Les années lumières - Grand Corps Malade, Fred Pellerin

C'était le commencement d’une histoire

Au point zéro, de notre monde

Rien pour la nostalgie, tout pour l’espoir

Juste de l’avenir, pour se répondre

C'était la nuit des temps

La longue veille, avant le mal d’Adam, avant le cœur de l'Ève

On venait d’annoncer que le soleil allait se lever, sur la Terre

Pour attraper ce moment sacré, ce spectacle d’aurores et d’origine

Sur une montagne, ronde et usée, quatre yeux, plongés dans le vide

Juste là, immobiles, et silencieux

Une grand-mère, sur une souche, avec un enfant dépeigné

Anxieux, attendant que le ciel accouche

Dans leurs pupilles, un reflet, flou

Là où le bleu s’appelle l’infini, on distingua, l’entre chien et loup

Du violacé, et puis du gris

Des dizaines d’hommes apparurent, tous un crayon et en cravate

Se placèrent debout, devant l’azur, pour voir le paysage en face

Voyez cette forêt vaste, et grouillante, les arbres assis, à chauffer

Et à vendre, le gibier qui court, les oiseaux qui chantent

À nous le bois, les fourrures et les viandes

Tout ce temps là, sur la souche, en arrière, en témoins secrets dans la rosée

Gardaient la pose, les yeux grands ouverts, la grand-mère et l’enfant, muets

L’horizon coula son spectre vers le rouge

Encore des bruits, et cette fois-ci, des centaines de personnes

Marchant en couple, des femmes, des hommes, avec leur appétit

Voyez, la vaste vallée, à nos pieds, pour son sous-sol et pour ses fruits

Plantant les clôtures et les pancartes privées

À nous la Terre et ses profits

Le prisme coula, jusqu'à ce que l’orange brille

Et dans le bruit, des arrivants par milliers

Mères, pères, et enfin des familles, sans scrupules, sur la propriété

Voyez, la rivière, et sa source et sa fuite

Pour la mise en bouteille, pour les poissons, pour son potentiel énergétique

Toute cette eau, sera, à notre nom

Les familles élargies prirent le large, heureuses et se félicitant

En laissant derrière elles le paysage

Et sur la souche, les deux guetteurs patients

Enfin, il vint le jour où, et le jaune, jusqu'à l’or

Jusqu'à ce que la nuit n’en puisse plus de tenir sa gestation d’aurores

Et que l’horizon se déchire en deux

Par l’ouverture, ils virent s'élever, dans le ciel neuf

Au grand réveil, l’assiette, de toutes les clartés

La roue à aube, le soleil

Il nous restera ça

La grand-mère se décida, à se placer debout devant le monde

«Regarde mon enfant, c’est la lumière, et ça

Ça appartiendra jamais, à personne, à personne "

C'était le commencement d’une histoire

Et à l’ordre du jour devant les années lumières

Ébloui, et plus riche, que tous les prospères

Il y avait l’enfant, et sa grand-mère

Het was het begin van een verhaal

Op ground zero, van onze wereld

Niets voor nostalgie, alles voor hoop

Gewoon uit de toekomst, om elkaar te beantwoorden

Het was de dageraad van de tijd

De lange wacht, voor Adams kwaad, voor Eva's hart

Er was net aangekondigd dat de zon zou opkomen, op aarde

Om dit heilige moment vast te leggen, dit schouwspel van aurora en oorsprong

Op een berg, rond en versleten, vier ogen, starend in de leegte

Daar, stil en stil

Een grootmoeder, op een boomstronk, met een slordig kind

Angstig, wachtend op de hemel om te bevallen

In hun pupillen, een weerspiegeling, wazig

Waar het blauw oneindig wordt genoemd, hebben we onderscheid gemaakt tussen hond en wolf

Paars, dan grijs

Tientallen mannen verschenen, allemaal met potloden en stropdassen

Ze gingen rechtop staan, voor de azuurblauwe, om het landschap aan de voorkant te zien

Zie dit uitgestrekte, krioelende bos, de bomen die zitten, opwarmen

En te koop, het spel dat loopt, de vogels die zingen

We hebben het hout, het bont en het vlees

Al die tijd, op de stronk, achter, als geheime getuigen in de dauw

Hield de pose, ogen wijd open, grootmoeder en kind, stom

De horizon zonk zijn spectrum naar het rood

Meer geluiden, en deze keer honderden mensen

Wandelen in paren, vrouwen, mannen, met hun eetlust

Zie, de uitgestrekte vallei, aan onze voeten, voor zijn ondergrond en voor zijn vruchten

Het planten van de hekken en privéborden

Van ons is de aarde en haar winsten

Het prisma zonk, totdat oranje gloeide

En in het lawaai, komen er bij duizenden

Moeders, vaders en tenslotte gezinnen, gewetenloos op het terrein

Zie, de rivier, en zijn bron en zijn ontsnapping

Om te bottelen, voor vis, voor zijn energiepotentieel

Al dit water zal in onze naam zijn

Uitgebreide families vertrokken, blij en gefeliciteerd

Het landschap achter je laten

En op de boomstronk, de twee geduldige uitkijkposten

Eindelijk kwam de dag dat, en het geel, goud werd

Tot de nacht zijn zwangerschap van dageraad niet langer kan houden

En de horizon wordt in tweeën gescheurd

Door de opening zagen ze opstijgen, in de nieuwe lucht

Als je wakker wordt, het bord, van alle lichten

Het schoepenrad, de zon

Hier blijven we mee zitten

De grootmoeder nam het besluit om voor de wereld te staan

"Kijk mijn kind, het is het licht, en dat"

Het zal nooit van niemand, van niemand zijn"

Het was het begin van een verhaal

En voor lichtjaren op de agenda

Verblind en rijker dan alle welvarende

Daar was het kind, en zijn grootmoeder