Les lignes de la main - Grand Corps Malade

Un certain soir d’incertitude,

je suis allé voir une voyante.

Près pour l’arnaque et l’inquiétude,

car la vision de l’avenir est payante.

C’est mon coeur qui frappe quand je sonne à la porte,

je me sens tout gamin quand elle ouvre, me regarde, me sourit et m’escorte

pour me lire les lignes de la main.

Elle prends son pied en prenant mes mains,

ses mains tenant mes doigts sont balèzes.

Elle est adroite et j’ai deux mains gauches, ses mains tenant mon malaise.

Elle a la main forte, elle a la main ferme, elle a la main mise

Parfois où je sorte, je veux revenir demain, mes deux mains sont prises.

Sa main est agile, et ça m’indispose que sa main tripote,

car sa main est curieuse, et sa main est fouineuse, ça m’insupporte.

Mais ça m’intéresse quand sa main se calme car sa main est douce,

car sa main est belle.

Oui sa main est douce et sa main est chaude et ça m’interpelle.

Elle prends ma main gauche pour me lire les lignes,

moi j’ai un mauvais feeling,

car elle veut être précise, mais moi je lui propose de rester dans les grande

lignes.

Ses doigts glissent sur ma peau comme une (?) de coeur (?), elle vise la ligne

de coeur,

c’est une ligne à haute tension, elle est en première ligne, une ligne à la hauteur.

Niveau coeur, pas besoin de savoir lire entre les lignes, elle voit que la ligne est occupée.

C’est une ligne droite magnifique, longiligne, rectiligne,

la ligne printemps été.

En revanche la voyance ne trouve pas ma ligne de chance, j’ai vraiment pas de pot.

On l’avait en ligne de mire, moi j’avais envie d’en rire, elle l’a ripé sur un bout de peau.

Mais en ligne de compte elle a retrouvé ma chance, c’est une vraie pilote de ligne.

La ligne de chance aime bien faire des feintes, elle est maligne ma ligne.

La dernière ligne droite, la meilleure,

t’as décidé d’analyser ma ligne de vie.

Elle cherche le ligne d’arrivée,

mais la voyante a souligné qu’apparemment ma ligne dévie.

Alors ma ligne de vie rage, ma ligne de vie perds, mais la voyante ne la voit

pas bien.

Elle a un air inquiet car la ligne est coupée, alors moi j’entends plus rien…

Je lui demande si elle est sûre, elle scrute les interlignes.

Ce moment est inhumain,

du coup elle va se faire une petite ligne,

moi j’ai perdu mon avenir quelque part au creux de ma main.

Ca met un bout de temps mais on a retrouvé ma vie,

elle avait juste sauté une ligne.

Quand la séance fut finie j’ai décidé de prendre soin de moi,

et de faire attention à ma ligne.

Avant de quitter la voyante on s’est serré la main,

on a mélangé nos lignes.

Une chose est sûre je reviendrais pas demain,

elle s’est vraiment plantée sur toute les lignes.

Depuis, ma ligne de conduite est de viser la ligne d’horizon,

pour voir plus loin que le bout de mes lignes,

fini de lire dans les mains, maintenant je préfère serrer le poing.

Point à la ligne.

(Merci à Clara pour cettes paroles)

Op een zekere avond van onzekerheid,

Ik ging naar een helderziende.

Sluit voor oplichting en zorgen,

want de toekomst zien loont.

Het is mijn hart dat klopt als ik aanbel,

Ik voel me als een kind als ze opendoet, naar me kijkt, naar me lacht en me begeleidt

om mij de lijnen van de hand te lezen.

Ze stapt uit het nemen van mijn handen

zijn handen die mijn vingers vasthouden zijn taai.

Ze is handig en ik heb twee linkerhanden, haar handen houden mijn ongemak vast.

Ze heeft een sterke hand, ze heeft een vaste hand, ze heeft een stevige hand

Soms als ik uitga, wil ik morgen terugkomen, ik heb beide handen vast.

Zijn hand is wendbaar, en het stoort me dat zijn hand friemelt,

want zijn hand is nieuwsgierig, en zijn hand is nieuwsgierig, ik kan er niet tegen.

Maar ik ben geïnteresseerd als zijn hand kalmeert omdat zijn hand zacht is,

want zijn hand is mooi.

Ja, haar hand is zacht en haar hand is warm en het spreekt me aan.

Ze pakt mijn linkerhand om me de regels voor te lezen,

Ik heb een slecht gevoel,

omdat ze precies wil zijn, maar ik stel voor dat ze in het grote blijft

lijnen.

Haar vingers glijden als een hart(?) over mijn huid, ze mikt op de lijn

van het hart,

het is een hoogspanningslijn, het is in de frontlinie, een rij omhoog.

Hartniveau, ze hoeft niet tussen de regels door te lezen, ze ziet dat de lijn bezet is.

Het is een prachtige rechte lijn, slank, rechtlijnig,

de lente zomer lijn.

Aan de andere kant vind helderziendheid mijn geluk niet, ik heb echt geen pot.

We hadden het in het vizier, ik wilde erom lachen, ze scheurde het op een stuk huid.

Maar uiteindelijk kreeg ze mijn geluk terug, ze is een echte piloot.

De gelukslijn houdt van nep, het is slim mijn lijn.

De thuiswedstrijd, de beste,

je besloot mijn reddingslijn te analyseren.

Ze zoekt de eindstreep,

maar de helderziende wees erop dat mijn lijn blijkbaar afwijkt.

Dus mijn reddingslijn woedt, mijn reddingslijn verliest, maar de helderziende ziet het

niet goed.

Ze ziet er bezorgd uit omdat de lijn is verbroken, dus ik kan niets horen...

Ik vraag haar of ze het zeker weet, ze scant de lijnen.

Dit moment is onmenselijk,

dus ze krijgt een streepje,

Ik verloor mijn toekomst ergens in de palm van mijn hand.

Het duurt even maar we hebben mijn leven terug

ze had net een regel overgeslagen.

Toen de sessie voorbij was, besloot ik voor mezelf te zorgen,

en let op mijn lijn.

Voordat we de ziener verlieten, schudden we elkaar de hand,

we hebben onze lijnen door elkaar gehaald.

Eén ding is zeker, ik kom morgen niet terug,

ze faalde echt op alle lijnen.

Sindsdien is mijn richtlijn geweest om te streven naar de horizonlijn,

om verder te kijken dan het einde van mijn regels,

klaar met het lezen van handen, nu bal ik liever mijn vuist.

Laatste punt.

(Met dank aan Clara voor deze teksten)