Le bout du tunnel - Grand Corps Malade

9 Décembre 84

Il tient la main de sa copine pour défier l’hiver

La nuit part pour être belle

Mais elle se transforme vite en triste fait divers

Ils se croient seuls au monde dans les ruelles mais à l'évidence ils ne le sont

plus

Deux Skinheads en manque d’embrouilles et d’adrénaline viennent leur tomber

dessus

Une gifle pour éloigner la fille

Les mecs le rouent de coups à deux contre un

Le visage contre le bitume glacé voyant la mort arriver il se sent contraint

De sortir son arme car il est tout sauf un enfant de coeur

L’un des Skins meurt sur le coup et l’autre hurle encore sa douleur

Tout est allé si vite mais pourquoi ces mecs se sont retrouvés sur son chemin

La douleur physique n’est rien quand il la compare à la peur du lendemain

Il s’est rendu au matin plaidant la légitime défense corporelle

Il est jugé en quelques mois en prends 10 ans de réclusion criminelle

Il pense souvent à eux, il rêve tout le temps à elle

Il a beau regarder très loin il ne voit pas le bout du tunnel

Il découvre le cauchemar, l’humiliation, les matelas crades

Les pieds enchaînés lors des transferts, et les bagarres lors des promenades

Et alors qu’il subit depuis plus d’un an le système carcéral

Une terrible nouvelle vient ajouter sa voix à la triste chorale

Il est porteur d’un étrange virus que le monde découvre craintif

1985 nouvelle sentence, il est séropositif

Aucun traitement n’existe, plus rien à perdre il se sent condamné à mort

Alors il va être le plus fou dans un monde où c’est la loi du plus fort

Il tombe dans tous les pièges là où la spirale de la violence se corse

Et puisqu’on le traite comme un chien, alors il sera le chien le plus féroce

Il sort enfin au bout de huit ans, l’avenir aussi triste que son pactage

Les poches vides mais le sang plein de rage alors il monte sur un braquage

Il se fait serrer un an plus tard et c’est le retour à la case cauchemar

A la case où tout est sombre et où la nuit dure des semaines isolé au mitard

Il ne pense plus à eux il ne rêve plus à elle

Il n’ose même plus regarder devant, il est trop loin le bout du tunnel

Ou alors ce bout du tunnel, il va falloir se le construire

Il sait que s’il ne tente rien, c’est dans ces murs qu’il va mourir

9 octobre 94, date d’anniversaire de l’abolition de la peine de mort

Il réussit son évasion et abolit lui-même son triste sort

Quelques mois de cavale seulement avant de rejoindre les murs tout gris

Quelques mois de liberté agités avant de repeindre les murs d’oubli

Il est alors placé directement dans les quartiers de haute sécurité

A l’isolement pendant 5 ans, on lui dit que c’est tout ce qu’il a mérité

Quand il se regarde dans le miroir, il a peur de ce que le reflet lui montre

C’est vrai ça n’a jamais été un tendre mais la prison a fait de lui un monstre

Un malheur n’arrivant jamais seul, le sida se déclare, la maladie s’installe

Il meurt peu à peu sans assistance et dans l’indifférence la plus totale

1995 à deux doigts de quitter la prison pour le cimetière

La trithérapie fait son apparition et lui remet doucement les pieds sur terre

Poussé à nouveau vers la vie et essayant de voir derrière les barreaux de fer

Il se marie avec celle qu’il aime, ses sentiments réchauffent enfin l’atmosphère

Mais son jugement toujours en attente finit un sale jour par tomber

Pour évasion et braquage il prend 30 ans, le bout du tunnel s’est estompé

Pourtant il garde en lui l’espoir, il a tellement tutoyé la mort

Il se sent invincible c’est sûr il sait qu’un jour il retournera dehors

En 2000 il se met à écrire, sa nouvelle arme pour survivre face au système

Il gratte jour et nuit, ce n’est plus lui désormais mais c’est son stylo qui

saigne

Il écrit son premier livre et tient en ligne le premier blog d’un prisonnier

Ses oeuvres transpercent les portes blindées et maintenant plus personne ne

peut nier

Qu’il est vivant, qu’il existe, qu’il réinvente le mot avenir

En 2008 nait sa fille et l’amour et la vie ne sont plus des souvenirs

Il a les mains sur ses stylos, fini le temps des mains en l’air

«Avant je m'évadais au pistolet

Aujourd’hui je m'évade à l'épistolaire»

Il sort en janvier 2010 avec des projets et des repères

Après 25 ans passé dans un tunnel

Laurent a rejoint la lumière

9 december 84

Hij houdt de hand van zijn vriendin vast om de winter te trotseren

De nacht wordt mooi

Maar het wordt al snel een triest nieuwsbericht

Ze denken dat ze alleen op de wereld zijn in de steegjes, maar dat zijn ze duidelijk niet

meer

Twee skinheads zonder problemen en adrenaline komen ten val

boven

Een klap om het meisje weg te krijgen

De provence versloeg het twee op één

Geconfronteerd met het ijskoude asfalt als hij de dood ziet aankomen, voelt hij zich genoodzaakt

Om zijn pistool te trekken, want hij is allesbehalve een kind in hart en nieren

Een van de Skins sterft onmiddellijk en de andere schreeuwt nog steeds van de pijn

Het ging allemaal zo snel, maar waarom stonden deze jongens haar in de weg?

