprennent vie dans nos rêves, comme si de rien n'était

On se rassure face à la souffrance qui nous serre le cou

En se disant que là où ils sont, ils ont sûrement moins mal que nous

Alors on marche, on rit, on chante, mais leur ombre demeure

Dans un coin de nos cerveaux, dans un coin de notre bonheur

Nous, on a des projets, on dessine nos lendemains

On décide du chemin, on regarde l’avenir entre nos mains

Et au cœur de l’action, dans nos victoires ou nos enfers

On imagine de temps en temps que nos absents nous voient faire

Chaque vie est un miracle, mais le final est énervant

Je me suis bien renseigné, on n’en sortira pas vivant

Il faut apprendre à l’accepter pour essayer de vieillir heureux

Mais chaque année nos absents sont un petit peu plus nombreux

Chaque nouvelle disparition transforme nos cœurs en dentelle

Mais le temps passe et les douleurs vives deviennent pastel

Ce temps qui, pour une fois, est un véritable allié

Chaque heure passée est une pommade, il en faudra des milliers

Moi, les morts, les disparus, je n’en parle pas beaucoup

Alors j'écris sur eux, je titille mes sujets tabous

Ce grand mystère qui nous attend, notre ultime point commun à tous

Qui fait qu’on court après la vie, sachant que la mort est à nos trousses

C’est pas vraiment des fantômes, mais leur absence est tellement forte

Qu’elle crée en nous une présence qui nous rend faible ou nous supporte

C’est ceux qu’on a aimés qui créent un vide presque infini

Qu’inspirent des textes premier degré

Faut dire que la mort manque d’ironie

Het zijn niet echt spoken, maar hun afwezigheid is zo sterk

Dat het in ons een aanwezigheid creëert die ons zwak maakt of ons ondersteunt

Het zijn degenen van wie we hebben gehouden die een bijna tastbare leegte creëren

Want de liefde die we ze gaven is wees en zoekt een doelwit

Voor sommigen wisten we dat we ons op het ergste voorbereidden

Maar anderen verdwenen plotseling, zonder waarschuwing

We hebben geen afscheid van ze genomen, ze zijn vertrokken zonder onze toestemming

Want de dood heeft zijn redenen die onze rede negeert

Dus we kwamen samen met een utopische troost

Samen zijn we sterker maar niet minder verdrietig

Je rouwt alleen, want je bent alleen als je je voelt

We temmen de pijn en de aanwezigheid van onze afwezigen

Onze afwezigen zijn er altijd, in gedachten, in onze herinneringen

Op deze vakantiefilm, op deze foto's vol glimlachen

Onze afwezigen omringen ons en zullen aan onze zijde blijven

Ze komen tot leven in onze dromen, alsof er niets is gebeurd

We troosten ons met de pijn die in onze nek knijpt

Denkend dat waar ze zijn, ze waarschijnlijk minder pijn doen dan wij

Dus we lopen, we lachen, we zingen, maar hun schaduw blijft

In een hoek van ons brein, in een hoek van ons geluk

We hebben plannen, we ontwerpen onze morgen

We bepalen het pad, we zien de toekomst in onze handen

En in het heetst van de strijd, in onze overwinningen of onze hellen

We stellen ons van tijd tot tijd voor dat onze afwezigen ons zien doen

Elk leven is een wonder, maar het einde is zenuwslopend

Ik heb mijn huiswerk gedaan, we komen er niet levend uit

Je moet het leren accepteren om gelukkig ouder te worden

Maar elk jaar zijn onze afwezigen een beetje talrijker

Elke nieuwe verdwijning verandert ons hart in kant

Maar de tijd verstrijkt en de scherpe pijnen worden pastel

Deze keer die, voor een keer, een echte bondgenoot is

Elk besteed uur is een zalf, het kost duizenden

Ik, de doden, de verdwenen, ik praat er niet veel over

Dus ik schrijf over hen, prikkel mijn taboe-onderwerpen

Dit grote mysterie dat ons wacht, onze ultieme gemeenschappelijkheid voor iedereen

Wie laat ons achter het leven aan rennen, wetende dat de dood ons op de hielen zit

Het zijn niet echt spoken, maar hun afwezigheid is zo sterk

Dat het in ons een aanwezigheid creëert die ons zwak maakt of ons ondersteunt

Het zijn degenen van wie we hebben gehouden die een bijna eindeloze leegte creëren

Wat inspireren eerstegraadsteksten?

Moet zeggen dat de dood ironie mist