Lichamelijke pijn is niets als hij het vergelijkt met de angst voor morgen

Hij kwam 's ochtends opdagen en smeekte om lichamelijke zelfverdediging

Hij wordt over een paar maanden berecht en krijgt 10 jaar gevangenisstraf

Hij denkt vaak aan hen, hij droomt de hele tijd van haar

Hoe ver hij ook kijkt, hij kan het einde van de tunnel niet zien

Hij ontdekt de nachtmerrie, de vernedering, de smerige matrassen

Geketende voeten tijdens transfers en vechtpartijen tijdens wandelingen

En terwijl hij al meer dan een jaar lijdt onder het gevangenissysteem

Verschrikkelijk nieuws voegt zijn stem toe aan het droevige koor

Hij draagt ​​een vreemd virus bij zich dat de wereld beangstigend ontdekt

1985 nieuwe zin, hij is hiv-positief

Er is geen behandeling, niets meer te verliezen hij voelt zich ter dood veroordeeld

Dus hij wordt de gekste in een wereld waar het de wet van de sterkste is

Hij valt in alle vallen waar de geweldsspiraal dikker wordt

En aangezien we hem als een hond behandelen, zal hij de wildste hond zijn

Hij komt eindelijk uit na acht jaar, de toekomst zo somber als zijn pact

Zakken leeg maar bloed vol woede dus hij rijdt op een overval

Hij wordt een jaar later uitgeknepen en het is een nachtmerrie voor thuiskomst

In de hut waar alles donker is en de nacht wekenlang geïsoleerd in de mitard duurt

Hij denkt niet meer aan hen, hij droomt niet meer van haar

Hij durft niet eens vooruit te kijken, hij is te ver aan het einde van de tunnel

Of dit einde van de tunnel, we zullen het moeten bouwen

Hij weet dat als hij het niet probeert, hij binnen deze muren zal sterven.

9 oktober 94, verjaardag van de afschaffing van de doodstraf

Hij slaagt in zijn ontsnapping en schaft zijn trieste lot zelf af

Nog maar een paar maanden op de vlucht voordat we bij de grijze muren komen

Een paar rusteloze maanden vrijheid voordat we de muren van de vergetelheid opnieuw schilderen

Hij wordt dan direct in de streng beveiligde vertrekken geplaatst

In eenzame opsluiting voor 5 jaar, verteld dat dat alles is wat hij verdiende

Als hij in de spiegel kijkt, is hij bang voor wat de reflectie hem laat zien

Het is waar dat hij nooit een teder was, maar de gevangenis maakte hem een ​​freak

Ongeluk komt nooit alleen, AIDS breekt uit, ziekte komt binnen

Hij sterft beetje bij beetje zonder hulp en in de meest totale onverschilligheid

1995 bijna verlaten van de gevangenis voor de begraafplaats

Drievoudige therapie doet zijn intrede en brengt hem zachtjes terug naar de aarde

Weer tot leven geduwd en proberen achter ijzeren tralies te kijken

Hij trouwt met degene van wie hij houdt, zijn gevoelens verwarmen eindelijk de atmosfeer

Maar zijn oordeel, dat nog steeds in behandeling is, eindigt op een slechte dag

Voor ontsnapping en overval duurt het 30 jaar, het einde van de tunnel is vervaagd

Toch houdt hij hoop in hem, hij was zo dicht bij de dood

Hij voelt zich onoverwinnelijk, hij weet zeker dat hij op een dag weer naar buiten zal gaan

In 2000 begon hij te schrijven, zijn nieuwe wapen om te overleven tegen het systeem

Hij krabt dag en nacht, hij is het niet meer maar zijn pen dat

bloedingen

Hij schrijft zijn eerste boek en houdt de eerste blog van een gevangene online

Zijn werken doorboren gepantserde deuren en nu niemand meer

kan ontkennen

Dat het leeft, dat het bestaat, dat het het woord toekomst opnieuw uitvindt

In 2008 werd zijn dochter geboren en liefde en leven zijn geen herinneringen meer

Hij heeft zijn handen op zijn pennen, weg zijn de dagen van handen omhoog

"Voordat ik ontsnapte met het pistool"

Vandaag ontsnap ik naar de brief”

Het komt uit in januari 2010 met projecten en oriëntatiepunten

Na 25 jaar in een tunnel

Laurent sloot zich aan bij het licht